Shut your mouth

4.

'Je moeder en ik hebben vanaf dag één afgesproken dat zij de opvoeding zou regelen. En wie zou ik zijn om mijn belofte te verbreken, Cas?' Richard zat aan zijn houten bureau en Cassidy zat tegenover hem aan een van de twee stoelen die bedoelt waren voor de weinige bezoeken die hij kreeg van zijn zakenpartners. Cassidy hield ervan als haar vader haar Cas noemde. Haar moeder noemde alleen Casper zo en van haar vriendinnen en Casper was het normaal, maar bij haar vader voelde ze de liefde ervanaf stromen. Dat klonk misschien heel slapjes, maar Cassidy kreeg daar niet veel van van haar moeder dus ze moest het doen met dat van haar vader.
'Maar pap, iedereen gaat! Het is het feest van het jaar. En Casper mag ook!' Cassidy zette haar puppyogen op die altijd werkten toen ze klein was, maar ze was niet meer klein en haar vader was een harde zakenman die door de jaren heen heeft geleerd hoe hij zijn dochters puppyogen kon weerstaan.
'Casper hoeft het jaar niet over te doen. Je moeder heeft dit keer wel een punt, Cas. Sorry, maar je zult iets anders moeten vinden om je te vermaken vanavond.'
Cassidy kon zien dat haar vader het moeilijk vond om zijn kleine meisje iets te weigeren, maar ze wou geen misbruik maken van de enige ouder die nog iets om haar gaf. Dus liet ze het erbij zitten en liep ze terug naar haar kamer.

Toen Cassidy wakker werd lag ze in het bed met de dunne kussens en het harde matras waar ze de afgelopen weken in sliep. Haar kamer in Californië was warm en kleurrijk, maar haar kamer hier was koud en kil met witte muren, simpele meubels en maar één foto, die op haar nachtkastje stond. Een familiefoto die op het strand was genomen een paar jaar geleden. Casper had een brede glimlach waar ze uren naar kon staren en die nooit zou veranderen, omdat het moment voor eeuwig was vast gelegd. Cassidy kon zich niet herrineren hoe ze hier gisteravond terecht was gekomen. Ze herrinerde zich weinig tot niets, maar het beeld van Casper in de spiegel zou ze met geen mogelijkheid vergeten.
Toen ze was "gered" had haar aangewezen psychiater al verteld dat ptss een veel voorkomend gevolg was voor mensen die een gelijke ervaring als de hare met de wereld hadden. Maar toen Cassidy geen last bleek te hebben van hallucinaties was ze gezond verklaard. Al wist Cassidy niet zo zeker of ze zichzelf gezond kon noemen. Nuchter, dat wel, maar gezond was iets anders. Ze had te veel gezien en ervaren om gezond te zijn. Ze was te ver beschadigd.
Cassidy probeerde uit bed te komen, maar de vertrouwde pijn die gepaard ging met een kater, overviel haar en deed haar in elkaar krimpen. Dit had ze al zo lang niet meer gehad, dat ze even was vergeten hoe ze ermee om moest gaan. Tegen beter weten in besloot ze om er helemaal niks tegen te doen. Ze had de afgelopen maanden wel erger meegemaakt, een beetje hoofdpijn was niks vergeleken met de martelingen die ze toen had ondergaan.
Daarom negeerde ze de pijn - die een stuk lichter was geworden nadat ze het had vergeleken met wat er in Amerika was gebeurd - en stond ze op uit bed. Toen haar tenen in contact kwamen met de koude vloer ging er een huivering door haar heen. Ze was nog steeds niet gewend aan de ontbrekende hitte van Los Angeles.
Het eerste wat ze moest doen was uitzoeken hoe ze gisteravond in haar bed was beland, maar voor ze zelfs haar telefoon kon vastpakken zwaaide haar deur open en stormde haar moeder naar binnen. Verona liep met grote passen op haar dochter af en klapte Cassidy hard op haar wang. Cassidy was verrast door de klap, maar nog verraster door het feit dat haar moeder voor de verandering uit haar dagelijkse sleur van niks doen was gekomen.
Vroeger had ze naar haar moeder geschreeuwd alls ze zoiets zou doen, nu kon ze alleen afwachten naar de rest.
'Hoe durf je!?' vroeg Verona op scherpe toon en even zag Cassidy de respectabele vrouw die ze kende in Californië terugkomen.
'Na alles wat er gebeurd was, dacht jij dat het een goed idee was om dronken te worden!' Cassidy zette een stao achteruit van ontzetting. Haar moeder was nog nooit eerder uitgebarst. In al die jaren had ze Cassidy met een onmenselijke kalmte behandeld wanneer ze boos was.
Verona had in haar tienerjaren al geleerd dat je met volume en agressie nergens komt in het leven en handelde daarom altijd alles op een diplomatieke form.
'Achtelijk kind dat je bent! Je was helemaal zat toen ze je hier gister brachten, Cas.' Haar moeder schreeuwde nu, maar Cassidy was meer verbaasd over het feit dat ze 'Cas' wers genoemd. Had haar moeder soms Casper in gedachten terwijl ze naar haar schreeuwde?
'Oh gosh, Cassidy. Wat is er mis met jou? Wat als ze je hadden gevonden?! Als ze je gister te pakken probeerden te krijgen? Dan was je er geweest. Je had je op geen enkele manier kunnen verdedigen.' Er gleden enkele tranen langs Verona's wang naar beneden en Cassidy zou haar willen omhelzen, maar ze durfde niet. Ze had nooit die speciale moeder-momentjes gehad en ze zou niet weten hoe ze zich moest gedragen. Maar Verona liep zelf al op haar af en sloeg haar armen om haar heen en Cassidy besloot het terug te doen. Het was niet tot op dat moment dat ze besefte dat haar moeder alleen maar was geflipt, omdat ze bezorgd om haar was. Ze zou met geen enkele mogelijkheid het verlies van nog een kind kunnen baren. Niet weer.
En Cassidy besefte hoe egoïstisch ze was geweest. Haar vader was in Washington met de Fbi, opzoek naar Casper. Haar moeder zat hier, en ookal was ze de hele dag door, elke dag door in de rouw, ze had zo hard gewerkt om haar terug te krijgen en ze was ondef alle tijden alert geweest en had haar beschermt. En zij, zij zat ondertussen te feesten en dronken te worden met gevaar voor eigen leven. Het systeem van de regering was niet perfect, op een gegeven moment zouden ze gevonden worden, en dan moest ze er klaar voor zijn.
Daarom zei ze de drie woordjes waarvan ze nooit had verwacht ooit tegen haar moedef te zeggen:
'Het spijt me.'
Als antwoord trok Verona haar nog dichter tegen zich aan.
'Wie heeft me eigenlijk gebracht?' vroeg Cassidy toen ze zich lostrok uit haar moeders omhelsing. Ze nam de tijd om Verona eens goed te bekijken. Ze was veranderd. Haar ooit, perfecte zwarte haren, hingen in een rommelige knot en begonnen meer en meer grijs te vertonen. De ene rimpel waarvoor ze van plan was botox te nemen was veranderd in honderden en haar blauwe ogen, die Cassidy had geërfd, vertoonden een oneindige hoeveelheid angst en bezorgdheid.
Cassidy was misschien aan de binnenkant veranderd, maar haar moeder was veranderd aan de binnen- én buitenkant.
'Een klein blond meisje en een zwartharige jongen,' antwoorde Verona en ze veegde haar tranen weg.
Cassidy wist dat het meisje Ella moest zijn geweest en ze gerrinerde zich vaag iets over een jongen die haar uit de badkamer had gesleurd nadat ze het beeld van Casper had gezien.
Ze bedankte haar moeder en haaste zich naar beneden voor een ontbijt.
Nadat ze ook een douche had genomen, vertrok ze een uur later de deur uit. Wonder boven wonder voelde ze niks meer van haar kater.
Cassidy in Californië bracht haar weekenden 's nachts feestend door en overdag herstellend van de katers.
Cassidy in Schotland had een hele nieuwe bezigheid gevonden.

