Kader

2

Bu gün ablamı almaya otobüs garına gittik. Ablama kavuştum. Sarıldım, öptüm. Tekrar sarıldım, tekrar öptüm.
Çünkü onun gelmesi benim bir ay acı çekmemem demekti.

•••

Bu gün ablamın babama karşı çıkması sebebiyle okula gittim. Mutluydum.
Arkadaşım olmaması sebebiyle biraz sıkıldım ama derslerim daha önemli.

Akşam eve gittiğimde ablam lar gitmişti. Eniştem'in annesi kalp krizi geçirmiş.
Üzüldüm.
Üzüldüm.
Ağladım.
Tekrar tekrar ağladım.
Çünkü ablamın gitmiş olması benim dayak yemem demekti. Belki geri gelirler diye umut ettim. Ama aradığımda "gelmeyeceğiz" dedi.

•••

Bu sabah eniştem'in annesinin vefat ettiğini öğrendik. Ablam gelmemize gerek olmadığını söyledi ama biz ısrar edip otobüs biletlerini aldık. Yarın yola çıkacağız.
Çok mutluyum çünkü ilk defa bu köyden başka bir yere gidicem. Deniz görücem. Kız Kulesi'ni görücem. Galata Kulesi'ni görücem.

Babam bize gelmeyeceğini söyledi, bende mutlu oldum. Hem de çok!
Mutlu olduğumu görünce;
"Noldu? Ben Gelmiyorum diye mi sevindin? Eeee, sen annene benzersin.
Len ben sesin babanım. BABAN!"

Sadece karşısında bana bir tokat vurmasını bekledim. Hep yaptığı şeydi. Ve YAPTI!
İstediğim sadece bana doğru düzgün davranıp bir gün beni dövmemesiydi.
Bazı günler o kadar çok dövüyor ki
Odama gidip Allah'a gebersin için dua ediyorum.
Bu durumlar olurken annem de araya girmeye çalışıyor ve babamı durdurmayı başarıyor.
Çünkü bir keresinde babam annemi o kadar çok dövmüş ki göğüsleri patlamış. Annem de gizliden polisi aramış.
Annem babamdan şikayetçi olacaksın babam anneme yemin etmiş. Annem de zar zor kabullenmiş. O yüzden babam annemi artık dövemiyor.