Papatyanın Solan Yaprağı

Ben Ne Zaman Büyüdüm Anne!

Ne zaman büyüdüm anne ?
Ben ne zaman büyüdüm de
Kanayan dizlerim değil kalbim oldu!
Şimdi dizlerim gibi kalbime de üfleyesem diner mi acısı?
Ben ne zaman büyüdüm anne?
Ne zaman büyüdüm de,
Gülmelerim hep yarım kaldı.
En son sokaklarda o oyundan bu oyuna koşarken,
Şimdi o hayattan bu hayata koşuyorum Anne!
Ben ne zaman büyüdüm anne ?
Ne zaman büyüdüm de bu sokakların karanlıklarını fark edemedim ?
Ne zaman büyüdüm de zamanın içinde savaşıyorum anne,
Ben Ne zaman büyüdüm de karanlığın içinde yaşayıyorum Anne?
Eskiden akşam olmasın derken, karanlıklardan korkarken
Şimdi geceleri bekler oldum anne,
karanlıklar içinde geceleri bekliyorum anne
Ben ne zaman büyüdüm de böyle oldum
Kızın ne zaman büyüdü de
Bu kadar yorgun düştü anne
Hep çocukça masum şeylerin peşin de koşarken yüreğim kelebek misali yerinde duramazken
Şimdi içim çok dolu be anne
Içimdeki kelebeklerden eser yok,
Mezarları var hep anne
Içim o kadar dolu ki ne gitmeye halim ne de bedenim dayanır anne
Ve en kötüsüde
Ben ne zaman büyüdüm de gizli gizli ağlamayı öğrendim anne
Oysa bir zamanlar masumca şeyler için ağlarken
şimdi dokunsan dökülür gözümden yaşlar anne.
Ne zaman büyüdüm de öğrendim
Herşeyi içime atmayı
Anne daha ben çocuktum
Ne zaman büyüdüm de içim alev alev yanarken dışımda çiçekler açmış gibi yapar oldum
Oysa ben ne zaman numara yapsam kızarır dı elim yüzüm
Şimdi yüreğim yanıyor Anne
Alev alev kızarıyor da kimse fark edemiyor anne
Gözlerim akşamı bekler oldu anne
Akşam olsunda yastığım kapatsın içime attığım her şeyi diye bekliyorum anne
Ben ne zaman büyüdüm anne
Ne zaman büyüdüm de içime bu kadar şeyi sığdırmayı öğrendim
Anne ben daha dün çocuktum
Daha dün koşup gülüyordum
Ne zaman büyüdüm de kimseye güvenemez oldum anne
Anne!
Bu omuzlarımdaki yükte neyin nesi
Bu yüzümdeki ciziklerde saçımdaki beyazliklarda neyin nesi Anne...
Ben ne zaman büyüdüm anne
Ne zaman büyüdüm de kanaya dizim değilde kalbim oldu anne...