Ημέρα Τέταρτη (2)

28 4 0
                                    

Η μόνη λέξη που χαρακτηρίζει είναι γέλιο. Το γέλιο μου μπροστά στο γιατρό φαίνεται χωρίς σταματημό.  Κουνάω με δυσκολία τα πόδια μου ενω το γέλιο μου γίνεται δυνατότερο.

"Αποκλείεται" λεω και με κοιτάζει απολογητικά.
Το γέλιο μου κόβεται σιγα σιγά και βγάζω ένα χαμόγελο

"Είναι ψέματα ετσι;. Γιατί δεν έρχονται να με δουν;"
"Δεσποινίς..-)
"Γιατί δεν έρχονται να με δουν;" φωνάζω δυνατότερα. Αποκλείεται
Οι δικοί μου οι γονεις; Ο.άδελφος μου;
Ούτε καν είναι ένα όνειρο. Ζωή είναι ένα όνειρο

Ένα όνειρο που θα ξυπνήσεις. Η οικογένεια μου ζει είναι καλά απλά δεν μπορούν να έρθουν.

"Οι γονείς μου ζουν. Η οικογένεια μου είναι ζωντανή" λεω κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά.

Όταν βλέπω την σοβαρή έκφραση του γιατρού και την απογοήτευση νιώθω το οξυγόνο μου να λιγοστεύει.  Ένα τρέμουλο διαπερνά το σώμα μου. Νιώθω ρίγη και μυρμηγκιάσματα σε όλο μου το σώμα.

"Οι εικόνες.." ψυθιριζω οταν συνειδητοποιώ τι συμβαίνει.

"Οι εικόνες.  Οι γονείς μου. Ο Αδελφός μου. Τους εχασα" φωνάζω και νιώθω δάκρυα να μουσκευουν το πρόσωπο μου.

Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν τα δυνατά ουρλιαχτά μου και νοσοκόμες γύρω μου.

Before I dieTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang