Korktuğum Başıma Geldi

ÇARESİZLİK -3

Uyandığımda sadece yanımda babamı gördüm. Ne kadar zamandır uyuduğumun farkında bile değildim. Ama çok vardı bir tek bunun farkındaydım. "Kuzum, canım kızım uyandın. Sonunda uyandın. Nasılsın, ağrın falan var mı babacım"dedi şefkatili bir sesle.
"Biraz ağrım var babacım. Ne zaman çıkıcaz burdan"diye isyankar bir sesle sordum. O sırada Ahmet Amca girdi. Yanında Eylül vardı.
"Masal, nasılsın iyimisin canım"diye sordu. "İyiyim Ahmet Amca karınız kızına böbreğimi verdikten sonra unuttu beni sanırım"diye dalga geçercesine sordum. O sırada Eylül lafa girdi "Masal, kızım çabuk iyileş ya iki haftadır hastanedesin. Özledik seni"deyince " Ben iki haftadır uyuyormuyum"diye şaşkınlıkla sordum. Babam " Evet kızım ameliyat bittikten sonra uyanmadın bi süre ana şimdi iyisin ve uyanıksın ya bu bize yeter"diye açıklama yaptı. Ben hiç birşey anlamadım, ama açıkcası pek de umurumda değildi. Sanırım eskiden yaşam enerjisiyle dolup taşan ben artık yaşamak istemiyordum. O sırada annem geldi "Kızım nasılsın" diye sordu. Anında "SANANE" diye bağırdım. O sırada babam ifadesiz ve bir o kadar da sakin bir sesle "Çık dışarı" dedi ama annem anlamayınca babam bağırarak "Çık dışarıya" diye bağırdı. Açıkcası beni o kadına karşı savunuyor olması çok hoşuma gitmişti. Annem hemen "Kızımın yanına gelirken kimseden izin almam sende bunlara dahilsin şimdi çık yolumdan"dedi ve bana dönerek " Kızım bu senin yeni kimliğin" dedi ve elime o kimliği tutuşturdu. "Anne adı Ebru Baba adı Fahri. Sen benim annem değilsin al şu kimliği" diyerek suratına fırlattım. Annem bağırarak "Sen benim kızımsın. Çabuk hazırlan eve gidiyoruz" diyerek bana bağırdı. O sırada babam "Masal seninle hiç bir yere gelmiyor. Onun doktoru benim ve üç gün daha burda kalması gerekiyor. Malum benim kızım böbreğini senin kızına verdi" dedi bastıra bastıra. O sırada annem "Alya hastaneden çıkıyor kızım iyileşti. Artık o da çıkabilir" deyince babam sinirlenerek ayağa kalktı ve "Senin kızın maşallah kedi gibi dokuz canlı çıktı. Ana benim kızım hala iyileşmedi hala hasta"diye bağırdı. O sırada Ahmet Amca lafa girdi "Ebru yeter artık bir sus. Masal daha yeni uyandı, bir kızın iyi ama bir kızın hala iyi değil. Eğer sen gidiceksen git ama ben Masal'ın yanında kalıcam"diye beni savundu.
Aradan bir ay geçti. Ben artık biraz daha iyiydim. Dikişlerim alınalı bir hafta geçmişti. Maalesef hala o kadının yani annemin yanındaydım. Şanslıydım ki bu bir ay boyunca benimle Eylül ilgilenmişti. Ben geçici odamda kitap okurken annem içeri girdi. "Kızım seninle bir şey konuşmak istiyorum"diye sordu. Bende ona ne var der gibi bir bakış attım. "Ahmet'in işi için İzmir'e gidiyoruz"dedi.
"NE"
Dudaklarımın arasından çıkan tek sözcük bu oldu.