Divergent (Chanelle)

Hoofdstuk 1 (mijn gemene vader)

"Mislukkeling! Lafaard! Slappeling! Bange baby!" Gilt mijn bloed eigen vader naar me, je zou misschien denken dat hij een woede aanval heeft ofzo, maar zo doet hij elke dag tegen me... Ik zou je vertellen wat er vandaag is gebeurt.

"Foutje! Hier komen!" Roept mijn vader. Braaf kom ik naar beneden. "Papa, kan je me geen foutje meer noemen?" Vraag ik vriendelijk. "Nee! Wees blij dat ik je niet allang verstoten heb!" Sist hij woedend. Ik weet dat papa me haat, maar elke keer dat hij het zegt doet het me pijn en krijg ik tranen in mijn ogen.

Hij pakt ruw mijn arm en sleurt me mee, naar een plek, waar je van hoge bergen af kunt springen. Ik kijk bang naar beneden. "Papa ik ga dit echt niet doen." Zeg ik doodsbenauwd. Woedend kijkt hij me aan. "Papa ik durf niet!" Gil ik angstig, maar zo vriendelijk mogelijk. Mijn eigen vader geeft me een klap in mijn gezicht. Dat is niks nieuws, ik krijg altijd een klap als ik iets niet durf. Iedereen kijkt geschrokken naar hem. Ze zijn misschien wel de onverschrokkenen, maar we slaan nooit elkaar, dat mag geeneens dan moet je naar 'de kloof', behalve bij gevechten. Iemand komt dus op mijn vader afgestormd.

"Waarom sla je een mede onverschrokkenen?" Gilt die boos. Mijn vader haat me, maar toch moet en wil ik hem beschermen, ik ben gewoon te aardig denk ik. "Hij sloeg niet echt, hij wou laten zien dat hij net op een mm van mijn gezicht kon stoppen. Knap van hem hé!" Zeg ik heel vrolijk, terwijl mijn gezicht pijn doet, maar dat mag ik niet laten merken. "Waarom wordt je wang dan nu blauw?" Vraagt hij argwanend. "Ik ben wat minder goed in net stoppen voor je een boom raakt." Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. Hij gelooft me, dat is maar goed ook, want ik haat ruzie. Mijn vader bedankt me niet eens. Hij loopt naar me toe en duwt me van de rand af. Ik gil hard van angst. Mijn vader springt ook naar beneden en hij heeft de grootste lol. Ik snap waarom hij toen hij 16 werd voor de onverschrokkenen heeft gekozen, maar ik hoor hier niet thuis. Als ik hier zou blijven, dan zal ik afvallen en factieloos worden. Ik weet nog niet waar ik wel voor ga, maar dat hoeft nu ook niet meer, want we gaan zoiezo dood.

Dan val ik in een vangnet. Ik de adrenaline giert door mijn lijf en ik tril op mijn benen. Van schrik stromen er tranen over mijn wangen.

En dan komen we bij wat hij naar me roept. Ik ben stiekem wel blij dat ik 16 ben geworden. Morgen is de test en overmorgen hoef ik mijn vader nooit meer te zien. Ik klim uit het net. "En waar dacht je heen te gaan?" Snauwt mijn vader naar me. "Naar huis." Zeg ik vriendelijk en kalm, alsof er niks aan de hand is. Hij knikt woedend en ik loop rustig naar huis. Thuis aangekomen zie ik mijn moeder, ze kijkt heel ongelukkig . Ik loop naar haar toe, want ik wil haar troosten.

