To tylko zauroczenie.... // Cameron Dallas

#1 Koniec wakacji

-Maddy wstawaj! Wstawaj! Dzisiaj ostatni dzień wakacji! Nie możesz go spędzić leżąc w łóżku!- Słyszałam głos mojej najlepszej koleżanki *Veronici* i od razu się budzę. Oczywiście nie chce mi się wstać z łóżka, ale dla niej zrobię wszystko, żeby umilić jej ten dzień. Niestety nie będziemy chodzić do tej samej szkoły, więc pewnie nasza przyjaźń odrobinę się zepsuje, ale mam nadzieję, że będziemy w stanie się spotykać po lekcjach czy w weekendy.                                                                     -No wreszcie! A teraz ubieraj się i idziemy na miasto.                                                                                            -No dobrze, dobrze.- Wyszłam z łóżka, wzięłam niebieski crop top oraz czarne, jeansowe szorty. Następnie zrobiłam lekki makijaż, a włosy zostawiłam rozpuszczone. Postanowiłyśmy, że śniadanie zjemy na mieście, więc wzięłam telefon, powerbank, portfel oraz klucze od mieszkania i schowałam wszystko do małej, czarnej torebki. 

Po wyjściu z mieszkania zauważyłyśmy, że zaraz spóźnimy się na autobus, a następny będzie za godzinę, więc zaczęłyśmy biec. Veronica jest szybsza ode mnie więc poprosiła kierowce, żeby na mnie poczekał. Kiedy już wchodziłam do autobusu, potknęłam się o jeden stopień i już bym leżała na podłodze, gdyby nie jakiś chłopak mnie złapał. Kiedy byłam w jego ramionach popatrzyłam się do góry prosto w jego oczy. Był to wysoki, brązowooki chłopak o włosach w kolorze ciemnego blondu lub jasnego brązu ( nigdy nie wiem jaki to kolor ).                                             - Dobrze, że byłem w okolicy, bo gdyby nie ja to byś już dawno leżała na podłodze i mogła sobie coś zrobić.- szepnął mi do ucha. W tym momencie się ogarnęłam i wstałam, ponieważ wszyscy ludzie w autobusie się na nas gapili.                                                                                                                              - Dzięki za uratowanie mi życia- powiedziałam trochę rozbawionym tempem.                                        - Nie ma za co słońce. Nie jest to codziennością, że taka piękna dziewczyna jak ty ląduje mi prosto w ramiona- po usłyszeniu jego słów lekko się zarumieniłam, a następnie usłyszałam wołanie mojej koleżanki, że za chwilę wysiadamy.                                                                                                -Przepraszam, ale muszę już iść bo zaraz jest mój przystanek.                                                                         - Ooo co za zbieg okoliczności, że ja też tu wysiadam, a tak w ogóle to jestem Cameron, a ty jak masz na imię piękna?                                                                                                                                                           - Maddy. 

Po wyjściu z autobusu zaczęłam kierować się z Veronicą w stronę galerii handlowej. Po chwili miałam uczucie, że ktoś nas śledzi, więc obejrzałam się za siebie. Okazało się, że to Cameron cały czas za nami podążał.                                                                                                                                                - Maddy, wy też idziecie do galerii handlowej?- na jego pytanie skinęłam tylko głową, odwróciłam się i szłam dalej. Nic do niego nie mówiłam, ponieważ wydawało mi się, że jest on typem faceta, który chce wyrwać każdą dziewczynę, którą spotka. Gdy weszłyśmy do galerii udałyśmy się do McDonalda, ponieważ miałam straszną ochotę na niezdrowe jedzenie. Zamówiłyśmy sobie nuggetsy, wrapy, frytki oraz colę. Na szczęście chłopak nie przyszedł tutaj za nami, więc zaczęłyśmy rozmawiać.                                                                                                                               - Ja też  bym chciała, żeby takie ciacho uratowało mnie przed upadkiem- stwierdziła Veronica.     - Uwierz mi nie chcesz. Już od razu widać, że on chce zaliczyć każdą napotkaną laskę na swojej drodze. Słyszałaś jak do mnie mówił, chociaż pierwszy raz w życiu ze mną rozmawiał i mnie widział?! Słoneczko. Pff co za szczyt bezczelności!                                                                                                - Czyli nie będziesz się złościć jak ci go odbije?                                                                                                        - Nie! Nigdy więcej nie chce go zobaczyć na oczy! Rozumiesz?                                                                        -  Eeeeeee to chyba masz problem - powiedziała niepewnie Veronica. 

I jak wam się podoba? Jak myślicie, o co chodzi Veronice? Gwiazdki i komentarze mile widziane. Do następnego rozdziału!