Wakas

42.1K 1.3K 169
                                    

Wakas

I stared at the two of them. My wife holding a baby boy in her arms. My baby, our baby, Byron Lancelot.

I walked closer. Umangat ang tingin niya sa akin. A big smile crossed her lips. I gave her a kiss, a long and sensual kiss. I miss her like crazy today. I've been busy with work. Yes, I've been working. Yung legal na negosyo naman. I don't wanna feed my family using the money that I earn from my illegal dealings. Yes. I didn't stop. Ang hirap kasi. I tried though. But just like Miranda, ang hirap lang bitawan ng mga bagay na nakasanayan ko na. I don't do drugs anymore though. And I don't have other women aside from my wife. I've been loyal. I've been faithful. Sumumpa ako sa harapan ng Diyos. Hinding-hindi ko iyon babaliin.

"How's my wife and my baby?" I asked after the kiss. Tumabi ako sa kaniya at inilapit ang mukha sa aking anak na ngayon ay dilat na dilat na ang mga mata. Napangisi ako. Mukhang malakas ang pang-amoy ng anak ko. Mana sa akin.

I cooed Byron. He made some cute sounds.

Damn, boy! I'm so in love with you too. Just like how I'm so in love with your mommy.

Byron Lancelot is seven months old. He's quite big for his age. Mukhang nagmana rin siya sa akin. Oh well, he's my carbon copy as my wife always say. Reklamo nga siya ng reklamo. She wants a baby girl. Binibiro ko nga siya palagi. Sabi ko ay mag-anak naman kami. She said no. Not yet. She wants to work. Hindi ko nga pinayagan. Ano siya sinuswerte? Mamaya ay may makita pa siyang mas bata, mas gwapo at mas hot kaysa sa akin.

I'm insecure. Hindi ko yun idedeny. I'm way older. And everytime I go out, I hear people talking about me, about us. Bakit daw ako ang naging asawa ni Miranda? Dapat daw pumili siya ng mas bata. Yung hindi nalalayo sa edad niya. I wanna punch them actually. More like I wanna kill them. But I always refrain myself from doing so. I promise my wife already. I promise to her that I won't taint my hands with blood again. Ayoko siyang biguin. Ayokong mabawasan ang tiwala niya sa akin.

"How's work, baby?" She asked. Pinunasan pa niya ang noo ko pababa sa aking leeg. "Did you eat your lunch huh?" She's always asking me those questions. I appreciate that she cares too much. She's very caring and loving. It's true. Hindi man halata pero sobrang maalaga siya sa akin at sa anak namin.

"Work's fine, baby." I touched her face. Inayos ko rin ang nagulo niyang buhok. Ever since she has Byron, she can't even comb her hair. Totoo. Madalas ko siyang naaabutan na magulo ang buhok pati na nga rin ang damit. Hands-on mommy kasi siya. Kahit alam kong nahihirapan siya ay hindi parin siya sumusuko. Hindi siya nagrereklamo. "I had my lunch, baby. Ikaw? I hope you're not skipping lunch again, Miranda." I always tell her not to skip lunch. It's unhealthy. She's telling me that she's on a diet. Hindi parin kasi bumabalik ang katawan niya kahit ilang buwan na siyang nakapanganak. Hindi pa nakakatulong na palagi siyang pinagsasabihan ng mommy niya na ang taba-taba niya.

"I didn't skip lunch." Nakanguso naman niyang sagot. "You won't like it." She added.

Hindi ko talaga magugustuhan. I don't care if she's fat or what. I just want her to be healthy. Silang dalawa ni baby. Of course, she's into breastfeeding. Kaya dapat lang na healthy siya dahil nakukuha ng anak namin ang nutrisyon na pumapasok sa katawan niya. And fat or not, I don't and won't love her less. She was my baby and will always be.

"Mom was here awhile ago, Brandon. She wants us to have dinner with them."

Napangiwi ako. Not that I don't want to have dinner with the Lewis's. Her mom's just - I can't explain it. Parang ang wife ko lang. Ang hirap din intindihin.

"Did you say yes, baby?"

She nodded.

I heaved a deep sigh. I can't say no anymore. She has decided anyway.

I'm In love with a MonsterTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon