I'm In love with a Monster

Kabanata 10

Kabanata 10

I stared at my face in front of the large mirror in my room. My eyes looked so puffy from crying a river. I can't believe I was almost raped by him. I was too scared when he touched me. No one has ever did that to me. Palagi ko kasing napipigilan. Palagi ko kasing nagagawan ng paraan. Pero kanina wala akong nagawa. Masyado siyang malakas at malaki kaysa sa akin. He's high. That's what I've noticed. Namumula kasi ang mga mata niya nang matitigan ko kanina. And the sachets of cocaine in the glass table are enough evidence of him being under the influence of drugs. Wala talagang nagagawang matino ang droga. Brandon is the living proof of that. Muntikan na siyang maging rapist at ako pa ang muntikan niyang mabiktima. Though there's no penetration, he touched me to places he shouldn't touch. I should file a case against him. For harassing me. Pero hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko magawa. I was alone, crying my heart's out for almost an hour now. Nasasaktan ako sa katotohanang kaya niyang manggahasa ng tao. Nasasaktan ako pero hindi ko alam kung bakit.

"Miranda?"

"Po?" I croaked. Pinalis ko ang luhang natuyo na sa aking pisngi. I looked sick. Probably because of too much crying.

"Hindi ka na naman kakain?" anang Ines mula sa labas ng pinto ng aking kwarto. The door's locked. I made sure that she can't enter in my room easily. She can't see me looking so devasted right now. Magtatanong siya at siguradong magsisinungaling na naman ako.

"I'm full, Ya. Kumain na ako sa labas." Pagsisinungaling ko nalang. Narinig ko ang pagsagot niya ng okay bago ang mga yapak niyang paalis.

I heaved a deep sigh. Hinayon ng tingin ko ang box na pinulot ko sa labas ng gate ni Brandon. Yun sana ang ibibigay ko sa kaniya. Nakita ko kasi iyon kaninang umaga pa sa labas ng bahay niya. Napag-isip kong baka importante iyon kaya ko kinatok ang gate niya. Kaya lang wala na akong nagawa nang hinila niya ako papasok at pinagsamantalahan.

I'm partly at fault. Next time hindi na talaga ako papasok ng bahay niya. I can't be raped. Mom will wed me off to a stranger. I need to stay innocent. Kailangan. Kahit wala pa akong naiisip na plano kung paano matatakasan ang gusto niyang iyon.

My phone rings. I bit my lower lip when mom's name appeared on the screen. I pressed the answer button.

"Mom?"

Wala akong narinig mula sa kabilang linya. Just some soft murmurs and chitchats. Sinundan iyon ng pagtunog ng mga kubyertos at tawanan ng mga tao. Are they in a party? Mukhang nagkamali ng pindot ang aking mommy. Ibababa ko na sana iyon nang marinig ko ang boses niya mula sa kabilang linya.

"Miranda? Are you there?" High-pitched iyon. Mukhang maingay na sa kabila.

"Yes, mom." sagot ko sa mahinang boses. I tried to sound okay kahit ang gusto kong gawin ay umiyak nalang. I miss my mommy. It's been months since we have seen each other. Sobrang busy niya na hindi man lang siya nito magawang isipin. How unfortunate of me for being an only child.

"Bakit po?"

"Have you talked to Ines? Your dad and I will be home before the month ends." anang mommy ko mula sa kabilang linya.

"Yes, mom." I answered,unsmiling.

"I hope you're doing better in school. Huwag mo kaming ipapahiya sa mapapangasawa mo, Miranda."

Hindi ako nakasagot. How can I be better in school? I don't know how. I'm the least favorite, always in the detention room. Kaya nararapat lang na hindi ako maengage dahil siguradong mapapahiya ang mga magulang ko.

"I'm busy here. I will end the call now, Miranda."

"Mom, I-"

The line went dead even before I can finish my words. Bagsak ang balikat na ibinaba ko ang aking cellphone. I hugged myself. In this cruel world, alam kong wala akong magiging kakampi. I need to be strong. I should trust no one but myself.