"Mama, wat is er?" Vraag ik vriendelijk. "Na overmorgen zie ik je nooit meer." Zegt ze verdrietig. Zoals jullie nu wel snappen houdt mijn moeder WEL van me. "Het spijt me, maar ik kan hier niet blijven. Ik zal afvallen en factieloos worden." Zeg ik terwijl ik haar een knuffel geef. "Ik wil ook niet dat je blijft, je zal hier nooit gelukkig zijn, maar ik vindt het jammer. Dat je niet bij ons past, het is het enige waar ik in mijn hele leven bang voor was sinds ik jouw had." Dat zegt pas echt hoeveel mijn moeder om me geeft. "Het spijt me mama." Zeg ik. Ik doe mijn ketting af, het is een ketting met een rozenkwarts eraan. Het komt niet uit onze factie, maar ik draag het altijd. "Hier, dan heb je nog iets van me. Zo zal ik toch nog een beetje bij je zijn." Zeg ik troostend. Ik geef haar de ketting en ik krijg een knuffel van haar. "Dankje, maar je vader komt zo thuis en aangezien je eerder hier was... Is hij waarschijnlijk boos op je, dus ga maar snel naar je kamer." Ik knik en ren de trap op. Net op tijd, want mijn vader komt tierend en vloekend het huis binnen.

Je kan vast wel raden op wie hij precies vloekt... Het gaat van : "dat domme bange ******* *** kind! Ze durfde geeneens te springen dat ******* ***kind! Ik heb haar moeten duwen! Zodra ik dat ******* ***kind zie ga ik haar helemaal in elkaar meppen! Ze is een schande voor ons! Een schande zeg ik je! Een schande!" Bang draai ik mijn deur op slot, zoals ik altijd doe als hij zo boos op me is en dat is dagelijks! Mijn moeder probeert hem rustig te krijgen, maar ik hoor nu ook dingen door de kamer vliegen, dus dat gaat vast niet erg goed.

Verdrietig ga ik in bed liggen. Ik snap niet waarom mijn vader me niet kan accepteren hoe ik ben. Ik ben wel zijn eigen dochter. En om het nog erger te maken heeft hij i.p.v. Het te accepteren me al 44 keer het ziekenhuis in geschopt en of geslagen. Dat was voor het eerst op me achtste en daarna steeds 10 keer per jaar. Als ik zou blijven zal het dit jaar nog 6 keer gebeuren!

Ik hoor hem op mijn deur bonken. Bang pak ik een touw, die hier ligt sinds de vorige keer dat hij me het ziekenhuis in geslagen had, voor het geval dat ik uit het raam moet klimmen. Je weet maar nooit met mijn vader. Ik maak hem vast en gooi hem uit het raam. Ik hoor aan de deur dat die het langzaam begeeft en ik klim snel uit het raam (dat ik alleen durf omdat ik geen andere keuze heb en nog banger ben voor mijn vader), terwijl ik mijn deur hoor die het bonken niet meer houdt. Mijn vader staat te vloeken en te gillen naar me en ik zet het op een lopen.

Als ik snel bij de eetzaal ben, waar altijd wel veel mensen zijn dan ben ik er niet geweest. Ik kijk even over mijn schouder en zie dat mijn vader me bijna inhaalt. Ik ga harder lopen, maar ik ben helaas niet zo groot en snel als hij...

Hij grijpt me bij mijn haren en rukt me op de grond. Ik zit in een sluip steegje, dus niemand zal zien hoe hij me in elkaar slaat. Ik breng mijn handen naar mijn hoofd om die te beschermen. Dan komen de trappen. Ik spartel niet tegen, want dat zou mijn dood worden. Dan wordt hij nog bozer. Dus krijg ik de ene na de andere trap. Mijn lichaam doet al verschrikkelijk pijn, als ik de stem van mijn moeder hoort, die ons blijkbaar eindelijk gevonden heeft. "Duvel stop!" Gilt ze. By the way, mijn vader heet Duvel en mijn moeder Griffia. "Griffia rot op!" Gilt mijn vader die gewoon door gaat.

Dan wordt alles zwart.

-----------------------------

En wat vinden jullie van Chanelle, Duvel en Griffia? Laat alsjeblieft een comment achter of vote, want dan maak je mijn dag helemaal goed! 😄