Kader

5

Bu sabah babam ve annem zamanımın geldiğini söyledi. Bende anlamadım.
"Ne? Neyin zamanı?"
"Bilmemezlikten gelme! Sattık seni. Yarın istemeye geliyorlar. Sonraki gün de düğün!:
"Ne!? Ama daha benim zamanım gelmedi ki. Ben daha çocuğum. Okuyucam. Büyüyüp doktor olucam ben."
Babam hiçbir tepki vermeden beni yere yatırıp dövdü.
"Yeter artık!" Ağlıyordum. Düşündüğüm şeyi bana da yapacaktı.
"Yeter! Ablama yaptığın şeyi ban yapman izin vermeyeceğim.
Sen! Sen! Sen ne gaddar bir babasın  be. Sadece bir ev uğruna, sadece bir ev uğruna mı beni satıyorsun!" Cinnet geçirmiştim. Ama babam benden daha çok cinnet geçirmişti. Beni tekme tokat dövdü. Hemde hiç dövmediği kadar çok.
Ben daha üniversitelere gidecektim. Gerçek aşkımla evlenecektim.
Ama tüm hayaller yalan oldu.
Gerçek aşkımla evlenecekken sadece ve sadece benden 24 taş büyük biriyle evlenecektim. Onlar Diyarbakır'dan gelecekmis.

•••

O kadar ağladım ve o kadar çok dayak yedim ki elim ayağım hep titriyordu.
Korkuyordumda. Acaba beni dövecekmiydi. Ya da öldürecekmiydi.

Keşke bende ablamın kaderine sahip olabilseydim. Ama herkesin farklı kaderi vardır derler ya. Doğruymuş. Gerçekten öyle. Benim kaderim de bu yazılmış.
Olayı duyan ablam ilk uçakla Mardin'e geldi. O da ağlıyordu. Bir yandan da beni motive etmeye çalışıyordu.

Işte, ben artık ana evinden ayrılıyorum.
Aniden içeriye babam girdim. Hazırlık yapmamı söyledi. Yarın sabah beni istemeye geleceklermiş.
Annem, ben ve ablam hüngür hüngür ağlıyorduk.
Ben bir an cinnet geçirdim. Salonda ne varsa babamın üstü e fırlattım.
"Ne istedin benden! Ne istedin? Hiç mi Vicdanın yok? Açan kızım orada ne olacak? Acaba kızımın canı acıyacakmı? Ama yok! Sen sadece lara düşünürsün. Senin kadar gaddar bir baba, duygusuz bir baba görmedim! Yeter Be!  Rahmetli ablamın kaderini yaşamayacâğım ben! Anladın mı..."
O sırada annem ve ablam ağzım kapatıp dışarı çıkardılar. Babam hareketsiz kaldı. Başı ve elleri yarılmıştı. Çünkü en az üstünde 4 bardak fırlatmıştım.