Shut your mouth

8.

'Hoooo, kijk uit!' riep Cassidy met dubbele tong terwijl ze naar haar broer toe struikelde. Casper zelf leek wel imuum voor alcohol. Het heeft drie hele vodka vlessen gekost om hem überhaupt licht in het hoofd te krijgen. Een beetje geïrriteerd, maar met broederlijke liefde ving hij Cassidy op.
Ze greep zich vast aan het witte shirt dat hij droeg voor hou-vast.
'Tijd om jou naar huis te brengen,' mompelde Casper. Cassidy kreunde afkeurend bij het idee. Nu moest ze haar ouders wel onder ogen zien.
'Problemen,' mompelde ze terug. Casper grinnikte en gaf als antwoord dat het haar eigen schuld was.
Hij glimlachte verontschuldigend naar de twee meisjes met wie hij stond te flirten. Hij vond het vervelend om zijn kans op een waarschijnlijke trio te missen, maar zijn zus ging ten alle tijden voor. Soms wensde Casper dat hij niet zo vaak voor oppas hoefde te spelen wanneer ze zo zat was. Maar meestal had hij geen bezwaar. Hij hield van Cassidy. Misschien was het hun tweelingband of misschien was het hoe ze jarenlang alleen elkaar hadden en niemand anders - een herrinering die zij was verloren en die hij ook niet hoorde te hebben, maar wat de reden ook mocht zijn, hij en Cassidy waren altijd al close geweest . Natuurlijk hadden zij ook af en toe een gevecht of ruzie, maar dat maakte hun band alleen maar sterker.
Casper probeerde Cassidy rechtop te houden, maar ze bleef over haar hakken struikelen, wat het alleen maar lastiger maakte om haar het park uit te sleuren.
'Hé, Cas. Wacht even, zal ik haar meenemen?' achter Casper kwam
Logan aan hollen. Casper en Logan zaten in hetzelfde football team en waren allebei bijna even goed, maar Casper was net iets beter waardoor hij de quarterback was geworden, tot afgunst van Logan. Casper echter, heeft nooit haat gevoelens gehad tegenover Logan, maar sinds het moment dat hij en Cassidy met elkaar begonnen te flirten kon Casper Logan niet uitstaan. Logan stond erom bekend hoe hij van het ene naar het andere meisje ging en zijn zus verdiende zeker weten beter dan dat.
Dus zette hij een neppe glimlach op.
'Nee, bedankt ik red het wel,' zei hij geforceerd. Hij kende Logan langer dan vandaag, als Cassidy nu met hem mee zou gaan zou ze ontmaagd worden en er zelf niks van herrineren. Als ze nog maagd was tenminste. Hij kende Cassidy door en door maar op het gebied van jongens wist hij vrijwel niks over haar. En hij hoefde het niet te weten ook.
'Oh, kom op man, er staan daar twee mooie meiden op je te wachten, die kun je toch niet laten staan?' Logan gebaarde naar de meisjes met wie hij net stond te praten.
Casper negeerde hem en liep verder, Cassidy achter zich aan sleurend over het grindpad naar de parkeerplaats waar Steve's auto stond.
'Niet cool man!' riep Logan hem na. Casper speurde de parkeerplaats af.
Het zou zo veel makkelijker zijn als hij zelf een auto had. Steve zou met geen mogelijkheid nu het feestje verlaten om hun naar huis te brengen. Het was pas net middernacht en het feest was nog in volle gang.
'Zijn we er?' vroeg Cassidy bijna onverstaanbaar zacht.
'Nee, Cas,' zei Casper enigzins geïrriteerd. God, waarom kon ze niet gewoon drinken als een beschaafd persoon met hersennen?
Voorzichtig liet hij haar op de grond zakken waar ze languit ging liggen.
'Ik bel wel een taxi,' mompelde Casper tegen haar waarschijnlijk onbewuste lichaam. Zelfs al kon ze hem horen zou ze het zich waarschijnlijk niet herrineren.

