ÖMER

Değişim

Hayat öyle bir yer ki sağlam insanı bile en çıkmaz yerlere sürüklüyor. İşte benim hayatımda böyle başlıyor. Çıkmazlar içerisinden...

Adım Ömer. Yirmi altı yaşındayım. Daha küçük yaşlarda iken ailemi kaybetmenin acısıyla büyüdüm ve yurda verildim. Benden birkaç yaş küçük kız kardeşimi ise o günden sonra bir daha hiç görmedim.  Yıllarca onu aradım. Fakat elimde ona dair hiçbir şey olmadığı için onu bulamadım. Yıllar yıllar geçti. Pes etmeden aramaya devam ettim. Ne yapacağımı nereye gideceğimi bilmeden ordan oraya koştum durdum. Arada kafa dağıtmak için barlarda takılıyordum. Yine birgün bir bar çıkışı elimde içki şişesiyle gecenin herhangi bir saatinde sahil kenarında dolaşırken ayakkabılarımı çıkarıp denize doğru yürüdüm. Ayaklarıma çarpan su dalgalarını hissettiğim bir anda duraksadım ve kendimi dalmış bir vaziyette buldum. Elimi suya daldırıp suyun serinliğini hissettim. O kadar temiz ve serindi ki... Ani bir hareketle yanımda duran içki şişesini aldığım gibi uzağa fırlattım. Etrafıma göz gezdirince görünürde kimsenin olmadığını,ortamın sessiz ve sakin olduğunu anladım. Duyduğum tek ses denizin dalgalarının sesi ve hafif esen rüzgarın uğultusuydu. Saat oldukça geç olmuştu. Otele gidip bir an önce uyumalıydım. Ayağa kalkıp birkaç adım atmıştım ki ilerideki taksi durağının ışıklarını gördüm. Biraz hızlanarak taksi durağına yürümeye koyuldum. Fakat sarhoş bedenim ve şiddetli baş ağrım buna izin vermiyordu. Kaldırıma doğru ilerlerken midemin bulandığını hissedip kendimi ağacın dibine attım. Oturdum ve kendime gelene kadar ayağa kalkmadım. Halime acıyordum. Yıllarca hiçbir amacım olmadan hayat beni nereye götürürse oraya savruldum durdum. Doğru düzgün bir işim olmadan hayatımı başkalarından çalarak sürdürdüm. Yaptığımın yanlış olduğunu her zaman biliyordum fakat başka bir çıkış yolu bulamıyordum. Uzun dakikalar boyunca sadece bunları düşündüm. Artık düşünceler içinde boğulduğumu farkettiğim bir anda kalkmaya çalıştım. Ancak kalkmamla dengemi kaybedip yere düşmem bir oldu. Uzaktan beni izleyen insanlar koşarak yanıma geldiler. Bana seslendiklerini duyabiliyordum. Zira bilincim açık,gözlerim hafiften aralıktı. Kalkacak gücü kendimde bulamayınca içlerinden biri yumuşak sesiyle bana seslendi:

-Evladım iyi misin? Beni duyabiliyor musun?

Mırıltıya benzer bir ses çıkartabildim sadece. Olacakları gözlerim yarı kapalı bir şekilde izlerken aynı ses yanındakilere dönerek:

-Bu genci burada,bu halde bırakamayız. Bari durağa götürelim de biraz orada dinlensin. Sabah uyanıp kendine geldiğinde evine bırakırız,dedi.

İki kişinin koluma girdiğini ve yavaş yavaş ayağa kaldırılıp götürüldüğümü anladığım sırada bende biraz yürümeye çalıştım. Durağa girdiğimizde beni hemen köşede bulunan yatağa yatırdılar. Uykuya hasret gözlerim yavaşça kapanırken bende kendimi karanlığa teslim etmiştim.

1.BÖLÜMÜN SONU