wzeszłoniewzeszło

nie ma

świat zamiera
wiatr ustaje
głosy
w głowie
wyją na potęgę

dusze upadają
ktoś ucieka
słychać
kroki na
miejskich smutnych chodnikach

idę ja
i szkicuję
wiernie
niemą słabość
zniszczone zarośnięte budynki

gwiazdy znikają
latarnie głuche
jak
pień niosą
nową smutną piosenkę

znów idę
przed siebie
w
niemą agonię
mojego więzienia - miasta