Öküz Mafya!! +18

2. Bölüm

Duyduğum sesle arkamı döndüm. Karşımdaki adam, mavi gözleriyle bana bakıyordu. "Sen..?" dedim hatırlamaya çalışarak. "Çamurlu kıyafetler hoştu ama bu da fena değil." dedi elindeki bardakdan bir yudum alıp. Bu adam bana su sıçratan ukala herifti. "Senin ne işin var burada?" dedim. Sinirlenmeye başlıyordum. Ukalalıkdan nefret ederdim. Adam elindeki bardağı arkamda duran bara koymak için bana yaklaştı. Erkeksi kokusu burnuma dolarken gerildiğimi hissediyordum. Boğazımı temizleyip yerimde kıpırdandım. Yanımdan çekildikden sonra rahatlamıştım.

Takım elbisesinin kollarını düzeltip beni baştan aşağı süzdü. Rahatsız olmuştum. Sabırlı olmaya çalışarak "Senin ne işin var burada?" diye bir daha sordum. Tam ağzını açmış cevap vericekken babamın sesiyle ikimiz de babama doğru döndük. "Arslan Ulusoy." Babam yanımıza geldi ve elini, adının Arslan olduğunu öğrendiğim adamın omuzuna koydu. Bir bana bir Arslan'a bakarak "Demek tanıştınız." dedi. Anlamaz bir ifadeyle babama baktım. "Aslında tam da tanışıyorduk." dedi elini bana uzatırken "Arslan Ulusoy." dedi net bir ifadeyle. Memnuniyetsiz bir şekilde elimi uzattım "Nefes. Nefes Karahan." dedim gözlerimi gözlerinden ayırmadan.

Ellerimiz ayrıldıkdan sonra arkamda duran bardan içkimi aldım, babama dönerek "Ben yerimize geçiyorum." derken babam da hareketlenip salonun diğer tarafına yöneldi. Masaya doğru ilerlerken kolumun tutulmasıyla durdum. Arslan kulağıma eğildi "Daha çok görüşeceğiz Nefes Karahan."

                                       ***

Düğün geç saate kadar devam etmişti ve artık çok yorulmuştum. Damat Arslan'nın kardeşiymiş. Düğünde o garip tanışma olayından sonra Arslanla çoğu kez göz göze gelmiştik. 

Düğündeki misafirler ayrılmaya başladıklarında biz de babamla birlikte çıkışa yöneldik. Bir an önce uyumak istiyordum. Çağlar'ın yaşattıkları yetmiyormuş gibi bir de böylesine uzun bir gün beni çok yormuştu. Kapının önünde valenin arabamızı getirmesini beklerken babamın telefonu çaldı. Ceketinin cebinden çıkardığı telefona benden uzaklaşarak cevap verdi. Ayakta durmakda zorlanıyordum. Bu topuklulara nasıl dayanıyorlar cidden anlamıyorum. Babam hızlı adımlarla yanıma geldi "Nefes, acil bir işim çıktı gitmem gerekiyor." derken bir yandan da etrafına bakıyordu. "Tamam önemli değil ben.." sözümü babamın sesi böldü. "Eminim Arslan seni eve bırakabilir." dedi yanımızdan geçen Arslan'a seslenerek. Arslan karizmatik bir gülümsemeyle yanımda durdu ve "Seve seve." dedi. Evet bir bu eksikti. Göz devirerek babama döndüm "Aslında hiç gerek yok, Salih abi beni almaya gelebilir." dedim babamı ikna etmeye çalışarak. "Salih'in işi var." dedi babam otoriter sesiyle. Babam yanmızda duran arabaya doğrı ilerledi ve "Dikkatli olun." diyerek arabaya bindi. Oflayarak memnuniyetsizliğimi belli ettim.

"Görüşez demiştim." diyip göz kırpan Arslan'a öldürücü bakışlarımdan atıp yanından geçerek arabaya bindim. O da geldiğinde hiç bir şey demeden oturmaya devam ediyordum. Arabayı çalıştırdı ve gaza bastı. Sessizliği bozan Arslan oldu. "Bugün, yolda yürürken ağlıyor muydun?" dediğinde ona döndüm ve "Önemli bir şey yok." diyip önüme döndüm ve camdan bakmaya devam ettim. "Seni ağlattığına göre o kadar da önemsiz olmamalı." dediğinde "Seni ilgilendirmez." dedim biraz sesimi yükselterek. Omuz silkti. Bir an önce eve varmak istiyordum. Yorgunlukla gözlerim kapandı.

                                       ***

Burnuma gelen sigarayla karışık erkeksi kokuyla uyandım. Gözümü açtığımda gördüğüm ilk şey Arslan'dı. Uyandığımı görünce gözlerime baktı ve rahatsızca kıpırdanmamla beni yere bıraktı. Hala gözlerine bakmaya devam ediyordum. Bir an gözleri dudaklarıma kaydı ve hafifçe yaklaşmaya başladı. Çekimine karşı koyamadan bende istemsizce yaklaşıyordum. Elimi göğsüne koymamla geri çekildik. "T-Teşekkür ederim." diyip hızlıca eve doğru ilerlemeye başladım. Yürürken Arslan'ın gözlerini hala üzerimde hissedebiliyordum. Hızlıca eve girip kapıya yaslanıp soluklandım. Hemen uyumam lazım diye düşünüp odama çıktım.