Ημέρα Τρίτη

44 4 0
                                    

Δεν ξέρω πλέον αν πρέπει να πω ''τώρα''. Είμαι χαμένη. Σίγουρα είναι αρκετά μεγάλο διάστημα που έχω μείνει έτσι. Οι γιατροί φωνάζουν το όνομα μου μα δεν έχω την ικανότητα να φωνάξω να κουνήσω ή τουλάχιστον να ανοίξω τα μάτια μου. 

Κατάλαβα ότι είμαι σε νοσοκομείο μα δεν ξέρω τον λόγο. Πλέον τα ερεθίσματα τα νιώθω πιο έντονα πάνω μου. Ελπίζουν σε εμένα. Ελπίζουν πως θα ανοίξω τα ματια μου μα δεν μπορω. Νιώθω πως ζω σε μια αιωνιότητας  μη υπαρκτός χρώματος. Εκτός την ακοή και την μερική πλέον αίσθηση δεν νιώθω τίποτα άλλο λες και είμαι ανάπηρη. 

Αυτήν την στιγμή βλέπω μια λάμψη. Η δύναμη να ανοίξω τα μάτια και να δω το φως είναι μεγάλη. Τώρα νιώθω έναν πρωτόγνωρο πόνο. Ένα κάψιμο; ένα τσούξιμο; ένα κόψιμο;. Ένα πάντως άγνωστο πόνο. Αισθάνομαι ένα υγρό να γαργαλάει το πρόσωπο μου και τις κόρες μου να τρεμοπαίζουν. Νιώθω τις βλεφαρίδες μου να ανασηκώνονται προς τα πάνω και η θολούρα να υποχωρεί σιγά σιγά. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να σιγουρέψω ότι όντως έχω όραση. 

Λιγότερο θολά κοιτάζω τους τοίχους και το δωμάτιο όσο μπορω αν και με δυσκολία αντιλαμβάνομαι καποια πράγματα. Μια φιγούρα στέκεται από πάνω μου και χαμογελάει. Δεν μπορω να διακρίνω ποιος είναι, Εντός ολίγον δεύτερων νιώθω πάλι ένα σκίσιμο στην σάρκα μου και ένα τίποτα πάλι να απλώνεται μέσα στο δωμάτιο



Before I dieWhere stories live. Discover now