gave of gek

Verliefd?

Luna’s P.O.V.

Ken je dat vreemde gevoel waarbij je nog half ligt te slapen en half wakker bent? Een soort van wakker maar met je ogen dicht en je krijgt niet mee wat er eigenlijk gebeurt.

Dat had ik nu op het moment zelf ook. Voor de ene helft lag ik te dromen over David maar ik hoorde ook de piepjes om me heen, die me eraan herinnerde dat ik nog steeds in het ziekenhuis was.

Wacht wat zei ik?!

In het ziekenhuis?

Oke wat was er gisteren ook alweer gebeurt? Of was dat nog vandaag? Ik weet het niet meer. Wat ik nog wel weet is dat zodra ik David mocht zien ik naar hem toe ben gegaan en naar hem heb zitten staren.

Dan krijg ik het gevoel alsof iemand mij zit aan te kijken. Ik probeer langzaam mijn ogen te openen, en merk dat ik gelijk heb.

Waarschijnlijk ben ik zittend bij David in slaap gevallen met mijn hoofd op het bed. Niet bepaald een comfortabele houding als je het mij vraag, want zodra ik mijn hoofd op wil tillen gaat er een pijnscheut door mijn nek.

Ik was de pijn alweer snel vergeten want toen ik opkeek keek ik recht in Davids diepblauwe ogen. Ze zijn zo ontzettend mooi dat ze gewoon onbeschrijfelijk zijn. De kleur ervan lijkt op een soort mengeling van de lichtblauwe lucht, als er natuurlijk geen wolken zijn, en de donkerblauwe kleur van een diep maar helder meer.

Nu ik zijn ogen van zo dichtbij bekijk zie ik ook een paar grijze streepjes ertussendoor. Niet dat het lelijk is of zo, nee zeker niet, maar die streepjes lijken op een soort vervormde sterretjes waardoor zijn ogen nog helderder lijken.

Ik heb geen idee hoe lang we al naar elkaar aan het staren zijn als David als eerste zijn stem weer heeft teruggevonden en de stilte verbreekt.

“Hey” Ik denk dat het vrolijk bedoeld was maar door zijn schorre stem kwam het er nogal eigenaardig uit.

“Hey” Zeg ik uiteindelijk maar terug. Wat een geweldig grote woordenschat heb ik toch, maar niet heus.

Ik zie Davids blik naar onze verstrengelde handen gaan en dan weer terug naar mijn gezicht. Ik weet zeker dat mijn hoofd dezelfde kleur als een tomaat heeft, of in ieder geval bloos ik. Ik wil mijn hand wegtrekken maar dat lukt niet want David pakt hem juist steviger vast.

“Luna ik had naar je moeten luisteren.”

Tja wat moest ik nu terugzeggen? Zo van haha ik had gelijk lijkt me niet zo’n goed plan, aangezien David bijna dood had kunnen zijn. In plaats daarvan pak ik het subtieler aan.

“David, ik weet dat het ook iets vreemds was dat ik een soort van visioenen kreeg. Maar een ding wist ik al zeker bij de eerste keer, en dat is dat ik niet gek ben.”

Daarna schonk David me een lachje die alleen hij zo kan geven. Een lach waarin verschillende emoties samenkomen. En dit keer een met schuld en iets wat leek op….. verlangen?

David liet nu mijn hand los. Hij schuifelde iets verder van me af en klopte op het plekje die hij nu had vrijgemaakt. Zodra ik naast hem kwam zitten omarmde hij me en trok hij me tegen zich aan.

“Ik ben zo blij dat jij hier bent.”

“Ik ook.” Zeg ik met een stralende glimlach, ondanks dat David het niet kan zien.