That girl is a fighter

~7~

'En hoe gaat het ermee Lisa?' 'Gaat wel. Ik merk wel dat ik steeds minder energie heb en die fucking hoofdpijn. En ja ik gewoon bijna nergens nog zin in heb.' 'Het spijt me meis maar zo zou het wel blijven.' ik knikte. 'Je begint het ook aan me te zien dat ik ziek ben he? Ik zie veel witter.' Herman keek me spijtig aan. 'Hey het geeft niet ik heb er vrede mee.' Zei ik met een zwakke glimlach.

Nou eigenlijk begin ik daar steeds meer aan te twijfelen. Heb ik er wel echt vrede mee? In het begin was ik ervan overtuigd. Maar we zijn nu twee maanden verder. En ik begin er steeds meer over te twijfelen. Er zijn nog zoveel dingen die ik had willen doen. De wereld rondreizen, slagen op school, werken, mijn broer voor een laatste keer zien, trouwen, een gezin stichten. Allemaal dingen die ik niet meer kan. Nou misschien ben ik er nog voor het slagen met school maar dan? Ik kan ook Yara niet achterlaten. Ik ben de afgelopen tijd zo erg gehecht geraakt aan dat kleintje. Het doet me gewoon pijn wetend dat ik haar achter moet laten. En dan heb je papa nog. Onze band is er weer en sterker dan ooit. Hij verliest binnenkort zijn andere dochter.

'En hoe gaat het nu je weer bij je vader woont?' 'Ja gaat wel. Ik heb het hem alleen nog niet verteld.' Zei ik zacht. 'Lies. Ik weet dat je hem niet vertrouwd maar hij is je vader en hij heeft al het recht om te weten hoe ziek je bent en dat je überhaupt ziek bent.' Ik zuchtte. 'Ik weet het. Ik weet alleen niet hoe ik het moet brengen. En wat nou als hij me niets meer laat doen? Ik heb nog maar kort te leven maar ik wil zoveel uit mijn leven halen alsnog kan. Ik wil niet wegkwijnen in huis en nergens meer heen gaan. Dat herinnerd me alleen maar meer dat ik zo ziek ben.' 'Ik snap het meis. Maar je moet het hem toch vertellen.' Ik knikte. 'Laat ik me daar mentaal maar op voorbereiden dan.' zei ik zuchtend. 'Het komt vast goed. Nou we zijn weer klaar voor vandaag. Ik zie je over drie dagen weer terug.' Ik knikte en stond op van het bed. 'Tot dan Herman.' 'Tot dan Lisa. En succes met het vertellen.' Ik glimlachte ligt naar hem.

Ik zuchtte. Oke Lisanne dit kun jij. Dit kun jij. Je hebt voor hetere vuren gestaan dus dit kan je wel. Papa heeft het recht om het te weten. Ik haalde een paar keer diep adem en liep naar binnen. 'Pap?' 'Ben even bezig.' Ik zuchtte. 'Is het heel belangrijk Lies?' 'Uh ja. Maar ik kan wel wachtten.' Zei ik een tik teleurgesteld. Papa kwam meteen zijn kantoor uit gelopen. 'Laten we gaan praten.' Zei hij met een glimlach. Hij legde zijn hand op mijn onderrug en loodste me naar de eetkamer. Ik nam plaats op mijn stoel en pap op zijn stoel tegenover mij. Ik legde mijn trillende handen op tafel en ademde nog eens diep in en adem.

'Gaat het wel goed prinses? Moet je iets hebben? Water?' voordat antwoord kon geven stond hij op en verdween de keuken in. Ik keek naar mijn trillende handen. Damn. Okay girl. Get yourself together. Papa kwam weer terug uit de keuken en gaf me het glas aan. Ik glimlachte zwak naar hem en keek weer weg.

'Nou wat is er aan de hand prinses? Je weet dat je me alles kunt vertellen toch?' ik knikte en slikte. 'Je weet dat ik steeds zo moe ben en zo'n hoofdpijn heb?' vroeg ik met trillende stem. Hij knikte en keek me bezorgt aan. 'Ik ben ziek papa.' 'Ziek? Heb je de griep? Moet ik de dokter bellen?' ik schudde mijn hoofd van niet. 'Papa, ik heb kanker. En ik ben uitbehandeld. Ik nog minder dan twee jaar te leven.' 'Wat?! Hoe lang weet je dit al?!' 'Twee maanden.' 'Twee maanden?! En dacht je er ooit over na om het mij te vertellen?!' ik dook ineen van de serieuze woede-uitbarsting. Papa pakte een stoel op en gooide hem tegen de muur. Hij schreeuwde wat onverstaanbaars en liep toen boos het huis uit.

Ik liet mijn adem uit die ik de hele tijd inhield en voelde de tranen voor het eerst in meer dan twee jaar hun weg over mijn wangen vinden. 'Ik hoorde geschreeuw. Wat is hier gebeurd. Ooh schat.' Pamela kwam naast me zitten en wreef over mijn rug terwijl de tranen nu echt hun weg naar buiten vonden. 'Ach schat laat alles er maar uit.' Pamela sloeg haar armen om me heen en ik huilde uit op haar schouder. 'Shh het komt allemaal wel goed. Ik weet niet waar jullie het over hadden maar hij draait wel weer bij. Het komt echt wel weer goed.' Ik knikte niet overtuigt.

'Ik ga even liggen. Ik voel me niet zo goed.' 'Is goed meis.' Ik snoof mijn neus en stond op. Mijn hele lichaam trilde nog na van de uitbarsting van net. Ik liep zonder verder nog iets te zeggen naar mijn kamer en liet mezelf op bed vallen. Ik pakte mijn kussen erbij en gilde het erin uit. De tranen waren niet gestopt met stromen. Ik keek ook niet op toen mijn kamerdeur openging. 'Lizzy?' ik keek op van mijn kussen en zag Yara staan met haar knuffelbeer. Ze rende snel naar het bed toe en klom er behendig in. Ze kroop tussen mijn armen door en nestelde zich tegen me aan.

'Ikke hoorde hele harde stemmen.' Zei ze zacht terwijl ze dichter tegen me aankroop. Ik snoof mijn neus en sloeg mijn armen om der heen terwijl ik goed ging liggen. Ik voelde mijn ogen al vrij snel dicht vallen en viel in slaap met de kleine Yara in mijn armen.