DILIM SA KABILA NG LIWANAG

CHAPTER 3

                    SHAE SKY

"I just want to end my life..bakit sa lahat, why me? Why? Did i do something wrong?"
Sinasabi nung babae dun sa tv. Ang galing n'ya umarte, sana ako din. Sana ako din.

Hanggang sa diko namalayan na unti-unti nanamang tumulo itong mga pasaway kong luha.
Wala, ganito ako. Yes, im a mess. I'm useless. That's me. Funny, right?

SOMEONE'S POV.

Kelan ang araw na mapaparamdam ko saiyo na, hindi ka nag iisa na nandito ako. Kelan? Hanggang kelan ako magtatago dito sa mga pader na nakaharang sa aking puso.

Hanggang kelan ko kayang tiisin ang lahat ng ito? Hanggang kelan? Bakit sa dinami-rami ay ikaw pa?

Sana mapatawad mo ako, anak.

           - S

                         ~*~

"Tama na. Tigilan mo na ako. Tama na!!!! Bakit pati hanggang dito? Bakit hindi kita matakasan?! Bakit?! TAMA NA!!!!!!"

At tuluyan akong nagising. Aish. Salamat at panaginip lang ang lahat. Pero..... sino sya? Bakit parati nalang n'ya ako ginaganon?- bakit? Kelan ka titigil?

                       ~*~

Tatlong araw na pala ang nakalipas.... simula ng makatakas ako sa panaginip na iyon.. bakit? Sa tuwing nakikita ko sya... nadudurog ang puso ko.. kilala ba kita? Bakit palagi kang nagpapakita sa mga panaginip ko? Mga tanong ko sa isipan ko na siguro ay walang makakasagot na kahit sino man.

*tok* *tok*

"Sandali, papunta na po........sandali lang!"

"SHAE, HUWAG KANG MABIBIGLA...... PERO ANG TATAY MO.... - ANONG NANGYARE KAY AMA!!!? SABIHIN MO SAKIN!!!-- ANG TATAY MO SHAE, N-NATAGPUANG NAKAHANDUSAY SA ILALIM NG PUNO... SHAE, PUNO NG DUGO ANG KANYANG KATAWAN. KAYA MAS MINABUTI NAMING PUNTAHAN KA KAAGAD. " hindi ko na napigilan... unti-unting bumuhos nanaman ang aking luha sa pang ilan na pagkakataon. Bakit sa lahat? Ang tatay ko pa? Paano? Sino ang may gawa ng lahat ng ito? Bakit? Sino ang nasa likod ng mga ito?

"Ah ma'am, pasensya na po pero hindi po pwedeng lumapit dun. Masyadong delikado. Dahil hanggang ngayon walang kahit na sino ang nakakaalam sa nangyare---" pero hindi ko na sya pinatapos dahil agad-agad akong tumakbo para suriin kung...kung... si ama ba talaga ang lalaking nakahandusay na naliligo na sa sarili nyang dugo..

"Ama!!!! Bakit!?? Sinong gumawa sainyo nito!????" Pilit kong niyuyugyog si ama. Umaasa na sana magising pa sya at marinig ko mula saknya ang matagal ko ng inaasam na sabihin nya na ang katagang "anak, mahal kita. Pasensya na sa lahat ng naidulot ni tatay. Pasensya na kung hanggang ngayon miserable ang buhay mo. Pasensya na dahil hanggang ngayon...--" hindi ko na natuloy ang mga iniisip ko na sasabihin sakin ni ama... dahil pilit akong hinila ng mga pulis sa ama kong malamig na. Sa ama kong wala nang buhay. Sa ama kong bangkay na.

Paano na ako? P-paano ako... papaano ako mabubuhay ng wala si ama?

Alam kong hindi maganda ang naging karanasahan ko kay ama. Dahil sa pag mamalatrato nya sa'kin. Kaya p-pala ganun na lang kung mag salita si ama... dahil ayun na ang huling pagkikita at paguusap namin.

-FLASHBACK- ( 1 WEEK AGO)

"Shae Sky Li.... anak, s-s-sana.. mapatawad mo ako sa lahat ng naidulot ko saiyo. Sana..-- tay?? Bakit po kayo u-umiiyak? T-tay, bakit po?" Nagaalala kong tanong sakanya.. at hindi ko maintindihan kung bakit.. bakit biglang naging emosyonal si itay? Ito ang unang beses ko syang nakitang umiyak, at humingi ng tawad... pero bakit? Hindi ko maintindihan.

"Gusto ko lang sabihin sa'yo na kung gaano ka kawalang kwenta! You're stupid! At anong sinasabi mong "tay, bakit.. tay?" Anong dinadrama-drama mo dyan!? Huwag mo akong umpisahan! At wala kang narinig na kahit ano! Maliwanag!?" Hindi ko talaga maintindihan kung ano ang nangyayare... kung bakit... kung bakit kanina narinig kong tinatawag nya ang aking pangalan at humihingi ng tawad...

