That girl is a fighter

~21~

Ik keek op toen de deur weer openging en de rest de zaal uit kwam lopen. 'Gaat het weer een beetje lieverd?' vroeg mama met traanogen. Ik knikte en stond op van de grond waar Pam en ik overigens nog steeds opzaten. 'Beetje hulp graag.' Ik grinnikte en trok Pam omhoog. 'Help me even onthouden dat ik dat nooit meer doe.' 'Is genoteerd Pam.' Zei Zane die een arm om me heen sloeg en me dichter tegen hem aantrok.

'Oke wat gaan we nu doen?' vroeg Loïs. 'Laten we ergens gaan eten. Ik heb honger.' Zei Pam die Yara van Zai overnam. 'Oke en waar?' 'Burger Mania? Die is nieuw en...' 'nee. Nee daar gaan we niet heen.' Zei ik meteen. 'Wat? Waarom niet?' 'Omdat ze Burger Mania heten en ze verkopen geen eens burgers. Dus nee. Daar gaan we niet heen.' 'Seems Legit.' Zei Zane die zijn schouders ophaalde. 'Nou waar dan?' 'Dat weg restaurant hier verderop?' stelde ik voor. 'Prima. Let's go!' ik grinnikte en liep met de rest naar de auto's.

'Hey Lies?' 'Ja?' 'Wat bedoelde hij met "Aangezien we beide weten dat je hier niet lang meer bent"?' vroeg Zaira voorzichtig. Ik keek de tafel rond en zag iedereen me vragend aankijken op Pam na dan. Ik zuchtte diep. 'Ik moet jullie iets vertellen. Ik... ooh my god. Gaat het Pam?' vroeg ik toen ik haar wit zag wegtrekken. 'Mijn vliezen zijn gebroken.' Ooh god.

'Kom op Pam je kunt het.' Zei ik terwijl ik in haar hand kneep. 'Nee ik kan het niet.' Zei ze kreunend. 'Ja je kan het wel! Niet opgeven. Ik geloof in je. Kom op Pam. Je kan het echt.' Pamela keek me met haar betraande gezicht aan. 'Meen je dat?' ik knikte. 'Ieder woord. Nou kom op.' Ze glimlachte naar me en sloot toen voor even haar ogen.

We zijn ondertussen al een uur of acht verder sinds Pam haar vliezen braken in het restaurant. Zane heeft mij en Pam hier in het ziekenhuis afgezet en is toen doorgereden naar Nick zodat Yara onder de pannen was. Loïs en Cole moesten hun vliegtuig terug naar huis halen dus mama en Erik hebben hun afgezet op het vliegveld. Zaira zag eruit alsof ze ieder moment kon flauwvallen dus Zane heeft ook haar naar huis gebracht.

Ik zuchtte vermoeid. Damn een bevalling is echt vermoeiend. En ik ben niet eens de persoon die hier een mini mens op de wereld zet. Ik keek op toen ik een grote hand op mijn schouder voelde. 'Hier babe. Je moet wat eten.' Zei Zane die me een broodje aangaf. Ik nam het dankbaar aan en keek weer naar Pamela. Ze was ondertussen in slaap gevallen.

'Aah!' Pam liet zich weer achterover op het bed vallen. 'Je bent er bijna Pamela. Nog een keer goed persen.' Pam knikte vermoeid. Ik nam haar hand goed in mijn hand en keek haar aan met een glimlach. 'Je kunt het.' Pam knikte. Nog geen tien minuten later vulde het zachte gehuil van mijn broertje of zusje de kamer. 'Gefeliciteerd! Een jongetje!' Pam liet mijn hand los en nam huilend mijn nieuwe broertje in haar armen. Ik keek glimlachend toe. Zane sloeg van achter zijn armen om me heen en leunde met zijn kin op mijn schouder.

