Grace

Samina Julia

Grace liep terug naar de Fortunafontein waar ze nu al 2 weken verbleef. (in mensentijd : 20 jaar)
Straks zou ze bij Gaius gaan eten. Hij leek haar wel een vriendelijke man. Hoelang zou hij hier al zitten? 5 eeuwen? Een millennium? Ze wist het niet. Maar aan zijn naam te horen kwam hij duidelijk uit de Romeinse tijd.
Onderweg kwam ze Lou tegen. Ze hadden afgesproken dat hij bij haar zou langskomen als hij tijd had en dat ze samen naar bibliotheek gingen.

Grace deed haar schoenen uit en ging douchen. Nadat ze zich had opgefrist deed ze de kleren aan die in haar kast lagen. Ze had ze er zelf nooit ingezet. Volgens haar was het weer één van die luxueuze snufjes die dit huisje bezat. Als het zelf eten kon maken en meubels kon bedienen zonder dat iemand het vroeg dan kon het vast en zeker ook kleren hangen in een kast. (Toevallig op maat van Grace)

Spijtig genoeg lag er niets moois tussen. Grace nam een wit zijde kleedje uit de kast en hing het meteen terug wanneer ze de veel te blote hals zag. Grace had altijd al een rare stijl gehad. Kleuren waren voor haar belangrijk. Maar of ze nu samen passen of niet, dat maakt toch niets uit? Ze droeg meestal een groene broek met een pull erover heen. (Zeer stijlvol vond ze zelf) Kleedjes en rokjes kon je ook niet vinden in haar kast.
Haar groene ogen en haar oranje haar waren zo mooi dat het niet uitmaakte wat ze aan had.

Uiteindelijk koos ze voor een groen kleedje met madeliefjes. (Ze had altijd al een liefde voor bloemen gehad)
Ondanks dat ze er beeldig uitzag vond Grace zichzelf veel te opgezet. Toen ze uit de douche kwam zag haar haar er al prima uit. Ze hoefde het niet eens te kammen. Ook haar wangen waren iets roder dan normaal.
Dit ben ik niet, dacht ze.

Toen Grace vertrok besefte ze dat ze de weg niet wist naar het huis van Gaius. Ze had ook geen adres gekregen. Maar ze wist wel dat je het niet echt moest weten in de hemel. Grace dacht gewoon na over waar ze naartoe wilde en ze kwam er altijd. Onderweg keek ze naar de mooie gebouwen. Ze vroeg zich af waarom alles in de Romeinse stijl was. Het was er in de hemel altijd prachtig, vond ze.

