Expreszo Zomereditie [#1 Special]

Ervaringsverhaal

Het ExpreszoTeam had eerst iemand op het oog die een ervaringsverhaal kon vertellen, maar uiteindelijk wilde die persoon in kwestie niet meer meewerken. 
We hebben iemand anders gevonden die toch een (kort) stukje erover wilt vertellen.
De persoon in kwestie beschouwt zich als 'bigender'

Het was een dag, in de lente waar ik met mijn vrienden een spel speelde. Ik was toen nog jonger, een jaar of veertien geloof ik. Ze vroegen wat ik het liefste wilde.
"Één dag jongen zijn," was mijn antwoord. Zo geschiedde het. Ik begon me te kleden als jongen, mijn langere haren gingen eraf en ik kocht een binder om mijn borsten te bedekken. Mijn ouders vonden het niet erg, die dachten dat ik door een fase ging ofzoiets. Ik ben ook nooit 'out' geweest bij hun. 
Ik had de sinterklaas ervoor namelijk al gezegd dat ik 'panseksueel' was en dat zorgde voor opschudding. Ze hebben me gelukkig wel altijd geaccepteerd.
Maargoed, een tijdje ging ik zo door het leven. Geidentificeerd als man, althans voor mijn vrienden (online en real). In totaal heeft dat zo'n twee jaar geduurd.
Ik denk dat ik zo'n zestien jaar oud was toen ik besefte dat ik me er toch niet gelukkig bij voelde. Mijn haren liet ik weer iets langer groeien en ik ging genderneutrale kleding dragen. Ik wist dat ik de ene dag meer mannelijk was en de andere dag vrouwelijker. Daar pas ik me dan aan aan, als ik me mannelijker voel, kleed ik me mannelijker, gedraag ik me mannelijker, doe mijn haar anders. En als ik vrouwelijk ben, gedraag ik me vrouwelijker, kleed ik me vrouwelijker en doe mijn haar vrouwelijker. Simple as that.

Ik begon met mensen te praten en uiteindelijk wist ik ook wat alles "outside the box" inhield.
Ik ontdekte het begrip 'bi-gender' het feit dat ik erachter kwam dat mijn mannelijke en vrouwelijke eigenschappen beiden inpasten. Natuurlijk zijn het 'maar' hokjes, maar je wilt ook kunnen verklaren waarom je zo voelt.
Ik heb veel mensen leren kennen die zelf over het proces twijfelen van vrouw->man maar ook man->vrouw en dat snap ik enorm goed. Het is een heel proces en gaat je niet in de koude kleren zitten, je kunt veel familie en vrienden kwijtraken. Tuurlijk krijg je er ook mensen voor terug. Maar je moet het 100% zeker weten! Doe het niet omdat je niet tot een bepaald hokje wilt horen, maar doe het omdat het vanuit jezelf komt!
Het beste is om na te gaan hoe je erover dacht voordat je er met een andere lotgenoot over praat (red. transgender, bigender etc.)
Haast je zeker niet, soms kan de omgeving ook een rol erin mee spelen. Laat je niet pushen. Ik ken veel transgenders (vrouw->man) die hun twijfels hadden, en achteraf blij zijn dat ze niet aan de hormonen zijn gegaan.
Zij hebben zich verdiept in het bi-gender/genderqueer gedeelte en zijn tot de ontdekking gekomen dat dat ook bij hen paste.

Mijn tip, doe eerst volledig research voor iets te beslissen. 
Natuurlijk kun je als genderqueer ook deels hormonen slikken, of operaties ondergaan. Maar het is heel ingrijpend en dat moeten veel mensen realiseren. Het is niet zomaar iets!
Toch wens ik jullie, voor wie dit betrekking heeft het allerbeste!

Je bent nooit raar, hooguit anders maar dat kan ook positief zijn!.

~bigender, naam bij de redactie bekend.

De reactie bedankt je voor toch nog je verhaal te doen! 
Wij als redactie hebben een filmpje bij dit hoofdstuk gezet, omdat we vinden dat het hier deels bij past. Het is een FTM (vrouw->man) die gestopt is met het nemen van testosteron omdat er veel negatieve effecten voor hem aanzaten. Toch is hij niet minder man dan met hormonen. Hij vertelt over wat het met zijn lichaam heeft gedaan, en wat zijn psychische effect is.

Het begon allemaal een beetje toen ik bijna acht jaar oud was. Toen was ik altijd al een beetje jaloers op de dingen die mijn twee jaar oudere zus droeg. Al die jurkjes en rokjes wou ik ook dragen en ik dacht dat volkomen normaal was dus vroeg ik aan mijn ouders of ik dat dus mocht. Wat er gebeurde kent iedereen nu wel zo'n beetje. Ja, ze weigerde me het en dwongen me juist nog meer om jongenskleding te dragen en toen ik tien jaar oud was wou ik dus net als mijn zus op jazz-ballet, dat zagen mijn ouders ook helemaal niet zitten (alhoewel jazz-ballet ook voor jongens/mannen kan) dus moest ik elke keer als er voetbal was samen met mijn oom en vader meegaan naar de match. Vreselijk vond ik dat. Toen ik twaalf was en naar de middelbare school ging begon ik erg koppig te worden en toch op school meisjeskleding te dragen. Iedereen noemde me 'flikker' of 'mietje' en zelfs leerkrachten deden erg naar tegen me. Alleen de directeur zei er niets van.

Nu ben ik veertien jaar oud en sinds ik terug erg actief ben op wattpad ben ik beginnen twijfelen over mijn lichaam. Ik denk niet dat ik echt trandsgender ben omdat ik het niet zie zitten om een vagina te hebben, maar wel borsten. Ook hou ik nog wel steeds ervan om me te verkleden als een meisje en ik voel me comfortabeler met meisjeskleding aan dan als ik jongenskleding aan zou doen.

Gisteren heb ik ook het risico genomen om het tegen mijn ouders te vertellen en ze hebben me buiten gezet. Ik mag alleen terug komen als ik weer "normaal" ben (hun eigen woorden) maar "normaal" zal ik nooit zijn. Ik zal altijd mezelf blijven, want ik ben het beu om mezelf voor te doen alsof ik iemand anders ben.

Gelukkig genoeg kon ik bij mijn tante terecht, ze staat toe dat ik bij haar blijf zolang het voor mij nodig is en ze vind het niet erg dat ik erbij loop in de kleding ik fijn vind om te dragen, ze vind het juist heel erg schattig.