Sevgili Günlük

Toplanma Gününe Bir Gün Kala

Sevgili Günlük,
Tarihtende anlamışsındır. Hevesini kursağında bırakmak istemem ama toparlanan ben değilim. Toplanacak olan anılarım. Öyle bakma, ilk baştan hayat değil miydi konumuz? İşte ben de kendiminkini anlatacağım sizlere ancak ondan önce biraz daha açmak istedim x'i. Diyeceğim o ki bugün yine benden bahsedeceğiz.
- Derdi ne şu kızın artık konuya girse de bitse - Hah, tam da beklediğim tepki eğer böyle düşünüyorsan açıklamak isterim. Hikayenin sonuna kadar basit bir x olarak bilemezsin beni. Tanımadığın birinin hayatı seni ilgilendirmez sonuçta.
Aslında birazda bu benim sorunum: tanınmamak, kendini tanıtamamak, hep konulan kalıplarla yaşamak, ön yargılara kurban edilmek... Ama zaten hepimizin sorunu değil mi bu? Olduğu kişi değil göründüğü kişi olmak. İşte kendime koyduğum ilk teşhisim buna dayanıyor: Dayatılan kalıplarla bütünleşme algısı. Aslında ön yargı kurbanı her insan yapar bunu. Sadece ismi değişir. Benim gibiler içinse "Mükemmellik takıntısıdır." bunun adı. Fark ettiyseniz dayatılan baskıyı kabul ederken bile biz sorunlu kabul edilip takıntılı sıfatına oturtuluyoruz. Bu yüzden böyle demeyeceğim kendime. Bunun yerine "Sözde mükemmelliğimi" kabul edeceğim ve her gün yeniden sistemin bir kenara itekleyip " Her şeyi başkalarına göre hesaplayıp hayatını buna göre şekillendir." deyişine boyun eğeceyim.
Aslında tüm suçu başkalarına yıkmakta gelmiyor içimden. Bazı zamanlarda duruyorum çığlık çığlığa haykırıyorum:"Böyle olmayabilirdin senin suçun." Evet, aslında bir yandan doğru, doğru ama eksik. Evet, ben suçluyum. Ben yalancıyım, ben maskeli bir oyuncuyum. X'liğimin masum ve dosdoğru iki çubuğunu eğip bükerek nabza göre şerbet veren bir sahtekarım. Ama ya kandırdıklarım... Onlar çok mu masum, çok mu mükemmeller? Beni kenara itekleyende onlar değiller mi, hep görmek istedikleri maskelerimle tanımadılar mı beni? Hangisi uğraştı X'liğimin yamulmuş çubuklarını düzeltmeye, iteklenmekten moraran tenime kim buz tuttu? İşte bu! Anlattım size kendimi, okurken bilin yaralarımı kendim açıp yine kendim diktiğimi , belki okurken farkına varırsın ilmek ilmek ördüğüm intihar ipimin her teline işlenmiş hikayemin...