Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
AFTER RAIN
Written by: Mhai Villa Nueva
☔☔☔☔☔☔☔☔☔☔☔☔
SING, writing, playing acoustic guitar, reading poetry or a classic romance books inside my blanket. Collecting different kind of colours, counting coins, drinking a hot coffee or hot choco while standing by my window. Watching the rain falls down from the sky.
Ang makulimlim na umaga ay siyang nagpapaalala sa'kin ng isang tao. Her smile, her laugh, our sweet conversation at ang walang sawang pagyakap niya sa'kin sa t'wing ganito ang panahon.
"I really missed you..."
Sambit ko habang naka-titig sa naka-ngiting pisngi niya sa litrato.
Behind my lively smile, it was covered with a sad story. What kind of story? A tragic story that I would never forget all my life.
I deeply sighed and sat down to my rocking chair.
Hinablot ko ang isang librong madalas kong binabasa sa kanya. She really loves a poetry nor classic romance. Natuto akong magbasa ng mga ganito dahil sa kanya. Noon, bored na bored ako dahil nakakaantok at walang sigla ang mga ito para sa akin. Subalit nang nalaman ko ang tungkol sa sakit nito... hindi na ako umalis sa tabi niya, at binabasahan ko nalang siya ng iba't ibang uri ng tula at romance books.
What kind of classic romance books?
William Shakespears (Romeo and Juliet), Charles Dickens (Great Expectations), D.H Lawrence (Women in Love) at kung sino pang mga sikat at klasikong mga manunulat sa mundo ng leteratura.
I deeply sighed, and stare outside the window.
"Ang lamig ng panahon. How I wish na nandito ka sa tabi ko, at ka-kwentuhan ka. Sad to say, nag-iisa nalang ako dito sa munting bahay na pinatayo ko para sa'yo. Ang bahay sana na masaya at puno ng tawa. Tss! This is crazy!"
How she is right now?
No laugh, no screaming nor shouting came from your lovely voice. I just heard the rain drop from the sky, bird singing and wind blown, at ang mga punong-nagsasayawan.
"I wish you were here. Here at our home, at the hill side far away from polluted city,"
After my lonely lunch. Napag-isipan kong tumungo sa balcony. Bitbit ang gitara at maupo sa upuang gawa sa marmol.
Sinimulan kong kuskusin ang string ng gitara at kumanta.
"Minsan ika'y nag-iisa't walang makasama 'di alam kung sa'n tutungo. Naghahanap nag-iisip kung sa'n babaling dito sa mundong mapag-laro." Pinikit ko aking mga mata, ninanamnam ang bawat kaluskos ng gitara, at maging ang liriko ng kanta. "Kung nais mo ika'y lumuha. Ako'y makikinig sa bawat salita."
When I open my eyes, napahinto ako sa aking pagkanta. I saw a girl standing in front of my house. I wondering why she's staring at me?
Kumunot ang noo ko, at doon ko nalang napag-tanto na basang-basa na pala siya sa ulan. So, I drop my acoustic, I took the umbrella on the umbrella rack, then hurried out of the house and ran towards her.
