Patron Yarısı

1.Bölüm

Damla Karahan

Elimdeki gazetedeki son ilana da umutsuz bir şekilde baktım. Belki de son şansımdı, sabahtan beri dolanıyordum ama koskaca Istanbul'da bir iş veren olmamıştı. Önümdeki büyük binaya baktım, Güngören Holding Holding diyorum ama benim yapacağım iş belliydi ucuz bir hizmetçi. Ama ben buna da razıydım,  üstelik içeride iki ay birikmiş kiram ve okumak zorunda olan küçük kız kardeşim varken razı olmaktan başka çarem de yoktu. Umutsuzca içeri girdim.

Takım elbiseli bir adam bilgisiyarın başında oturmuş sanki zorla duruyor gibi bir görüntü sergilerken beni süzdü.

"Buyrun kime bakmıştınız? "

Direk elimdeki gazetedeki ilanı gösterdim,  adam ikna olmuş gibi bakıyordu sanki buraya gelmeme şaşırmıştı,  ta ki iş için geldiğimi anlayana denk.

"Önce yağız beyle görüşme yapmanız gerek , benim bu konularda yetkim yok."

Dedikten sonra masanın altında duran şirket telefonu olduğunu varsaydığım telfonu çıkardı ve biraz bekledikten sonra telefon açıldı .

"Duygu Hanım,  Yağız bey çıktılar mı? "

Yağız Bey, danışmadaki adam bey kelimesini kullandığına göre makama sahip bir adamdı. Belki de Patron, acaba beni bu lüks şirkete almak isteyecek miydi? Belki burası için çok ucuz bir görüntüm vardı,  sonuçta tanınan bir şirketin hizmetçisi bile kaliteli olmalıydı.  Ben ve kalite?  Malesef buna durumum el vermiyordu.

"Yağız bey odasındaymış, görüşme için de musaitlermiş dilerseniz sizi ben yönlendireyim."

Dedikten sonra son derece rahatsız gözüken sandalyesinden kalktı,  adamın şimdi neden o kadar isteksiz göründüğünü anlamıştım. Masa başı da olsa , o rahatsız yerde bende saatlerce oturamazdım.

"İyi olur."

Dedim korkak ama net bir şekilde, önde o arkada ben yürürken asansöre bindik. Asansör de 8'e kadar kat vardı ve beni şaşırtmayarak o da 8e basmıştı.

Kısa ama bana uzun gelen bir zamandan sonra asansör durdu ve tekrar ben arkada o önde yürümeye başladık. Zemin katı oldukça kalabalık iken bu katta sadece iki kapı vardı biri camdandı ve içerisi gözüktüğü için buranın teras olduğu belliydi. Diğeri ise siyah demir olduğunu düşündüğüm bir kapıydı. Danışmandaki çocuk kapıyı tıklatıp içeri girdi ben ise onun arkasında bekliyordum iki çift laf ettikten sonra çıktı.

"Buyrun,  Yağız bey görüşmeye müsait. "

Kafamla onayladıktan sonra kararsız bir şekilde içeri girdim.  Avuç içlerim de nedensiz bir terleme vardı kendimi sanki yeni okula başlamış küçük bir çocuk gibi hissediyordum, oysa o zamanlarda bile böyle hissetmemiştim. Annemin elini ne kadar sıkı ama özgüvenli tutuyordum . O günleri arayacağım aklıma gelmezdi her zaman bir an önce büyümeye çalışan bir çocuk olmuştum.

"Merhaba, ben gazetedeki ilan için gelmiştim ."

Sesindeki kararsızlığı yansıtmıştım malesef ki duygularımı gizleme konusunda oldum olası hiç becerekli değildim. Yağız Bey beni şöyle bir süzdükten sonra beğenmemiş tavrıyla gözlerini önündeki bilgisiyara çevirdi ve rahatsız olmuş bir tavır aldı. Üzerimdeki basit kot pantolon ve beyaz tisort le ucuz bir görünüm sağlıyor olabilirdim ama kime ne zararı olabilirdi benim görüntümün sonuçta işimi yapacaktım sadece .

"Danışmaya bilgilerini bırak yarın sabah 8'de burada olacaksın zaten sabah geldiğinde ne yapman gerektiğini sekreterim anlatır sende kısa sürede alışırsın. "

Olumsuz bir cevap beklerken böyle ilgisiz de olsa kesin bir yanıt alınca gerçekten çok sevinmiştim sonunda kimseye muhtaç olmadan ayakta duracağım bir fırsat önüme gelmişti.

"Başka sormak istediğin bir şey yoksa çıkabilirsin. "

Dedi karşımdaki adam yeniden yuzume bakmayarak.

"Teşekkür ederim."

Dediğimde bir anlığına da olsa gözlerini kaldırıp bana baktı ve o buz mavisi gözlerini görme imkanını bana verdi. Sadece dikkatimi çekmişti benimde gözlerim maviydi ama hiç bu kadar güzel mavi görmemiştim.

Kafamı kaçar gibi çevirip hızlıca odadan çıktım nedensizce tedirgin olmuştum,  belki de kimseyle göz göz e bile gelmemeye çalışmak en iyisiydi sonuçta hiç kimsenin hikayemi merak etmesini istemiyordum.

Evraklarımı tamamlamak için yeniden asansöre binip zemin katına bastım .