The Maid of Honor and the Best Man #WPAwards #Dreamers2018

Part 1 - Last year in college

Present day...

Sheiy Arah

Whoooo, finally! 4th year college na ako! I'm 19 already. I'm taking up BS-Management Accounting here in one of the most prestigious school in Cebu.

Yeah, nandito na ako sa Cebu since my first year in college. I was also shocked way back then noong graduation namin sa HS. Di ko inaasahang dadalo sina mom and dad.

I thought kasi na di na sila makakarating kasi may emergency. Eh di na raw nila sinabi para surprise gift nila. At talagang na surprise ako! First time ko na makasama sila both since I was six. I cried for that. Tears of joy ika nga nila.

I missed them for how many years! Even though we have our communication thru video calls, texts or phone calls eh mas masarap parin pag nandito sila sa tabi ko. I always ask them why they can't even visit me or even have a short vacation back when I was in Davao but they just said that soonest when everything is under control.

Kasi magkakaproblema kung magsasama kami sa iisang lugar. Kahit si dad ay nasa Cebu lang ay minsan lang din nakakabisita sa'kin. I think dahil yun sa business matters.

Baka may gustong pabagsakin sila dad at ayaw na nya akong madamay dun. Yan na din siguro yung reason ni mom kaya andun parin sya sa LA. Di naman na ako nakapag react kasi ever since I always trust them and I know na they love me more than I love them. They always make me feel loved and being cared.

I graduated as Valedictorian at our school in Davao. I choose to be enrolled in a public school kasi gusto kung maging isang normal lang na estudyante na hindi nakakasalamuha ang mga spoiled brats, socialites at mata-pobre na mga students na kadalasang makikita sa mga private schools.

Well, di naman lahat ganun pero ayoko lang talaga muna ng isang ganyang high school life. Gusto kong maranasan ang nararanasan ng mga ordinaryong tao na di tumitingin sa antas ng pamumuhay ng isang tao. Alam ko na pwede ko silang maging kaibigan at sila ay mga totoong tao.

Doon kasi a di papahuli ang mga public schools pagdating sa patalasan ng mga utak. They will mold and develop each of their students not only to be purely smart on the 4 corners of the room but also to be an extra-talented, street smart and be a great person after graduation.

Madami silang inter-school activities na sinasalihan at talagang active yung school namin sa kahit anong pa contest mapa brains at sports. Tini-train nila ang mga participants at talagang dito kami nago-grow. I can say that I really choose one of the best schools.

Patunay na itong mga medalya ko at iba pang awards like trophy sa pagiging team captain ng volleyball, certificates at gold medals from from GSP, YES-O, DBC, Campus Journalism at marami pang iba. May mga trainings and seminars din for the developments of the community at biodiversity na ni-held sa iba't-ibang lugar sa Pilipinas.

Indeed, marami talagang opportunities dun sa dating school ko. Di naman sa walang ganun yung private schools huh, kasi dun kahit pangalan mo lang basta galing ka sa high class na pamilya eh tinuturing ka ng dyosa. Pantay-pantay lang naman tayong mga tao. Ba't parang may discrimination dahil ba mas nakakataas sila sa iyo?

Pati mga teachers parang naging sunod-sunuran nalang dahil sa takot na matanggal sila sa trabaho. Eh paano pa mag-gogrow dun kung konting achievement mo lang eh sasabihin na na dahil yan sa parents nya.

Mga ganun ba, ayoko nun kaya ako nalang yung lumipat. Na experience ko na kasi yan in my elementary years. Hindi naman sa lahat ng schools ganyan yung treatment ha. Yan lang kasi na experience ko kaya ganun.

Ito na nga, nandito na kami sa harap ng bagong univesity na aking papasukan ngayong college. Catholic school ito, private school. Sobrang laki, napakalawak at magaganda ang mga structures.