Divergent (Chanelle)

Hoofdstuk 3 (ander uiterlijk)

Als we bij de kolk zijn, ga ik richting de kapper. Warrior volgt me. "Ik wil hairextensions." Zeg ik tegen de mevrouw van de kapper. Ze knikt. "Ga maar zitten." Ze wast mijn goudblonde haar en knipt de dode puntjes eraf. "Mag ik paars, felroze, lila en blauw." Zeg ik zelfverzekerd. Ze knikt weer en doet de kleuren in mijn haar. Ze vallen heel erg op en dat was dan ook precies de bedoeling.

Warrior snapt nog niet wat ik wil doen, maar ik sleur hem mee naar de kledingwinkel. Waar ik een kort zwart shirtje vindt, die een deel van mijn buik en 1 schouder vrijhoudt. Ook koop ik een korte zwarte broek. Ik trek ze aan en stop mijn oude kleren in een tas. Je ziet nu wel bijna al mijn verwondingen. De dichtgenaaide wond op mijn rechterbeen, de giga blauwe plek op mijn linker knie, de dikke blauwe enkel, de andere vele blauwe plekken...

"Heb je mijn plan al door?" Vraag ik aan Warrior. "Nou, nee. Vertel me pleas wat je plan is." Smeekt hij. Ik kijk hem ondeugend aan, maar vertel het wel. "Ik verander mijn uiterlijk, zodat mijn vader me niet herkent. Als er toch onverschrokkenheid uit mijn test komt, wat ik betwijfel trouwens, zal hij me niks doen, omdat hij me niet herkent en me al zo lang geen Chanelle of Chane heeft genoemd dat hij mijn naam toch niet zal herkennen." Ik zeg het best trots, want ik ben ook trots op mijn plan. "Dat is best slim en hoe gaan je het afmaken?" Ik moet even slikken, want het volgende vindt ik best eng. "Tatoeages." Hij kijkt me geschrokt aan. "Nee."

"Wat? Hoezo nee?" Vraag ik boos. "Je wilt naar vriendschap of zelfverloochening." Zegt hij, alsof dat alles verklaard. "Ja, nou en." Ik klink echt heel pissig, maar dat ben ik ook. "Ze zullen je wegsturen, je zal factieloos worden!" Gilt hij in paniek, maar niemand reageert op ons, want het is hier heel normaal factieloos worden. Als je te oud wordt wordt je weggestuurd en de helft van de kinderen die onverschrokkenheid kiezen worden ook factieloos. "Ja, ja. Ik zie het al voor me zelfverloochening die aan zichzelf denkt, omdat ze niet iemand willen met tatoeages." Zeg ik spottend. "En dan vriendschap die de goeie orde verpest om iemands uiterlijk." Ik laat een vals lachje horen, want dit is echt belachelijk.

"Ja, want denk je dat die gaan springen van geluk?" Hij klinkt in paniek, maar ik negeer het. "Ja, want er zijn vast niet veel kinderen die voor zelfverloochening kiezen en vriendschap wil met iedereen vriendjes zijn." Ik rol met mijn ogen. "Chane, doe het nou niet." Smeekt hij. "Zegt een jongen met zo'n" ik tel even. "12 tatoeages." Hij zucht. "Maar ik wil in onverschrokkenheid blijven en hier is het doodnormaal." Ik doe mijn best niet te gaan huilen, waarom snapt hij niet dat ik zo een tijdje veilig ben voor mijn vader? "Als ik zeg dat mijn vader me al 45 keer het ziekenhuis in geschopt en geslagen heeft en dat ik zo even veilig was, dan nemen ze me het heus niet kwalijk!" Gil ik. Meteen heb ik wel van iedereen de aandacht. Een man beent naar me toe, hij is 1 van de leiders.

Ik begin te trillen. Wat heb ik gedaan? "Heeft je vader je al 45 keer het ziekenhuis in geschopt en geslagen?" Zegt hij en ik hoor de woede in zijn stem. "Het waren ongelukjes." Zeg ik met trillende stem om mijn vader te beschermen. "Ik geloof je niet." Sist de man. Meteen bedenk ik een goeie smoes. "Nou oké, het waren geen ongelukjes, maar hij heeft er spijt van en is op woedebeheersingscursussen gegaan." Zeg ik, terwijl ik zo goed mogelijk lieg. "Oké, ik geloof je, maar om 4 uur kom ik bij jou langs en als je vader niet hetzelfde verhaal heeft... Dan gaat hij gestraft worden." Ik moet even slikken voor ik verder lieg. "Hij gaat niet hetzelfde zeggen, want hij schaamt zich ervoor." De man kijkt me onderzoekend aan. "Oké, ik geloof je. Voor nu dan." En weg is hij. "Ik ga een tatoeage nemen." Zeg ik tegen Warrior en ik ga naar de plek waar dat kan.

"Ik wil een tatoeage van een leeuw en 1 van een duif." Zeg ik zelfverzekerd. De mevrouw knikt. "Waar?" Ik denk even na. "De duif op mijn schouder en de leeuw op mijn pols, allebei aan de rechterkant." Ze knikt en ik ga zitten.

Het doet verschrikkelijk veel pijn, maar ik zet door tot ze af zijn. Het resultaat is prima. Ik loop trots naar Warrior toe, die me niet vrolijk aankijkt. "Wat kan jou het schelen?" Sis ik zachtjes naar hem. "Ik..." Maar dan stopt hij en haalt zijn schouders op. "Precies ja." Zeg ik tevreden. "Ik ga naar huis en nog bedankt voor je hulp hé." Dan ben ik weg.

Thuis kijkt mijn vader heel tevreden naar me en ik zie trots! Mijn vader is voor het eerst trots op me! Mijn moeder kijkt vol afschuw, maar zodra mijn vader haar kant op kijkt kijkt ze blij. "Ik ben trots op je" zegt hij vriendelijk. Ik wordt helemaal warm van binnen tot hij de zin op een gemene toon afmaakt. "maar toch waag het niet hier te blijven." Ik knik bang en loop met de krukken naar mijn kamer. Om te slapen, morgen is de test.