Na 5 min gestapt hebben kwam ze aan bij een grote Romeinse villa. Ze stapte naar de voordeur en keek naar de deurbel. Familie Julia stond er op. Ze belde aan en al snel deed een meisje open. Dat moeten Sam zijn, dacht ze.
"Hey, jij bent Grace zeker? Kom maar binnen."
Sam en Grace liepen naar binnen en gingen zitten aan de keukentafel die rijkelijk versierd was.
"Ik ben Samina Julia Pulcher, maar je mag me ook gewoon Sam noemen." Zei ze lachend.
"Ik ben Grace , maar dat wist je waarschijnlijk al."
Op dat moment kwam Gaius binnen en zei: "Grace, ik ben blij dat je er bent."
"Opa, zullen we beginnen met iets te drinken?" Sam stond op en schonk wat water in.
"Dat is goed, Sam. Voor mij een rood wijntje en wat wil jij drinken?"
"Ice tea is goed." Antwoordde Grace.
"Ice tea?" Vroegen Gaius en Sam in koor.
"Eh, laat maar. Dat is een populair drankje van de 20ste eeuw. Maar ik neem wel gewoon water."
Sam ging zitten en schonk Grace een glas water in. Ze keek glimlachend naar Grace. Haar lang bruin haar was opgestoken in een vlecht en haar donker blauwe ogen schenen zoals het maanlicht. Ze had een Romeinse tunica aan met sandalen en een amulet die hing rond haar nek. Ze was best mooi, dacht Grace.
"Hoe komt het dat jullie allebei op deze verdieping zijn terecht gekomen? Is dat toeval?" Vroeg Grace.
"Dat is een goede vraag." Zei Gaius, "Het lot heeft dat beslist. Ik was natuurlijk dolblij toen Mister B me vertelde dat mijn kleindochter was aangekomen. Maar helaas is ze ook jong gestorven."
"Ik ben vermoord." Zei Sam die nu iets triestiger keek. "Het is een lang verhaal, wil je het echt weten?"
Grace knikte.
"Ok, toen ik leefde was Augustus aan de macht. Ik ben familie van hem, de familienaam van Augustus is Julius maar in mijn geval word dat dan Julia. Augustus had ook een dochter Julia.(ik weet het, verwarrend!) ze was iets ouder dan mij maar we speelde vaak samen. Toen Julia ouder werd stond ze bekend om haar vele minnaars. Op een dag had ik haar betrapt met een zoon van Marcus Antonius, Augustus was bang dat ik het aan iemand zou vertellen. Hij dreigde er zelf mee. Maar toen ook Ovidius, de beroemde schrijver, Julia betrapte. Besloot Augustus mij te vermoorden en Ovidius te verbannen."
Wat een verhaal. Hoe kan Augustus zoiets doen? Dacht Grace. Sam was vermoord omdat ze iets gezien had wat ze niet mocht zien. De keizer was bang dat ze het ging verklappen dus besloot hij haar gewoon te vermoorden. Wat een sukkel.
"En jij? Je bent ook nog jong?" Vroeg Sam.
"Euhm...," Grace wist niet wat ze moest zeggen. Tegenover het verhaal van Sam was zij niets.
"Ik ben verongelukt. Met een motor." Zei Grace.
Gaius en Sam keken elkaar verward aan.
"Dat is een ding op wielen dat kan rijden met behulp van benzine." Voegde Grace toe in de hoop dat het nu iets duidelijker was.

"Zullen we beginnen met het hoofdgerecht." Zei Gaius die de stilte verbrak.
"Goed idee,opa."
Sam stond op en pakte een schotel uit de oven. Ze legde het op tafel en begon eten op te scheppen.
Na een uurtje hadden ze allen gegeten. Ze bleven nog even babbelen maar toen zei Grace dat ze moest gaan. Het was niet veilig en ook niet toegelaten om het orakel zo lang alleen te laten. Ze moest nu terug naar het orakel.

Grace was blij dat ze gegaan was naar Sam en Gaius. Het was echt gezellig. Voor dat ze vertrok had ze nog afgesproken met Sam om elkaar nog eens te zien. Ze had al een vriend in de hemel, Lou, maar ze had ook graag een vriendin gehad. Zo ééntje bij wie ze altijd terecht kon. Sam leek haar de juiste persoon. De gedachte dat Sam haar vriendin zou zijn stelde haar te vrede. Ze begon te wennen aan haar nieuwe leven in de hemel.

Omdat Grace zo in deze gedachte verzonken was had ze niet door dat ze al voor haar verblijf stond. Bij het binnen gaan schrok Grace zich dood en kraamde een gil uit. Er zat iemand binnen. Weeral. Engelen weten duidelijk niet dat het onbeleefd is om in iemands anders huis zomaar binnen te gaan, dacht Grace.

"Je had me gevraag te komen" vroeg Lou.
"Ja, maar ik had je niet gevraagd midden in de nacht binnen te sluipen in mijn woonst." Zei Grace. Lou antwoordde niet op haar.
"Er zijn een paar dingen", vervolgde Grace,"die ik moet weten en ik denk dat jij me kan helpen. De vrouw van de bibliotheek verbood me in een boek te kijken waarvan ik het antwoord moet weten. Dus ik wil dat jij mij naar dat boek brengt, dat kun je toch wel?"
"Jazeker" grijnsde Lou "maar je kunt erdoor in de problemen komen. Zeker dat het het waard is? Je bent toch niet van plan om verboden dingen te doen.
"Ik ben niet bang hoor. Het is echt heel belangrijk voor me. En ja het is verboden maar wat dan nog? Als we ons niet laten pakken is alles toch in orde, toch ?"
"Zo hoor ik het graag! Een meisje met pit, zonder angst. Interessant." Lachte Lou.

Ze stapten naar buiten en volgde de borden naar de bibliotheek.