Shut your mouth

7.

Een kilometer voor ze het park had bereikt of zelfs kon zien hoorde ze de luide muziek. Een glimlach speelde om Cassidy's lippen en ze voelde de neiging om te dansen, maar die energie moest ze bewaren tot ze op het feest zelf was aangekomen. Het duurde niet lang tot ze de groene bomen over het parkhek heen zag steken en nog minder lang tot ze door de poorten heen liep, het park in.
Natuurlijk werd ze meteen opgemerkt en kreeg ze een rood bekertje in haar hand geduwd. Enthausiast nam ze een grote slok. Een paar van haar vriendinnen groetten haar, maar haar aandacht was bij de jongen die met zijn vrienden onder een boom stond.
Logan Nial, een van de beste leden van de Eagles footballteam en de meest gewilde jongen in de school, wat hen samen perfect maakte. Met grote passen liep ze naar hem toe. Toen hij haar zag spreidde hij zijn armen om haar in een grote omhelzing te houden gevolgd door een lange kus. Een paar van zijn vrienden joelden, maar Cassidy negeerde het. Toen ze haar ogen opende vielen ze op Casper  die bij een geïmproviseerde bar met een knap meisje stond te flirten. Ze wist al waar dat heen ging, Casper was zelfs nog meer gewild dan Logan, binnen enkele minuten zouden ze samen ergens in de bosjes liggen. Toen Casper haar zag ging een van zijn mondhoeken omhoog en schudde hij geamuseerd zijn hoofd. Natuurlijk had hij geweten dat ze zou komen. En als een trouwe broer zou hij hun ouders er niks over vertellen.

'Hey!' Toen Cassidy de bus uitstapte met Ella achter haar aan stond Evan bij de schoolpoorten klaar om hen te begroeten. Cassidy herrinerde zich vaag hoe hij haar vrijdag de badkamer uit had getilt. Het idee deed het bloed naar haar wangen stijgen. Ze had geen idee waarom, in L.A. was ze zo vaak opgetild door jongens.
Toen de twee meisjes bij Evan waren aangekomen begroette hij hen met een brede glimlach.
'Herriner je mij nog?' Vroeg hij aan Cassidy. Cassidy begon onmiddellijk te lachen. Het was niet eens grappig?
'Ja, natuurlijk herriner ik me jou nog. Bedankt trouwens,' zei ze.
'Hopelijk was je moeder niet al te boos geworden om je toestand. Ze keek nou niet bepaald vrolijk toen ik je naar boven moest tillen,' zei Evan een beetje lachend. Cassidy kon zich daar niks van herrineren, maar ze schaamde zich dood bij het idee dat hij haar moest instoppen.
'Gellukig niet nee. Ze is wel erger gewend.' Cassidy probeerde het lachend te zeggen, maar het beeld van haar moeder overstuur op zaterdagochtend deed een brok in haar keel ontstaan. Haar lach stierf weg en Evan merkte het. Hij keek haar verward aan, maar Cassidy schudde alleen maar zachtjes haar hoofd. Niet vragen, wilde ze zeggen.
Gellukig deed hij het niet. Inplaats daarvan nam Ella het gesprek over. Cassidy wist niet waar ze het over hadden. Maar nu Evan was afgeleid kreeg ze eindelijk de kans om hem goed te bekijken. En zoals Ylana en Tina al hadden verteld was hij een ware god. Hij had integenstelling tot zijn zus olijfkleurige huid dat glimde in de zon. Hij had zwarte lokken fie voor zijn linkeroog vielen, maar mooi in vorm werden gehouden door gel. Hij was lang en stevig, misschien een heel hoofd groter dan haar. Een atletische vorm met spieren die niet intimiderend groot waren, maar een perfecte grootte hadden. Zijn lippen waren roze en vol. Hij had een klein moedervlekje op zijn linkerwang die niet zo erg opviel, maar die Cassidy op de een of andere manier toch zag. Zijn neus leek door god hemzelf gebeeldhoud te zijn in perfectie net als zowel zijn scherpe kaaklijn als zijn hoge jukbeenderen. Hij had dikke zwarte wenkbrauwen en donkere chocoladekleurige ogen omringd door 
Lange gekrulde wimpers in de kleur van zijn haren.
Cassidy had niet door dat ze aan het zwijmelen was tot Ella haar een rare blik toewierp. Meteen was ze er weer bij. Waarom had ze net een hele minuut van haar tijd besteed met het observeren van Evans kenmerken?
Ze wilde hier niet nog langer bij hem staan. Het was raar. Anders?
'Zullen we naar binnen?' vroeg ze daarom aan Ella.
Ella knikte. Cassidy liep in een keer door naar binnen maar Ella bleef nog even stil staan om een betekenisvolle blik met Evan uitgewisselen. Een blik vol pijn en spijt. Cassidy wist niet waar het over ging en ze wilde het niet weten. Zelf had genoeg problemen. Wat er tussen Evan en Ella aan de hand was ging haar niks aan, maar ze kon niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was.

