That girl is a fighter

~22~

A/N: Hey guys! ik wou jullie even mededelen dat ik jullie heel erg dankbaar ben! mijn verhaal heeft in een week tijd 114!!! reads! i'm so happy! thank you! Nou dat was het. Veel lees plezier! x

'Wat is er baby?' 'Weet je nog toen je in het ziekenhuis aan me vroeg wat er aan de hand was?' hij knikte traag en keek me afwachtend aan. 'Nou ik vroeg me af hoe het zou zijn om getrouwd te zijn. En ik werd somber omdat ik daar nooit achter zou komen.' 'Tuurlijk wel babe. Als de tijd rijp is wil ik echt wel met je trouwen.' Ik glimlachte ligt bij het aanhoren van die woorden. Ik wil echt wel met je trouwen.

'Maar dat is het punt niet babe. Ik wil ook met jou trouwen maar het kan niet.' 'Hoezo niet? Ligt het misschien aan mij?' 'Nee! Nee absoluut niet.' 'Waar ligt het dan aan?' 'Je hebt het Richard vandaag zelf horen zeggen. Ik ben hier niet lang meer.' 'Waarom dan niet? Wat bedoelde hij daarmee? Ga je verhuizen?' vroeg hij nu in lichte paniek.

'Nee ik ga niet verhuizen.' 'Wat is het dan babe? Vertel het me alsjeblieft.' 'Zane. Ik ben ziek. Ik heb kanker.' Zei ik terwijl de eerste tranen hun weg naar buiten weer hadden gevonden. Ik zag de tranen in zijn ogen vormen. 'Maar... maar daar zijn behandelingen voor. Als het eraan ligt dat je het niet kunt betalen vinden we er wel een oplossing voor. Ik krijg het geld bij elkaar voor je.' Ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op zijn schouder. 'Zane. Babe. Het heeft geen zin. Er is niets wat je nog voor me kunt doen. Ik ben al een halfjaar uitbehandeld.' Nu stroomde de eerste tranen echt over zijn wangen. 'Ik wil helemaal nog niet dood.' Zei ik nu ook volop huilend.

Zane sloeg zijn beschermende armen strak om me heen. 'Het spijt me. Je zal me nu wel willen dumpen. Nu je dit weet.' Zei ik terwijl ik mijn afstand van hem nam en naar mijn kleine broertje keek die rustig lag te slapen.

'Lisa. Zoals ik net ook al zei, er is niets dat je me kunt vertellen wat me minder van je laat houden. En ik zou je al helemaal nooit kunnen dumpen. We slaan ons er wel doorheen als een koppel, oke? Ik weet dat het moeilijk gaat worden en zeer pijn vol, maar babe je bent het echt allemaal waard. En ik blijf bij je tot het eind. Ik hou van je babe. Het komt echt allemaal wel goed. We knokken ons er doorheen als het powerkoppel dat we zijn.'

Ik draaide me weer naar Zane om en zag dat hij zijn armen geopend had. Ik lanceerde mezelf huilend in zijn armen. 'Meen je dat echt?' 'Ieder woord baby. Ieder fucking woord.'

Ik haalde diep adem. 'Ik kan het niet.' 'Je kan het wel babe. Ik heb vertrouwen in je en ik ben erbij iedere stap die je zet.' Ik knikte ligt. 'Ben je er klaar voor baby? Anders blijven we hier samen wachten tot je er wel klaar voor bent.' 'Kunnen we even wachten?' vroeg ik terwijl ik wegkeek en uit nerveusiteit op mijn onderlip beet.

'Tuurlijk.' Zane ging op de trap van de veranda zitten en sloeg op zijn bovenbenen als teken dat ik op zijn schoot plaats moest nemen. Ik glimlachte ligt en nam plaats. Ik nestelde me goed tegen hem aan en zuchtte diep. Zane sloeg zijn armen om me heen en wiegde ons zachtjes heen en weer.

Ik voelde mezelf al meteen weer tot rust komen. 'Het komt goed baby en zo niet, dan zijn ze verschrikkelijk dom bezig. Ook zijn ze geen van alle het waard om jou in hun leven te hebben. Een groot stel ongelofelijke sukkels.' Ik grinnikte. 'Denk je dat echt?' 'Dat weet ik zeker.' hij drukte een kus op mijn voorhoofd en hing een verdwaalde pluk haar achter mijn oor.

'Oke ik ben er klaar voor. Als ze niet goed reageren zijn ze een stel sukkels en mogen ze van mij altijd het gevoel hebben dat ze op een legosteen stappen met blote voet.' Zane begon te lachen. 'Zo mag ik het horen.'

A/N: Sorry voor het korte hoofdstuk maar dit is waar ik wou dat hij eindigde. So... sorry not sorry.