'En hoe heet ie?' vroeg ik terwijl ik hem in mijn armen kreeg. Wat een schatje. 'Ik was er eigenlijk van overtuigt dat het een meisje was dus heb niet over jongensnamen nagedacht.' Ik grinnikte. 'Dat kan ook.' Ik wiegde het naamloze kereltje zacht heen en weer. Ik keek op toen ik het geluid van een foto hoorde. Ik keek op en zag dat Zane foto's aan het maken was. Ik rolde grinnikend met mijn ogen en keerde me toen weer op Pam. 'Maar je weet ook geen naam die je wel aanstaat?' 'Hmm. Wat dacht je van James?' ik knikte. 'Dan is mijn bijnaam voor hem Jamie. Of niet Jamie? Ja he? Hij is het er mee eens.' Zei ik knikkend. Waardoor iedereen begon te lachen.

Ik zong zacht het liedje The Light Behind Your Eyes voor James die wakker was geworden. Hij keek onderzoekend om zich heen. Ik merkte dat hij rustiger werd van mijn zang en niet veel later viel hij weer in slaap. Ik zong het liedje door tot hij af was en zuchtte. Ik heb altijd al van het lied gehouden maar nu kan ik me er heel goed in vinden. "I fail and lose this fight." Die ene zin doet me aan mezelf denken. Aan hoe ik mijn ziekte niet meer kan overwinnen en mijn gevecht langzaam maar zeker aan het verliezen ben.

Dit hele lied klopt gewoon met hoe ik me voel. Ik wil niet dat ieders licht achter hun ogen dooft door mijn heengaan zoals het bij mij doofde toen Leonie overleed. Dat wens ik niemand toe. Ik hoop gewoon heel erg dat het bij niemand van mijn dierbare gebeurd als ik hier niet meer ben. Ik wil niet dat ze hetzelfde meemaken als ik moest. Met mijn depressie en nog wel meer shit. Ik wens het niemand toe.

Ik keek naar het kleine kereltje in mijn armen. God wat zou ik dit ook graag willen. Moeder zijn. Maar ja. Dat is me ontnomen door deze klote ziekte. Niet alleen heeft het me dat ontnomen, het heeft mijn hele toekomst ontnomen. Ik heb het de afgelopen twee en half jaar heel zwaar gehad. Vaak in het ziekenhuis. Dingen niet kunnen doen door mijn ziekte. Dingen die ik graag wou doen. Zoals de werkweek op school waar we naar Spanje zouden vertrekken. Maar nee, mijn ziekte hield me thuis. En zo zijn er nog wel meer dingen.

'Waar zit je aan te denken?' ik keek op en zag Zane me een tik bezorgt aankijken. 'Ik uh. Ik.' 'Je weet dat je me alles kunt vertellen toch babe?' ik knikte ligt. 'Er is echt niets dat je me kunt doen of vertellen dat me minder van je zou laten houden. Ik hou zoveel van je babe.' 'Je gaat me niet verlaten?' vroeg ik met traanogen. Hij schudde zijn hoofd van niet. Ik snoof mijn neus en stond op van de stoel en legde de kleine in zijn wiegje en keek naar hem terwijl de eerste traan zijn weg naar buiten had gevonden.

Waarom ik de laatste tijd zoveel huil? Herman heeft me andere medicijnen gegeven en deze hebben heel erg invloed op mijn emoties. Als ik boos ben, ben ik echt boos. Als ik verdrietig ben, ben ik echt verdrietig en komen de tranen vanzelf. Enzovoorts. zo kan mijn humeur ook met een seconde omslaan. 

'Hey wat spookt er allemaal rond in dat mooie hoofd van je?' ik draaide me om en keek naar hem terwijl hij me bezorgt aankeek. 'Meen je het echt wat je net zei?' 'Elk woord.' Zane legde zijn handen op mijn heupen en drukte een lange kus op mijn voorhoofd. 'Zane. Ik moet je wat vertellen.'