[Fan Fiction] #Marnor • Blue Blood • AZX ; ByCK

• 1 •

เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนทางเพศ และการใช้ภาษา ผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18ปี ควรมองข้างหลังให้ดีก่อนจะเลื่อนลงไปอ่านค่ะ แค่กๆ----

.
.
.
.
.
.

...ดวงตาสีน้ำตาลสะกดเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น..

แต่มันจะงดงามมากขึ้น..เมื่อดวงตาคู่นั้นถูกประดับด้วยน้ำตา..

"ม..มาร์คัส..หยุดเถอะครับ.."
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเฮเซลนัทเรียกร้อง โดยที่ถูกเจ้าของชื่อกดลงบนเตียงและโดนกำลังแขนอีกฝ่ายกดแขนจนไม่สามารถขยับไปไหนได้...

"คอนเนอร์.."
มาร์คัสเรียกชื่อ ก่อนจะโน้มตัวลงบรรจงใช้ริมฝีปากเข้าจู่โจมอีกฝ่าย ..แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับความร่วมมือ

"อึก!!"

มือสองข้างของผู้อยู่ด้านบนเปลี่ยนมาบีบที่คอสีขาวแทน แม้ร่างที่เล็กกว่าจะดิ้นเพียงใดก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้..

"คอนเนอร์..นายห้ามปฏิเสธฉัน.."
มาร์คัสถอนมือออก ตามด้วยเสียงไอและร้องหาอากาศหายใจของคอนเนอร์..

...

"ค..คอนเนอร์..?" มาร์คัสลุกขึ้นยืนทันที..

"ฉันขอโทษ..ฉัน.." เขาจะจ้องมองคอขาวอีกฝ่ายที่มีรอยแดงจากการถูกบีบ

"ไม่เป็นไรครับ..แค่กๆ.." คอนเนอร์ยิ้มบอก

โดยปกติแล้ว ดวงตาของมาร์คัสจะเป็นสีฟ้าข้างนึงและสีเขียวข้างนึง แต่ถ้าตอนไหนที่ดวงตาทั้งสองข้างกลายเป็นสีฟ้าทั้งคู่ มาร์คัสจะเปลี่ยนไป เขาจะบ้าคลั่ง ทำลายเข้าของ เข้าทำร้ายทุกคนที่อยู่แถวนั้น โดยเฉพาะคอนเนอร์ที่เป็นคนรักของเขา..

"คอนเนอร์..รอยนั่น.."
มาร์คัสไม่รู้ตัวในสิ่งที่เขาทำ เขากำลังทำร้ายคนรักของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คอนเนอร์กับไม่โกรธ และยังคงมอบจูบที่หวานฉ่ำเป็นการปลอบโยน..

"ขอโทษ.."
มาร์คัสผละจากจูบที่คอนเนอร์มอบให้ ก่อนจะลูบที่คอขาว.. ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนไป การกระทำของเขาจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แรกๆเขาก็แค่กลั่นแกล้ง แต่พักหลังๆเขาพยายามจะทำร้ายร่างกาย ล่าสุดก็จะฆ่าคอนเนอร์ถ้าอีกอีกฝ่ายไม่ทำตามใจ

"อย่าโทษตัวเองครับมาร์คัส.. ผมจะอยู่กับคุณ.."
คอนเนอร์ลูบผมเจ้าคนที่หน้าเศร้าอยู่ด้านหน้า รอยยิ้มของคอนเนอร์ทำให้มาร์คัสรู้สึกดีขึ้น..

"วันนี้นายควรจะกลับบ้านนะ.."
มาร์คัสจับที่ใบหน้าของคอนเนอร์ เขาไม่อยากให้คนรักถูกเขาทำร้ายไปมากกว่านี้ ถ้าอีกฝ่ายกลับบ้านที่มีผู้หมวดแอนเดอร์สัน แฮงค์รออยู่ คอนเนอร์จะปลอดภัยจากตัวอันตราย

"ไม่..ผมปล่อยคุณไว้คนเดียวไม่ได้.."
คอนเนอร์ปฏิเสธ เขาเองก็เป็นห่วงมาร์คัสเหมือนกัน

"แต่.."

"ไม่มีแต่ครับมาร์คัส.. ผมจะอยู่..ให้ผมอยู่กับคุณนะ..?"

"..โธ่ อย่าทำตัวน่ารักแบบนี้สิ.."

...

มาร์คัสไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหน แต่วันนี้เขาตื่นขึ้นบนเตียง ทั้งๆที่ควรจะมีคอนเนอร์ที่นอนอยู่ข้างๆเขา กลับมีแต่เพียงของเหลวสีฟ้าเปรอะเปื้อนเตียง มันคือธีเลี่ยม หรือบลูบลัด แหล่งพลังงานให้กับหุ่นแอนด์ดรอยแบบพวกเขา

"คอนเนอร์!!" มาร์คัสรู้ตัวว่าตนไม่ได้บาดเจ็บ แล้วเลือดพวกนี้จะเป็นของใครอีกล่ะ!! เขาลุกขึ้นจากเตียง เดินตามรอยบลูบลัดที่ไหลไปตามทาง

'ขอร้องล่ะ...คอนเนอร์'

บลูบลัดไหลตามทางไปหยุดที่ประตูหน้าบ้าน แต่ไม่มีออกจากบ้าน มาร์คัสไม่พบคอนเนอร์หรืออะไรที่จะอธิบายเหตุการณ์นี้..

เขาพยายามจะลิ้งค์คอลหาอีกฝ่าย แต่ก็ติดต่อไม่ได้

ผู้หมวดแอนเดอร์สัน!

มาร์คัสวิ่งเข้าไปหาโทรศัพท์ที่ไม่ค่อยได้ใช้ เขาจำเบอร์ของผู้หมวดผู้ซึ่งเป็นพ่อบุญธรรมของคอนเนอร์ได้

'ฮัลโหล ใครวะ..?'
อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยเสียงงัวเงีย

"ผู้หมวดแอนเดอร์สัน ผมมาร์คัส คอนเนอร์อยู่กับคุณรึเปล่า.."

'หมายความว่าไง? คอนเนอร์ไม่อยู่กับแกเรอะ!!"
น้ำเสียงกังวลอีกฝ่ายเป็นคำตอบได้นี่ว่าคอนเนอร์ไม่ได้กลับบ้าน

"แค่นี้นะครับ.."

'เฮ้ยเดี๋ย----'
มาร์คัสวางสายทันที เขาเข้าไปในห้องเพื่อจะแต่งตัว แต่ว่าร่างกายก็หนักอึ้ง.. เขาล้มลงไปที่พื้นห้อง ก่อนสติจะหายไป เขาได้ยินเสียงตัวเองหัวเราะ..

"ราตรีสวัสดิ์มาร์คัส.."