My Secret Fairytale

Chapter 6

Ik draai me weg van de paarse ogen doe de deur op slot. Ik voel dat ik begin te hyperventileren maar ik moet rustig blijven. Ik wil Livia niet nog banger maken. 'Min-Seo, waarom duurt het zo lang?' hoor ik Livia opeens achter me. 'Alles prima' zeg ik terwijl ik nog snel de envelop pak. Ik haal diep adem en probeer niet in paniek te raken 'Wat je je gevonden?' vraag ik nep glimlachend aan haar. Ik zie haar grijnzen. 'Kom, dit moet je echt zien!' zegt ze opgewonden.

Ik volg haar naar boven en daar gaan we nog een trap op. 'De zolder?' vraag ik terwijl ik mijn wenkbrauw optrek. Ik zie dat Livia naar een kledingkast loopt. 'Kom is dichterbij, ik wil niet te hard praten.' zegt ze terwijl ze bij de kast staat. 'Hoezo? Er is niemand.' zeg ik. Waarom doet ze opeens zo raar? 'Kom nou gewoon.' zegt ze ongeduldig. Ik haal mijn schouders op en loop aarzelend naar haar toe. 'Deze klerenkast was van mijn moeder.' fluistert ze. Ze schuift wat kleren aan de kant voor ze verder vertelt. 'Maar als je deze plank aan de kant zet.' gaat ze zachtjes verder. Ze schuift de plank aan de kant en er is nu een donkerbruine plank te zien. 'Een andere plank?! Meen je dit?' ik vertrouw haar nog steeds niet. 'Wacht nou. Ik ben nog niet klaar.' Livia duwt met alle kracht de plank naar voren. 'Tadaa!' zegt ze trots.

We staan in een of andere geheime ruimte. Het is een kleine en knusse kamer. Het ziet er donker uit maar het is toch gezellig. Er zijn twee kleine banken en een tafeltje. Er is een openhaard met een flatscreen-tv. En de rest van de muren zijn vol met boeken. De versteende Rosana is op een bank gelegd. 'En wat doen we nu?' vraag ik aan Livia. 'We gaan opzoek naar een van mijn moeders oude boeken. Ik kan me nog herinneren dat er altijd een stoffig boek was waar ze altijd uit las. Ze zei dat ik er nooit aan mocht komen omdat het gevaarlijk kon zijn ofzo.' vertelt Livia. Ik kijk goed om me heen. 'Er zijn zoveel rode boeken hier. En volgens mij zijn alle boeken hier stoffig.' zeg ik terwijl ik richting een van de boekenkasten loop. 'Er zat een gouden slot omheen.' 'Hoe wil je dat sloten openmaken zonder sleutel? Het kapot breken?' onderbreek ik haar. 'Ze zei altijd iets vlak voor ze ging lezen. Ik hoorde het haar een keertje zeggen toen ze dacht dat ik ziek op bed lag. Als het goed is zij ze iets met nova en daarna nog iets.' vertelt ze verder. Ik zucht diep en probeer na te denken. Het is een tijdje stil en we zijn allemaal naar een kant gelopen om het boek te zoeken.

'Nova icara!' roept Livia uit het niets. 'De wat van de wie zijn moeder?' 'Dat is hetgeen wat ze altijd zei voor het lezen!' zegt ze enthousiast. Als ik haar een knuffel geef zie ik dat haar ogen heel snel een paarse gloed krijgen. Zo snel als dat het kwam, was het ook weer weg. Volgens mij is het gewoon verbeelding. Ik moet weer denken aan de paarse ogen van net en krijg een rilling. 'Heb je het koud?' vraagt Livia plots. 'Een beetje.' verzin ik snel. 'We kunnen proberen de openhaard aan te zetten. Alleen waar vinden we iets om het mee aan te steken zonder de boeken te verbranden?' 'Misschien klinkt dit gek. Maar misschien met een toverspreuk?' zeg ik zacht. 'En jij denkt serieus dat magie bestaat?!' vraagt Livia serieus. 'Zegt degene die een kapottw vaas heeft gemaakt met magie en kijk eens wat er op de bank ligt?!' zeg ik koppig tegen haar terwijl ik naar Rosana wijs. 'Touché.' zegt ze lachend.

'Is het dit boek?' vraag ik na een tijdje. Het voelt alsof we heel de nacht hebben gezocht. Ik ben kapot. Ik leg het boek op tafel. Livia kijkt aandachtig naar het donkerrood fluwelen boek met het gouden slot. 'Als het goed is wel.' zegt ze terwijl ze het omdraait. Ik zie dat ze naar de openhaard loopt en houd het boek voor de vlammen. We hebben de openhaard aangekregen door wat planken die onder een van de banken lagen en een aansteker. 'Wat doe je? Je gaat het er toch niet in gooien?' vraag ik bezorgd. Ik loop nu ook naar de openhaard toe om te kijken wat ze aan het doen is. 'Als je de achterkant van het boek op een bepaalde manier in het licht houdt, zie je paarse driehoek met twee cirkels eromheen en een vierkant in het midden.' zegt ze terwijl ze het boek heen een weer kantelt. 'Niet bewegen! Kijk daar in het midden.' zeg ik na een tijdje. Livia legt het boek terug op het tafeltje. We gaan allebei aan een kant zitten. 'Ben je er klaar voor?' vraag ik zachtjes. Livia knikt. Ze sluit haar ogen en legt haar handen op tafel. Ze haalt diep adem en roept: 'Nova icara!'