''Küp içindekini sızdırır'' demiş atalarımız.Öyle değil mi ki her gizli bir gün aşikâr olur,her karanlık bir gün aydınlığa çıkar ve her bilinmeyen bir gün meçhul olmaktan çıkar. Gizdir, karanlıktır, meçhullerin meçhulüdür insan da. kendisinin bile bilmediği, farkedemediği bilip de gizlediği bir şeyleri vardır. Ve bu insanın insanın lisan-ı halinden okumayı bilenlerin uzmanlık alanındadır. bir bakış,bir gülüş, bir tavır ve belki bir eda insanın içini dışına aşikar eder. En ketum ruhlu olanı dahi içindekini sızdırır dışarıya. Eğer sevdaysa kalbinin, ruhunun içindeki sevda sızdırırsın etrafa;heves arzu ve istekse tek derdin nefsin at koşturur meydanlarda. Ve nefisse dünyaya senden kalan ruhundur ahiretin ateşlerinde yanacak olan. Sevdası insanı yüceltirken, nefsi insanı insan yapan duyguları kör bir bıçak oyar gibi söker atar gönlünden. Ve yoksa iradesini yok sayacak kadar imanı insanın, gördüklerinde dahi göremez olur görmesi gerekenleri. Aşikârdır, apaçık bir delil gibi sunulmuştur önüne oysa. Ama öylesine kölesi olmuşsan heveslerinin, nefsine teslim etmişsen ruhunu, idraksizliğin nirvanasını nasıl yaşamışsındır.Ve yaratılan varlıklar içinde insanı diğerlerinden farklı kılan iradeye ve kendine hükmedebilme kabiliyetine savaş açmışındır.Hevesler dar ağacının daimi hükümlüleridir bu fani dünyada. Sevda ki ebediyetin nabzı tutan cevher ve hiçbir yaradılan sevdasız varamaz Mevlasına , hiçbir heveskâr iki cihan saadetini yaşayamaz. Göremediklerini gör diye bağırır,haykırır ruhun ama bedene bağladığın heveslerin sağır eder seni. Duymazsın, duyamazsın. Canına can olacak eş, dost,arkadaş bulamazsın. Mahşeri kalabalıkta koştururken hiç mi razı olacağım bir dost edinmedin sana verdiğim dünya hayatında diye soran Rabbine verecek cevabın dahi olmaz. Dünyada eğmediğin boynunu ahirette kaldırmamak üzere eğersin. İki cihan saadetini düşünmeyen bir yüreğin varsa dışına sızdırdığın da bundan ibaret olur işte. Küp içindekini sızdırır unutma, içini süsle, içini süsleyeceklerle süsle çevreni yoksa cehennemdir ruhunun yeri..
