Before I die

Ημέρα Πέμπτη

Το σώμα μου είναι πλήρες μουδιασμένο όπως και το μυαλό μου. Δεν μπορω να νιώσω πόνο ή λύπη ή μάλλον νιώθω.

Πονάω. Πονάω πολύ και εσωτερικά και εξωτερικά. Τι ειρωνεία;. Πριν μέρες πηγαίναμε να γνωρίσουμε τους γονείς του Δημήτρη και σε μια στιγμή

τα έχασα όλα. Έχασα ότι πιο σημαντικό είχα. Την οικογενεια μου. Εκείνους που με αγαπούσαν πιο πολύ από όλους. Αυτού που με στήριζαν. Που με πρόσεχαν

που με μόρφωσαν που με έκαναν άνθρωπο. Εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την ύπαρξη μου άλλα και τον πόνο που έχει δημιουργηθεί τώρα. Γιατί; Γιατί να μην πέθαινα και εγώ;

Γιατί να ήμουν η εξαίρεση σε αυτό το αυτοκίνητο σε αυτό το συμβάν; Γιατί να μην πέθαινα και εγώ ακαριαία; γιατί δεν υπάρχει μια εξήγηση. Γιατί ο θεός το ήθελε αυτό;

και προπάντων γιατί δεν πρόλαβα να τους αποχαιρετήσω. Να τους πω αντίο. Να τους ψιθυρίσω ποσο τους αγαπούσα και δεν πρόλαβα να τους το πω.

Αν το ήξερα θα τους το έλεγα πιο συχνά. Γιατί να βρίσκομαι  ένα νοσοκομείο αντί στον τάφο των γονιών μου. Τάφος των γονιών μου. Τόσο πρωτόγνωρη έκφραση τόσο απαθής

τόσο ξένη φράση στα χείλια μου.

Πως θα συνεχίσω μονή μου; Χωρίς τον Ederson; Πως; Πως θα γυρνάω στο σπίτι που πλημμύριζε με φωνές και γέλια φωνές χαρούμενες και πειράγματα. Πως γίνετε να

καταστράφηκαν όλα σε ένα δευτερόλεπτο. Μπορεί να ήταν ένας κακός εφιάλτης από αυτούς που είχε ο αδερφός μου. Αλλα δεν είναι. Δεν θα έρθει κάνεις να με καθησυχάσει

και να μου πει ήταν ένα ονειρο. Δεν θα μου δώσει ενα ποτήρι νερό ούτε θα μου χαϊδέψει τα μαλλιά. Δεν θα κάτσω να κλαίω στην μητρική αγκαλιά

ούτε θα πάρω ένα φιλί από τον μπαμπά αλλα ούτε θα με κοροϊδεύει ο αδερφός μου που είμαι τόσο φοβητσιαρα πλέον.

Ειμαι θυμωμενη. Ειμαι θυμωμενη με εμενα. Δεν επρεπε να τους πιεσω.Δεν επρεπε να τους πριξω να γνωρισουν τον Δημητρη. Ομως ακομη πιο

θυμωμενη ειμαι με εκεινους. Ναι με εκεινους νιωθω θυμωμενη. Επρεπε να ημουν μαζι τους γιατί δεν με πηραν μαζι τους;

Οσο το διαπραγματευομαι νιωθω τοσες ενοχες. Εγω φταιω για ολα. Εγω φταιω που τους εβαλα στον καταραμμενο δρομο. Εγω φταιω μονο. Ειμαι

ενας δολοφονος που σκοτωσα οτι αγαπουσα. Γιατι; Γιατι να μην μπορουσα να το αλλαξω? Θα εκανα τα παντα να τους ειχα διπλα μου. Να τους εβλεπα

να τους αγκάλιαζα. Να τους έβλεπα να χαμογελουν. Θελω να γυρισουν πισω. Δεν μπορω να τα καταφερω μονη μου. Δεν γινετε να τα καταφερω μονη μου.

Κλεινω τα ματια μου ερχονται ολα και σκανε σαν μια βομβα που με τραντασει. Ολες οι στιγμες που μπορω να θυμηθω. Απο τα τραπεζια μας. Απο τις

οικογενειακες μας εκδρομες. Τοτε που χαζευαμε ταινιες στην τηλεοραση. Κωμωδιες ελεγαν γιατι τα προτιμουσα εγω ως μικρη. Θυμαμαι οταν ημουν αρρωστη και η μαμα μου ελεγε πως γνωριστικε με τον μπαμπα μου

μου εδειχνε αλμπουμ. Μου ελεγε πως οι γονεις στους δεν τους αφηναν να παντευτουν αλλα αυτοι κυνηγησαν το ονειρο τους. Θυμαμαι που μου ελεγαν

Ζησε το ονειρο σου. Κυνηγησε το σαν ενα  θήραμα. Πετυχε το. Θα ειμαστε διπλα σου ελεγαν. Κι ομως εμεινα μονη.

Οι γιατροι.. Οι γιατροι με κοιτουν με οικτο. Το συχαινομαι. Συχαινομαι να με λυπουνται. Ξερουν. Ξερουν πως μολις βγω θα περασω μια κολαση. Μια μαυρη κολαση. Θα παω καπου ξενα

Καπου που δεν θα με αγαπουν. Καπου που δεν θα με ξερουν.Καπου δεν θα εχουν ζησει.Καπου ψυχρα.Με αγωστους.Με μια αγνωστη οικογενεια. Δεν θα με συνδεει τιποτα μεταξυ τους. Δεν προκειται να τους αγαπησω.

Αραγε θα εχουν μαθει; Ο Δημητρης;. Φυσικα και θα εχει μαθει. Και ομως. Κανεις δεν ειναι εδω. Ειμαι και παλι μονη μου. Χωρις να στηριχτω. Ειναι αστειο τοσο που με κανει στην πραγματικοτητα να γελω.

Οι νοσοκομες με θεωρουν τρελη που γελαω μονη μου. Κι ομως δεν ειμαι τρελη. Νομιζα πως τα ειχα ολα. Μα τα ειχα ολα. Ειχα την ζωη που ονοιρευομουν. Τα πρωτα βηματα τις καριερας μου με τα ατομα που με στηριζαν

Με ατομα που ελεγαν πως νοιαζονται για εενα.Πως με αγαπουν. Κι ομως δεν βλεπω κανεναν.Ειναι γελοιο.Ειναι γελοιοι εκεινου.

Είναι γελοία τα λογία που έλεγαν. Είναι γελοίο το για πάντα. Είναι γελοίο που θα ζήσω μια ψεύτικη ζωή. Είναι γελοίο που ζω ακόμη.