gave of gek

Waar herken ik dit van?

Luna’s P.O.V.

Ik lig met mijn hoofd op Davids schoot en volgens mij ligt Christy op dezelfde manier bij Sjoerd. Het is vreemd om ze zo samen te zien, maar ik ben ook wel hartstikke blij voor ze. Mijn broer en beste vriendin die samen wat hebben.

Er komen gelijk allemaal liedjes in mijn hoofd over zulk soort situaties. Zoals: ‘best friends brother’ van Victoria Justice. Dat is gewoon zo’n te gek nummer. Ik ga hem wel gewoon luisteren, ik ben toch al een half uur geleden afgehaakt bij de film. Het ging over een of andere misdaad waarvan ze de dader gingen opzoeken maar die konden ze niet vinden.

Ik sta op van Davids schoot om mijn oortjes te pakken, zodra ik omhoog wil komen houd David me tegen zodat ik weer met mijn hoofd op zijn schoot beland.

“Wat doe je?!”

“Wat doe jij?”

“Ik wil gewoon mijn oortjes pakken.”

“Dat mag niet.”

“En waarom dan wel niet?”

“Omdat mijn schoot dan koud wordt.” Zegt hij met een nep zielig gezichtje en pruillip.

Als ik nog een keer probeer om overeind te komen houdt hij me weer tegen. Dan zie ik geen andere uitweg meer en ga het nummer gewoon hardop zingen. Terwijl ik helemaal niet kan zingen.

“My best friends brother is the one for me! Yeah” En toen werden mijn ‘prachtige’ zangkunsten onderbroken doordat David een hand voor mijn mond doet. Dan lik ik de binnenkant van zijn hand waardoor hij hem weer wegtrekt.

“Iew Luna!”

“Wat?” vraag ik met een neponschuldig gezicht.

David kijkt me geërgerd aan en loopt naar de keuken om zijn hand te wassen.

“Zo en wat gaan we nu doen?”

“Nou *wij *waren een film aan het kijken totdat *jij*het onderbrak.”

“Dat is niet waar, David liet me mijn oortjes niet pakken waardoor ik hardop moest zingen.”

“Wie zei dan dat je hardop moest zingen?”

“Niemand, dat was mijn eigen idee.” Zeg ik triomfantelijk.

Dan komt David weer de woonkamer in lopen. Nou ja lopen is een groot woord, hij strompelt nog steeds een beetje. In ieder geval hij kan zich nu weer voortbewegen zonder krukken.

“David hoe is dat met je voet eigenlijk gekomen, iedereen hier was met je mee op kamp dus die weten het wel, maar ik heb geen idee wat er eigenlijk is gebeurt.”

Oh nee, niet nu al. Ik wist dat ik Sjoerd ooit over dit alles zou moeten vertellen en ook dat ik het al van tevoren wist en niemand wilde luisteren. Maar ik ben nu nog helemaal onvoorbereid. Dan worden mijn gedachtes weer onderbroken omdat David antwoord geeft op Sjoerds vraag.

“Dat is een heel verhaal hoor.”

“Maakt niet uit we hebben de tijd toch?”

Christy en ik knikken, nou ja ik nogal twijfelachtig. Ik kijk David aan, hopelijk met een please-vertel-hem-nog-niks-want-ik-ben-er-nog-niet-klaar-voor blik. En volgens mij snapt hij de hint.

“Nou het begon dus met die dropping. Waar jij ons trouwens al van tevoren mee had geholpen. We wisten dat we een of ander meer tegen moesten komen. En omdat we de weg en alles toch wisten besloten we daar een tijdje te blijven zodat het niet op zou vallen door te snel terug te komen.”

“Logisch, logisch. Maar dat zegt nog niet waarom je abnormaal loopt.”

“Oké we bleven dus bij dat meer. Ik en de jongens besloten dus daarin te gaan zwemmen. Ik dook het water in wat achteraf niet zo heel diep was. Al heel gauw zag ik de bodem dus wilde ik me van de bodem afzetten om weer naar boven te komen. Maar toen ik eenmaal af wilde zetten rolde er een steen op mijn voet, waardoor hij klem kwam te zitten. Wat er daarna allemaal is gebeurt weet ik niet want ik ben uiteindelijk buiten bewustzijn geraakt.”