Gizemli Fısıltı

boncuk kemer

Annemin kendi elleriyle kestiği kaküllü küt kesimli saçlarımı rüzgarın yardımıyla savuruyor,

meraklı ama çok sakin bir şekilde,

başımı yukarıya kaldırırken acı ve zorluklara büyük bir sabırsızlıkla biraz daha büyüdüğüm hissediyorum.

Beton ve çok uzun duvarlara okadar uzun uzadıya bakıyorum ki bitiş noktasını yinede göremiyorum.

O günki yaşımla bu kadar uzun duvarlara ne gerek vardı diye düşünürken ,beton duvarlra bir anlam veremiyorum.

. İçimden nereden geldiğini bilemediğim gizemli bir fısıltı (peki ya babam )diyor.

Çok yüksek beton duvarların gölgesinde annem,bir görevini yapma edasıyla,sofra açmaya başlıyor.

sofra bezi üzerine yine bir görev edasıyla yaptığı .
Börek 'leri yerleştiriveriyordu.Neden ve nasıl bilmem amaiçimizde
bir burukluk bir hüzün vardı.

sebebini ben bilmiyordum ama hüznü için için seziyordum .

Derken sessizliği abilerimden birisinin  sorusu bozdu .Anne !
_babam daha gelmiycekmi?

Annem
_şimdi birazdan gelir oğlum kantin çalıştırıyor ya!

Biraz sonra babam biz sofranın başında dizilmiş haldeyken karşıdan beliriverdi .

O an ki duygularımı tarif edebilmeme imkan yok.

Ama sanki o tepesinde hep dumanlar olan şehir;
Birden güneşli huzur veren aydınlık bir hal aldı, ruhuma huzur bir ışık süzmesi gibi süzülüverdi.

Sevinç huzur mutluluk hepsi bir aradaydı.

Babam giderek yaklaşırken elinde birşey olduğunu farkettim.

Yanımıza geldi ve boş bıraktığımız yerine otururken elindekileri ortaya bıraktı.

O kadar çok merak ediyodum ki.bir an evvel ne olduğunu görmek istiyordum.

Babam:
_Bunları size yaptım diyor.

Banada varmı acaba diye merakla bakıyordum ama  sadace 2 taneBONCUK TAN  KEMER var.

  Babam oaçık ceza evinde öğrenmiş ve yapmıştı  ama beni mutsuz eden şey bana yapmamasıydı.

Neden! peki beni sevmiyormuydu?abilerim kemerleri, kumaş pantolonlarına takıp koşup oynamaya başladılar.

Bense üzgün bir şekilde bana yok babam beni sevmiyormu acaba ?diye düşünüyordum.

Düşünüyordum çünkü çok konuşmayan konuşana tahammülü olmayan bir aileydik.

Konuşmasamda hep düşünürdüm.

.Şimdi küçücük ellerimi ve çırpı kadar ince kollarımı uzatarak bir tane börek alıyorum.

Ve ne kadar
şanssızım keşke bende oğlan olsaydım diye düşünüyorum.

.İçim burkularak.

Çok üzgünüm.........

Nedenler bitmiyor  bu unutulma sevilmeme acısı . Çok canım acıyor.

O kadar küçüğüm ki !bu yük omuzlarıma ağırgeliyor.dıye düşünüyorum.

Konuşamadığım küçük dünyamda.