"Tay!!! Bakit palagi nalang kayong ganyan sakin!??! Ni minsan ba!? Tinanong mo sakin kung OKAY LANG AKO!? ni minsan ba pumasok sa isipan mo kung kumain na ba ako!? Kung nakakatulog ba ako ng maayos!! N-ni minsan ba minahal mo ako b-bilang i-isang anak mo? " at hindi ko na napigilang umiyak. Sa wakas, natanong ko din ang mga gusto kong sabihin sakanya.

Pero isa ang ikinagulat ko... imbis na akala kong magagalit nanaman sya sakin dahil sa pangbabastos ko saknya.. pero NGUMITI sya at kahit na anong oras ay pwedeng pumatak ang luha nya..

Hindi ko maintindihan kung ano ang nangyayare.

-END OF FLASHBACK-

"Tay!!!! Huhuhuhuuu. Itay gumising ka. Oo alam kong may hindi tayo pagkakaunawaan simula nung ako'y bata palang. Pero tay, ni minsan hindi sumagi sa isip ko na ayoko sayo. Na ayoko kitang maging tatay. " pinipilit kong kausapin ang tatay ko at niyuyugyog.
BAKIT PALAGI NALANG MISERABLE ANG BUHAY KO? BAKIT PALAGING GANITO..

"Ah,... miss, kailangan na naming imbestigahan ang aksidenteng ito--"
"ANO!? ANONG AKSIDENTE ANG PINAGSASABI SABI MO!? ALAM KONG ALAM NYO NA HINDI LAMANG ITO ISANG AKSIDENTE!!!! KUNDI ITONG LAHAT AY PLANADO!!! SABIHIN NYO SAKIN! SINO ANG PUMATAY SA TATAY KO?? NAGMAMAKAAWA AKO... " at hindi ko na namalayan ang mga sumunod na nangyare... dahil unti-unting naging kulay itim ang lahat.

(1 hour ago after the accident)

Nandito ako... sa lugar na kung saan malamig.. kung saan maraming tao ang nakahiga.. pero ang mga taong ito ay wala nang buhay. Nandito ako ngayon sa morgue.

Pinagmamasdan ang aking ama na animo'y natutulog lang ng mahimbing..

Napakabilis ng pangyayare.. ni hindi man lang ako nakahingi ng pasensya sa lahat ng sinabi ko sakanya nung huling pagkakataon na nagkausap kami.

Ama, s-sana masaya ka na kung naasan ka man... Patawarin mo ako sa lahat ng mga sakit sa ulo na naidulot ko sainyo..
Humihingi ako ng patawad, ama. Amaaaaaaaa *iyak* huhuhuhu. At sa una't huling pagkakataon masasabi ko nadin ito sayo... sayang lang at tulog kana habang buhay. Ama, mahal na mahal kita.. " Para akong tanga dito na umiiyak at kinakausap ang walang buhay na aking ama. Na sana, habang buhay pa sya ay nasabi ko na kaagad.. na MAHAL NA MAHAL KO SYA sa kabila ng mga paghihirap na naranasan ko sa mga kamay nya.

"Pangako ama darating ang araw at malalaman at malalaman ko kung sinong walang pusong gumawa sainyo nito. Pangako." At sa huling pagkakataon, humalik ako sa noo nang aking tatay.. ang noo nya na malamig pa sa yelo.. pero kasing laki ng airport. Bago umalis sa napaka lamig na lugar na iyon.

                         ~*~

Ilang oras nalang.. darating na ang aking ama..

--

At hindi ko namalayan na ako'y nakatulog na pala sa paghihintay sa pagdating ni ama. Hanggang sa--

"Ah... miss? Gising na ho.. nandirito na ang iyong-- AMA!? AMA... " pagtuloy ko sa sinasabi nung ni kuyang galing yata sa takbuhan dahil gulo-gulo ang buhok nya.

"Eh.. oo miss. Saan ba namin sya ilalagay?"

"Try nyo ho sa banyo namin, baka magkasya.. "

"Oh? Ano pang hinihintay nyo? Ipasok na iyan dito at dalhin sa banyo" sabi nung mamang gumising sakin kanina. At aba, sinusubukan nya talaga ako ha?

"Aba't! Teka lang! Nagbibiro labg ako! Pakilagay nalang sya dito sa labas ng bahay namin malapit sa may trapal. " sabi ko habang inaayos na muli ang mga kakaunting pagkain na binigay sa'kin ni mayor para sa burol ng aking tatay..
Satingin mo makakabili ako nito? Ni wala nga ako kahit na pisong duling.

           TO BE CONTINUED.

Samahan nyo akong tuklasan ang nangyare sa aking ama.

-shae

Tuesday, July 3 2018.