Divergent (Chanelle)

Hoofdstuk 10 (warrior + chane = charior love/met wapens omgaan)

Warrior's P.O.V.

Ik heb Chane op mijn schoot, maar alleen om haar te troosten en dat vindt ik jammer. Het ergste is wat ze me over haar broer heeft verteld. Die vermoord is omdat hij afwijkend was. Ik heb medelijden met haar, maar het ergste is dat ik haar nu nooit kan vertellen dat ik... Dat ik ook... Dat ik ook afwijkend ben. Ik ben haar allereerste vriend, ze zal het niet aankunnen. Niet dat ik Chane zwak vindt, integendeel maar haar familie licht haar zwaar, dus om dit er even bij te gooien...

Maar tegen haar liegen is ook fout. Ik raak gefrustreerd hiervan en wil eigenlijk iets slaan. Maar in plaats daarvan druk ik Chane dichter tegen me aan. Zij doet hetzelfde en ik krijg een heel warm gevoel van binnen. Misschien maak ik wel een kans bij haar! Ik denk er serieus over na of ik haar gewoon een kus ga geven, maar dat lijkt me niet echt slim om te doen. "Chane..." Begin ik. Ze maakt zich een beetje los uit mijn greep. "Sorry, ik weet het ik gedraag me raar. Ik ben al weg." Ze gaat van mijn schoot af en loopt weg.

Ik wil haar achterna, maar ik treuzel te lang. Ze is weg en ik heb het verpest. Ik ben haar nu waarschijnlijk zelfs als vriendin kwijt. Ik ram mijn hoofd tegen de muur aan. Ik doe het keer op keer, maar het doet nauwelijks pijn. Dan ga ik zitten op een bankje dichtbij de plek waar Chane op mijn schoot zat en laat mijn gezicht op mijn armen steunen. Loser. Loser. Loser. Gaat het door mijn hoofd. En ik voel me diep ellendig.

"Warrior?" Ik kijk op. Het is mijn grote broer Chico van 24. Ik heb het uiterlijk van mijn moeder en hij van mijn vader. Hij en mijn vader hebben een bruine huidskleur, vriendelijke hele donkere ogen en krullend zwart haar. "Hey Chico." Zeg ik met een zo min mogelijk trillende stem. "Dit is wel heel bijzonder." Ik kijk hem verbaasd aan. "Wat is bijzonder?" Vraag ik nog verbaasder dan ik kijk. "Dat jij huilt." Zegt hij bezorgd. Meteen gaat mijn hand naar mijn wangen, die zijn inderdaad vochtig. "Ik had geeneens door dat ik huilde." Chico gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen.

"Wat is er gebeurt dat zo erg is dat jij voor het eerst sinds 10 jaar weer huilt?" Ik bijt weer op mijn lip en ik proef bloed, dus dat was niet zo handig van me. "Of vertrouw je je grote broer niet met wat je dwarszit?" Ik zucht. "Ik vertrouw je het wel, maar het begint bij de uitslag van de test. Het is dus een heel lang verhaal." Hij knikt. Hij pakt mijn arm en neemt me mee naar ons geheime plekje.

"Oké, vertel alles." Zegt hij. "Na de test zei degene die de test afnam dat ik afwijkend ben." Chico hapt naar adem van schrik. "Dat is verschrikkelijk! Niemand mag dit weten!" Zegt hij helemaal in paniek. "Maar ik wist al dat ik afwijkend was, doordat ik de mensen uit andere factie's bestudeerd heb en ik ook iets heb van mensen uit eruditie had. Ik hou het al 6 jaar geheim, dus maak je maar geen zorgen." Chico haalt opgelucht adem. "Fijn, dat dat je dus goed lukt, maar je moet doen tijdens de simulatie's alsof je niet weet dat je in een simulatie zit, want anders wordt je ontdekt." Ik knik. "Bedankt voor de tip." Ik ben echt blij dat ik dat nu weet, anders ben ik er geweest.

"Maar wat zit je dan wel dwars als dat het niet is?" Ik bijt weer op mijn lip, maar stop daar snel mee als ik merk dat ik dat doe. "Ik ben verliefd." Chico krijgt pretlichtjes in zijn ogen. "Dat is super! Maar waarom dan verdrietig?" Ik krijg weer tranen in mijn ogen. "Ik heb het verpest en ik moet tegen haar liegen, omdat haar broer ook afwijkend was en daarom is hij vermoord. Ze zal het verschrikkelijk vinden als ik het haar vertelde. Hij heette Starrbuster." Chico's ogen worden groot. "Starrbuster was mijn beste vriend tot hij overstapte, daarna heb ik nog een paar brieven gehad, maar die stopte uiteindelijk uit het niets. Best stom eigenlijk dat ik er nu pas achter kom dat hij dood is, maar ga verder." Zegt hij, terwijl hij zich herstelt van de schrik. "Meer is er niet, behalve dat we eerst vrienden waren en dat zelfs nu waarschijnlijk voorbij is." Uiteindelijk stokt mijn stem, maar ik heb wel al alles kunnen zeggen. "Hoe heet ze?" Vraagt hij nieuwsgierig. "Ze heet... Chanelle Eru, maar ze wordt liever Chane genoemd." Zeg ik. "Bedoel je nou Foutje?" Vraagt hij verbaasd. Ik geef hem een harde klap in zijn gezicht. "Au!" Zegt hij boos. "Waag het niet nog is haar Foutje te noemen! Ze is mooi, lief, slim, sterk, snel... Ze is gewoon perfect." Zeg ik als een of andere verliefde idioot. Chico schiet in de lach. "Je bent echt heel erg verliefd!" Ik werp hem een boze blik. "Ik ga naar de slaapzaal, misschien kan ik het nog goed maken met Chane." Zeg ik hoopvol. Chico knikt en ik loop naar de slaapzaal.