Divergent (Chanelle)

Hoofdstuk 2 (gewond)

Langzaam kom ik bij, mijn hoofd bonkt als een gek en mijn lichaam voelt aan alsof er een gebouw op is gevallen. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het licht is te fel. Ik kreun zacht van de pijn, die met de seconde erger wordt. Iemand aait over mijn haar, waarschijnlijk mama. "Ssssssssh, stil maar alles komt goed." Sust ze, maar dat is mama niet! Ik probeer wanhopig mijn ogen te openen. Na een tijdje lukt het. Ik kijk wie daar staat Warrior! De coolste jongen uit de klas! Wat doet hij nou hier? "Waar is mijn moeder?" Zegt een zwakke stem, die verdacht veel op die van mij lijkt. Hij kijkt me onderzoekend aan. "Ze is zelf even bij de dokter." Ik verstijf en zwaai mijn benen uit bed en ga in 1 ruk overeind zitten. Voor hij me kan tegenhouden laat ik mijn gewicht op mijn benen rusten. Meteen zak ik er doorheen. Ik kom op de grond terecht en geef een gil van pijn.

Warrior schrikt ervan, maar hij herstelt zichzelf snel. Dan legt hij zijn handen onder mijn rug en tilt me via mijn rug weer op het bed. "Mijn moeder hoe gaat... Gaat het met... Haar?" Zeg ik snikkend. Hij aait me over mijn haar. "Het gaat goed met haar, niet meer dan doorsnee onverschrokken wonden. Ze is morgen weer de oude." Zegt hij troostend. Mijn huid tintelt waar hij me aanraakt. "Weet je al wat je gaat kiezen?" Vraagt Warrior voorzichtig. "Het gene dat er bij de test uitkomt. Dus waarschijnlijk vriendschap of zelfverloochening." Hij schiet in de lach. "Wil je een hark worden?" Ik knik en meteen gaat er een pijnscheut door me heen. "Dus je wordt geen onverschrokkenen?" Hij kijkt serieus verdrietig! "Nee, mijn vader vermoord me en dat bedoel ik letterlijk." Hij kijkt me geschrokken aan. "Heeft hij dit ook met je gedaan?" Ik wil knikken, maar dan denk ik aan de pijnscheut. "Ja, maar zal je me morgen in en uit de trein willen helpen?" Vraag ik en ik wordt meteen knalrood. "Tuurlijk, maar heb je koorts? Je bent knalrood." Hij voelt aan mijn hoofd. "Nee, geen koorts." Stelt hij vast. Ik wordt nog roder. "Dus dan ben je een beetje verlegen." Hij aait me weer over mijn haar. "Ik ga je leren lopen met krukken." Deelt hij even mee, ik heb blijkbaar dus geen keus, maar...

"Wat zijn krukken?" Hij schiet in de lach. "Ik laat het wel zien." Hij pakt twee plastic dingen. Ze zien er heel simpel uit. "Leg je benen uit bed en kom omhoog." Zegt hij vriendelijk. Ik doe wat hij zegt en hij zorgt ervoor dat ik de krukken op de juiste manier vasthou. Dan zorgt hij ervoor dat ik sta. Meteen heb ik door waar de krukken voor zijn! Zo heb ik extra steun!

Warrior laat me heel veel oefenen en na een tijdje heb ik het helemaal door. Dan moet ik van Warrior weer liggen. "Waarom ben je zo aardig voor me?" Vraag ik, want dat verbaast me. We zijn niet te vriend, eigenlijk heb ik helemaal geen vrienden. "Nieuwsgierigheid." Liegt hij. Ik kan makkelijk zien dat hij liegt, maar ik speel het spelletje mee. "Waarvoor?" Hij lacht vriendelijk naar me. "Je echte naam. Niemand weet die iedereen noemt je foutje, maar ik wil je echte naam wel eens weten." Oké, die zag ik niet aankomen! "Chanelle, maar ik vindt Chane een mooiere naam, dus die ga ik gebruiken in mijn nieuwe factie." Hij kijkt me weer onderzoekend aan. "Chane, Chane, Chane." Mompelt hij binnensmonds, maar ik hoor het toch. "Chane, mooie naam." Zegt hij dan hardop. "Maar ik vindt Chanelle ook wel mooi." Dan drukt hij zijn lippen op mijn voorhoofd. Ik verstijf helemaal. "Wat..... Wat doe.... Wat doe je?" Stamel ik. Hij haalt zijn lippen weg en gaat weer door mijn haar. "Ik gaf je een kusje op je voorhoofd." Zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dan bedenk ik me iets. "Ga je met me mee naar de kolk?" Hij kijkt me verbaasd aan, echt van 😱. "Waarvoor?" Ik moet even slikken. "Dat is een verrassing." Hij knikt en gaat met me mee.