Benim Kızım

Benim Kızım*3.Bölüm*

Sabah alarmın sesiyle tatlı uykumdan uyandım.Lanet alarm benim güzelim uykumun içine etti.Sonra Nora niye küfrediyor diyolar.Gelde bu duruma küfretme yani.Neyse pozitif olamaya özen göstererek yataktan kalktım.Önce yorgunluğumu atmak için bir duş alıp açık kahve saçlarımı kuruttum.Sonra dolabımın önüne geçtim.

Bir kot ve uzerine salaş yumuşak bir kazak giydim.Evet kot ve kazak hayranı olduğum için hiç zaman kaybetmedim.

Simon'ın gelmesini beklerken biraz atıştırdım.Tam yediklerimi toplarken kapı çaldı.Koşarak kapıyı açmaya gittim.Giderken gözüm aynaya takıldı.Vayy bee bu benmiyim?Şu iki günü huzurlu geçirmem bana yaramış.Saçlarım canlanmış,gözlerimin yeşili kendini ortaya çıkarmıştı.

Aynada güzel ve huzurlu yansımama bakarken kapı bir kere daha çaldı."Geliyorum"diyerek kapıya koştum.

Karşımda Simon'ı bekliyordum ama Simon yerine tanımadığım bir çocuk duruyordu.Siyah omzuna kadar inen saçları ve mavi gözleriyle bana bakıyordu.Benden uzun olduğu için kafamı kaldırmaktan boynum ağrımaya başladı.

-Buyrun?

-Sey... Ben yeni komsunuzum.Adim Tyler.Ve sizde...

-Haaa meraba Tyler ben Nora.Memnun oldum.

-Bende.

-Aslinda seni iceri davet etmek isterdim fakat benim disari cikmam lazim.

-Sorun degil.Aslinda benim de islerim vardi yabi kabul edemeyecektim.

Gulerek birbirimize bakmaya başladık.Çok yakışıklıydı-oldulçada kaslı.-Kapı komşum gerçekten yakışıklıydı.

Kapıyı kapatıp içeri girdim.Simon'u bekliyordum.Yarim saat sonra kadar kapi tekrar caldi.Bu sefer kapiyi actigimda karsimda Simon duruyordu.

-Gunaydin.

-Gunaydin asker.

-Eee gidelim mi.

-Gidelim hadi.

-Sey Simon sana dun soramadim.

-Neyi?

-Simon senin bir kiz kardesin mi vardi?

-.....

-Ö...özür dilerim ben yani yaranı deşmek istemezdim.Çok üzgünüm.

-Ondam değil.Aslında bunu birilerine anlatırsam belki benim için iyi olur.

-Peki.

-Annem ve babam öldüklerinde ben 15 kız kardeşim Eva ise 11 yaşındaydı.Şu koca dünyada sahip olduğumuz tek şey birbirimizdik.Birbirimize çok bağlıydık.Birimize bir şey olunca öbürümüzünde canı yanardı.O zamanlar tek başımıza kalmıştık.Para bulmam gerekiyordu.Bende sokak dövüşlerine girip biraz para kazanıyordum.Yine bir gün para kazanmak için bir dövüşe girdim.Dövüşü kazanmıştım fakat paramı vermiyorlardı.Bende paramı vermedikleri için onları hırpaladım.Sinirden ne yaptığımı bilmiyordum.Ama bu paraya ihtiyacım vardı.Hemde çok.Çünkü kız kardeşim ameliyat olmalıydı.Parayı bulamayınca birinden borç aldım.Tam ameliyat işlemlerini başlatmak için hasteneye gelmiştim fakat kız kardeşim öldü.Daha sonradan öğrendim ki o parayı vermedikleri için dövdüğüm adamlar kardeşimin serumuna zehir koymuşlar.Benim yüzüden kız kardeşim öldü.Eğer onları hırpalamasaydım şu an yanımda olcaktı.

Simon'ın gözleri dolmuş ve sesi titremeye başlamıştı.Ona bu günleri hatırlattığım için şu an kendimden nefret ediyordum.Tam bir aptaldım.