Cassidy liep door de deuren van de locale bibliotheek en maakte zich een weg naar de computers in het uiterste hoekje. De bibliotheek was vol met antieke meubels en zag er precies zo uit als wat je zou verwachten van een bibliotheek in het Verenigd koninkrijk. Het rook naar oude in leer gebonden boeken en het was er muisstil.
Bij de computers zat alleen een oude man. Cassidy koos de achterste computer, die ze de afgelopen twee weken ook had uitgekozen.
Toen ze zich had verzekerd dat er niemand meekeek opende ze een zoekbalk en typte ze haar naam in. Haar échte naam.
Cassidy McQuarrel.
Een pagina opende met honderden links.
En allemaal hadden ze niks met haar te maken. Van opluchting liet Cassidy haar adem gaan waarvan ze niet wist dat ze het had binnengehouden. Het internet was haar vergeten.
Het moment dat ze was bevrijd werd haar verzekerd dat niemand haar ooit zou kunnen vinden. Dat hield ook in dat alles wat met haar oude zelf te maken had verdween. Haar sociale accounts werden verwijderd, haar naam werd uit alle documenten op het internet verwijderd en de wereld had geen herrinering meer aan Cassidy MacQuerrel. Nu typte zr haar broers naam in en tot haar opluchting was hij net zo anoniem als haar. De namen van haar ouders volgden en ook zij bestonden niet volgens het internet.
Nadat ze zich ervan had verzekerd dat niet meer bestond wou ze verder aan haar onderzoek.
Cassidy probeerde uit te vinden wat er precies met gaar was gebeurd en waarom, maar elke keer dat ze informatie probeerde te vinden over iets waar ze niks van wist belandde ze nergens. En ze zou ook niet weten waar ze moest beginnen. Ze wist niks. Helemaal niks.
Wat ze wel wist kwam van de informatie die ze van de politie hadden gekregen. Haar eigen herrineringen waren om onverklaarbare redenen gebrekkig en vaag, maar ze kwamen in kleine delen terug.
Omdat ze wist dat ze niks verder zou komen met get onderzoek besloot ze uit nieuwsgierigheid haar oude vrienden in Californië te stalken.
Via Facebook, Instagram, Twitter en alle social media waar ze bij kon zonder een account aan te hoeven maken.
Ze wist niet wat ze had verwacht, maar wat ze zag deed haar pijn.
Iedereen was doorgegaan met zijn leven alsof er niks was gebeurd.
Foto's van bootfeestjes, bikkini's, zon, strand, knappe jongens, drank en dure vakanties. Ooit had zij deel uitgemaakt van dat leven, maar nu was het alsof ze er nooit was geweest.
Haar crush en korte liefde had een nieuwe vriendin, beeldschoon en rijk natuurlijk. Haar beste vriendinnen hadden foto's samen, lachend en gelukkig alsof zij niet zomaar was verdwenen. Alsof ze geen herrineringen meer aan haar hadden. Alsof ze nooit had bestaan. Nooit ertussen had gestaan.
Ze zou blij moeten zijn voor ze dat ze verder gingen met hun leven en dat ze geen klopjacht openden op haar. Ze was veilig, zolang niemand haar naam noemde.
Maar ze was niet blij. Ze was precies het tegengestelde. Cassidy's mondhoeken bogen ongewild naar beneden en het harde besef kwam bij haar aan dat ze niet alleen van het internet en alle databanken was verwijderd, ze was vergeten.