Buitenadem kwam Cassidy tot stilstand, ze leunde met haar handen op haar knieën terwijl ze luid hijgde.
Ze wist niet precies waarom ze was gaan rennen, maar toen het meisje met de sluike zwarte haren en de wing-it rondom haar groene ogen naast haar was verschenen was haar eerste reactie geweest om keihard weg te rennen. Het waren haar instincten geweest die haar het overdekte winkelcentrum uit lieten rennen. Ze had net zo ver gerend tot aan de parkeerplaats, vroeger was haar conditie beter geweest, maar de afgelopen maanden had ze haar training laten gaan.
'Niet schrikken, oké?' achter haar fluisterde een zachte stem de woorden, ze werden opgeslokt door de wind, maar waren net aan hoorbaar voor Cassidy. Ze sprak de woorden uit alsof ze het tegen een bang kind had.
'Wie ben jij?' vroeg Cassidy, verafschuwd? Verafschuwd door het idee aan haar verleden dat ook haar heden was? Maar het was de verkeerde vraag geweest. Cassidy wist dondersgoed wie Vallery was. Ze herrinerde zich de ondergrondse grotten waarin ze vast had gezeten, waar iedereen te bang was om een lang gesprek met elkaar aan te gaan. Behalve Vallery. Ze hadden maandenlang met elkaar gepraat, gedrogeerd, verlamd, bang. Cassidy herrinerde zich niet meer waar ze over hebben gepraat, maar het idee van Vallery's stem en de  rust die erbij gepaart ging herrinerde ze zich wel. Het volgende moment rende ze door de bossen achter haar aan. En toen was ze in Schotland.
'Ik ben V-' maar Cassidy schudde haar hoofd.
'Ik weet wie je bent, maar wat doe je hier?' vroeg ze. Vallery opende haar mond, bedacht zich en klapte hem weer dicht. Ze keek Cassidy onderzoekend aan.
'Mag ik wat uittesten?' besloot ze uiteindelijk. Cassidy fronsde verward haar wenkbrauwen, maar Vallery gaf haar geen tijd om vragen te stellen.
'Niet schrikken, oké?' Ze zette een stap naar voren en strekte haar arm uit, maar stopte net voor haar vingertoppen Cassidy zouden raken. Vallery slikte en bewoog haar arm naar voren. Het duurde even voor Cassidy door had wat er gebeurde. Vallery's vingers bewogen door Cassidy's huid heen, doorboorden haar spieren, botten, aderen en zenuwen en kwamen er aan de andere kant weer uit, maar Cassidy voelde er niks van. Het was alsof Vallery door lucht bewoog. Elk haartje op Cassidy's lichaam ging rechtop staan en voor ze het wist was ze weer aan het rennen. Een spook. Of een geest. Vallery was dood. Of nooit echt geweest. Misschien was ze een deel van haar fantasie om haar nuchter te houden in die grotten. Misschien was ze zo hopeloos voor een vriend of om gered te worden dat haar brein haar er één gaf om haar niet gek te laten worden. Iets vergelijkbaars met het Stockholm Syndroom. Ja, dat was het. Vallery was niet echt. En haar brein riep haar weer op om Cassidy te helpen dingen te herrineren. Een trigger. En het had gewerkt. Cassidy's herrineringen waren al wat opgefrist. Ze had kleine beetjes herrineringen terug gekregen. Dat was een goed iets, toch?
Maar ze wist dat Vallery echt was geweest. In die grotten, ze was er bij. Ze had haar horen schreeuwen, gillen van de pijn. Ze had haar aangeraakt. Maar dat betekende nog niet dat ze hier was. Misschien was de Vallery die net haar vingers door Cassidy's arm had bewogen een frigment van haar fantasie, maar dat betekende niet dat de Vallery in de grotten nep was. Haar brein had Vallery nagemaakt, als trigger. Of ze had toch ptss en Vallery was onderdeel van haar hallucinaties, net als toen ze Casper meende te zien in haar weerspiegeling. Langzamerhand kwam ze tot stilstand. Ja, deze theorieën waren al een stuk logischer.