Uit school was Cassidy niet direct naar huis gegaan. Ylana had een date voor zichzelf geregeld en nu Cassidy lid was van de vriendengroep werd ze zo ongeveer gedwongen om mee te gaan shoppen. De winkels in het dorp waren beperkt, daarom namen ze de bus naar de dichtbijzijnste stad.
Terwijl Tina en Ylana verderop in dezelfde winkel stonden nam Ella Cassidy apart.
'Ik wou wachten tot je het uit jezelf zou vertellen, maar je hebt er nog geen woord over gezegd. Dus, hoelang was je nog van plan te verbergen dat je een ultiem knappe tweelingbroer hebt?' fluisterde ze in Cassidy's oor waarna ze haar een betekenisvolle blik gaf. Cassidy gaspte naar adem en haar ogen wijdden zich in een onmogelijke groote toen de woorden bij haar naar binnen kwamen.
Ella trok haar scherpe wenkbrauw omhoog.
'Wat nou? Er staat een foto van hem op de vensterbank bij je thuis. Was niet te missen toen Evan en ik je afzetten,' zei ze, nog steeds niet beseffend wat de mogelijke gevolgen van haar woorden zouden kunnen zijn.
'Maar ik heb hem nog nergens gezien. Dus...?' Ella keek Cassidy afwachtend aan. Hopend dat ze haar zin zou afmaken.
'Gescheiden ouders,' zei ze snel. Het was het eerste wat in haar opkwam.
Het was best logisch. Zoveel mensen hadden gescheiden ouders. Meer dan de helft van haar vriendinnen had gescheiden ouders.
'Hij woont nog bij mijn vader in Ohio,' maakte ze af.
Ella's gezicht betrok.
'Zonde, er komen hier vrij weinig knappe jongens.'
Voor ze nog iets konden zeggen riep Tina hun erbij om hun mening over een topje te geven.
Cassidy kon niet meer opgelucht zijn.
Casper mocht niet bestaan. Toen haar moeder en zij hier werden geplaatst moest al het bewijs over Caspers bestaan in Los Angeles blijven. Volgens hun nieuwe papieren was Cassidy enigskind. Maar Verona kon onmogelijk vertrekken zonder een foto van haar geliefde zoon. Het was het enige wat ze van hem had. Dus had ze zijn laatste schoolfoto meegesmokkeld.
Hij was viertien op de foto, maar hij was een snelle bloeier en zag er al uit als iemand van zestien.
Tina hield een wit strak naveltopje omhoog.
'Ja of nee?'
'Ja,' zei Ella met zekerheid.
'Ook een ja,' was Cassidy's antwoord.
Ylana zelf leek niet heel overtuigd.
'Is het niet te simpel?' wilde ze weten.
'Met de juiste accessoires en rokje is het perfect,' zei Cassidy. In haar oude leven was ze een diva. Als er iemand verstand had van mode dan was zij het wel. Tina knikte instemmend.
'Dus ga passen,' beveelde Ella. Tina duwde Ylana een pashokje in en Ella liep achter hen aan. Cassidy wilde erachteraan volgen, maar ze werd tegen gehouden.
'Jij hebt wel grotere problemen dan een topje,' zei een meisje achter haar met een stem dat ze wonder boven wonder niet was vergeten.
Geschrokken keek Cassidy om in twee fel groene ogen. En bij dat aanblik kreeg ze een klein deel van haar afgesloten herrineringen terug. Inclusief de naam van het meisje.
'Vallery?'