Anonim~

0.6

Yine oradaydı. Bütün mükemmelliği ile yine bütün ışığı üstüne toplamıştı. Gözümden düşecek olan yaşı içime akıttım. Kalbime doğru aktı ve orayı yaktı.

Hiçbir zaman sevmeyecekti beni biliyordum. Üzüldüğüm nokta da buydu zaten.

Gözlerini üstüme çevirince hemen kaçırdım ve yere bakmaya başladım. İzlerken yakalanmıştım işte. Anlamış mıydı acaba?

İçimden Allah'a inşallah anlamamıştır diye dua ederken yanımda beliren Gözdeye çevirdim kafamı.

"Yine mi o?" Dediğinde kafamı salladım.

"Neden ağladın?"

"Ağlamadım."

"Gözlerin kızarmış." Dedi yalanımı ortaya çıkartarak.

"Birşey kaçmıştır."

"Bak Serra, böyle yaparak bir yere varamazsın. Kendini biraz belli etmen lazım. Belki o da seni sever." Dedi gözlerimin içine ışıltılı gözlerle bakarak.

"Bilmiyorum Gözde. Kafam çok karışık."

Kollarını açıp sarıldı. Bir süre öyle durduktan sonra zil çaldığı için sınıfa geçtik.

---

Çağrı : Gözlerin yeşil mi?

Anonim : Anladın değil mi kim olduğumu.

Çağrı : Hayır. Sadece öylesine sordum.
Gözlerimi kapatıp derin bir nefes verdim. Kendi kendimi ele verdim. Ne kadar aptalım.

Çağrı : Ben sanırım birinden hoşlanıyorum.

Mesajı okumamla beyninden aşağı kaynar sular döküldü.

Anonim : Öyle mi? Peki ne zamandır hoşlanıyorsun?

Çağrı : Bir hafta falan oldu sanırım.

Anonim : Umarım onun kalbini kazanmayı başarırsın ve mutlu olursunuz.

Elimle gözümde ki yaşı sildim. İçimde ki son umut kırıntısı da yok olmuştu.

=BÖLÜM SONU=