Toen Cassidy zich weer omdraaide stond Vallery daar weer, als een schaduw die haar overal heen volgde.
'Ik weet dat je niet echt bent,' zei Cassidy, ze probeerde overtuigend te klinken maar elke cel in haar lichaam schreeuwde hetzelfde: geest!
Toch dwong ze haar mondhoeken omhoog in een geforceerde glimlach. Ze wist niet waarom, Vallery was nep en er was niemand in de buurt, voor wie was ze aan het lachen?
'Luister, Cassidy, er staat iets verschrikkelijks op het punt te gebeuren,' zei Vallery ernstig. Haar blik straalde pure onrust. Cassidy wilde heel graag dat ze het als een grap kon zien, weg kon lachen, maar diep van binnen wist ze dat het serieus was. Desondanks forceerde ze een geluid uit haar keel dat moest doorgaan als een lach, maar eerder een stervend dier leek te imiteren.
Toen Vallery niet meelachte stierf het geluid ongemakkelijk weg. Cassidy achterlatend met een droge keel.
'Het maakt niet uit of je me gelooft of niet. Of dat je denkt dat ik onderdeel ben van je fantasie of een geest. Ik ga je vertellen wie en wat ik ben en het is aan jou om te besluiten wat je met deze informatie gaat doen. Maar ik weet dat je diep van binnen weet dat ik de waarheid spreek en zal spreken. Dus neem mijn woorden alsjeblieft serieus,' Vallery smeekte het bijna, maar op een manier dat ze het alsnog voor elkaar kreeg om trots te klinken. Cassidy slikte, hoe wist Vallery's gedaante wat er in haar hoofd omging? Omdat ze zelf deel was van haar brein? Bezorgd keek ze om zich heen. Zij en de neppe Vallery stonden in het uiteinde van de parkeerplaats waar niemand kwam. Er stond alleen een oude Ford om hen gezelschap te houden. Als haar hier iets zou overkomen zou niemand haar ooit vinden. Wat als ze zou flauwvallen?
Maar ze wist dat wat Vallery had gezegd waar was. Ze geloofde haar, nep of echt.
Eindelijk durfde Cassidy haar in de ogen te kijken. Ze waren zo levendig dat Cassidy achteruit stapte van schrik. De intensiteit waarmee Vallery haar aankeek deed Cassidy twijfelen over haar theorieën. Haar ogen glimden en schitterden en vertoonden emoties als dat van een echt persoon. Maar toen schudde ze haar hoofd. Natuurlijk leek ze echt. Ze was ooit echt. Dit is gewoon wat Cassidy van haar herrinerde. Haar onderbewustzijn wist hoe Vallery's ogen eruit zagen en wist hoe ze hen zo echt mogelijk kon projecteren op Cassidy's netvlies.
'Ik luister,' wilde ze zeggen. Maar ze deed het niet. Ze liet Vallery al het gepraat doen.
Die opende dan ook haar mond om haar verhaal te beginnen, maar voor ze een woord kon zeggen onderbrak Cassidy's ringtone haar. Voor een milliseconde blikte Cassidy op haar scherm om te kijken wie haar gebeld had, maar toen ze opkeek was Vallery al weg. Verdwenen uit het niets. En niks wees erop dat ze hier ooit was geweest.  Cassidy's telefoon zong verder tot het geluid wegstierf en opging in het geruis van een bries. Toen was Cassidy helemaal alleen in  stilte. Alsof beiden Vallery en haar ringtone niks meer waren dan een waanbeeld. Een hallucinatie.

~~~

He dit is mijn derde poging om dit hoofdstuk te schrijven en te publiceren maar mijn wifi is zo slecht hier dat het steeds word verwijderd. Enjoy Xo