-Gerçekten çok üzgünüm Simon sana bu anılarını hatırlatmak istemezdim.

-Sorun değil biraz rahatladım.Bu olayı bilen ikinci kişisin.

-Biliyormusun Simon?Eva'ya imreniyorum.

-Neden?

-Çünkü senin gibi bir abiye sahipmiş.

-Hahah evet onu ölüme sürükleyen lanet bir abi.

-Hayır.Onun için ölümü göze alıp dövüşlere girmeni kastediyorum.Onu o yaşa kadar koruyup kollamanı,ne olursa oldun onu tek başına bırakmayıp ameliyat için para bulmaya çalışmanı kastediyorum.Hiç bir abi ve ya abla senin gibi olamaz.

-Senin bir ablan ve ya abin var mı?

-Pek sayılmaz.

-Hadi ben anlattım biraz da sen anlat bakalım.

-Annem öldüğünde 6 yaşındaydım.Ben 12 yaşındayken babam tekrar evlendi.Üvey annem ve üvey ablamla yaşamaya başlamıştık.Gerçekten başlarda ücey annem biraz iyiydi ama üvey ablam Lissa tam bir kabustu.Sonra üvey annemde ona katıldı.İkiside evde ruh emiciler gibi dolaşıyorlardı.15 yaşına girdiğim yıl babam öldü.Ne olduysa babamın ölümünden sonra oldu.Üvey zavallılarım beni evde hizmetçi olarak çalıştırmaya başladılar.Her işlerini ben yapıyordum.Ayrıca onlar haftada dört beş kere bir kaç adamı eve getirip para karşılığında beraber olurlardı.Bende bu arada ya dışarıda ya da evde bodrum daki küçük odamda çıt çıkarmadan onların gitmesini beklerdim.Hala onların arasında temiz kaldığıma dua ediyorum.

-İyiki kaçmışsın.Neden biliyor musun?Çünkü orada nasılsa kızlığını elinden alıcaklardı.Ama kaçınca kimse sana bir şey yapamaz.Geceleri dışarı çıkmamak şartıyla.

-Hahah evet.

-Sahiden seni bulduğumda geceydi.Neden gecenin bir vaktinde dışarı çıktın?

-Aslında tam olarak gece çıkmadım.Onların müşterileri gelicekti ve benide dışarı gönderdiler.Bende bunu fırsat bilip valizimi pencereden dışarı attım ve evden çıktım.Otel ararkende hava karardı.Olay bu.

-Anlıyorum.Bir şey daha var.Daha öncede seni dışarı göndermişler miydi?

-Evet.

-Neden kaçmadın?

-Denedim ama yakaladılar.Ve ayrıca paramda yoktu.O gün izin vermelerinin nedeni ise pnlar için prezervatif almam içindi.

-Sana mı aldırıyorlardı.

-Evet.Bu iğrenç.

-Neyse kurtulmışsun.İşte çalışıyordun değil mi para biriktirmek için.

-Evet.Ev yetmiyormuş gibi birde işe giriyordum.Çok yoruluyordum.Ama değdi.Bak onlardan kurtuldum.

Konuşarak zamanı geçirmiştik.Ve bu sırada da okulun önüne gelmişti.İçeri girip kaydımı yaptırdık.Aynı sınıfta olmamız iyiydi.Tanıdık biri iyi olurdu.

Eve geri döndüğümde her yerim ağrıyordu.Simon'ı da eve çağırmıştım.Ama işi olduğu için gelememişti.

Yemek yedikten sonra yatağıma uzandım ve Simon'ın başından geçenleri düşündüm.

Onun için çok üzülmüştüm.Herşeyden daha çok sevdiği birini kayıp etmişti.Tutunacağı tek kişi kayıp etmişti.Tıpkı benim babamı kayıp edip tek başıma kaldığım gibi.Ama hala güvende hissediyordum.Sanırım babamın ruhu beni güvende hissettiriyordu.Nedense sanki sürekli çok güvendiğim biri hep beni izliyor ve bana yardım edip,koruyordu.Çok garipti.Ama kendimi güvende hissetmek güzeldi.Belkide Simon'la karşılaşmam tesadüf değildi.