Never thought this would happen... {DUTCH STORY}

5

"Jij en Amy haten One Direction, right?" "Ja," zeg ik zacht. Hij kijkt me aan. Ik kijk in zijn ogen. "Je wilt me niet vertellen dat..." zeg ik. Hij knikt.

Milou.

Mijn ogen worden groot. Louis kijkt naar zijn schoenen. Ik kijk naar voren. Ik pak mijn telefoon en ik ga hem googelen. Ik klik op afbeeldingen. Het is waar. Louis zit in One Direction. Ik kijk hem aan. "Zeg alsjeblieft dat er niks gebeurd tussen ons," zegt Louis. Hij kijkt me aan met betraande ogen. Het doet me pijn om hem zo te zien. Ik twijfel even. WIl ik nog met hem omgaan? Ja, natuurlijk. Maakt het mij uit dat hij in One Direction zit? Nee, eigenlijk niet. Hij kijkt me verwachtend aan. "Natuurlijk niet," zeg ik en ik geef hem een knuffel. Hij knuffelt me terug.

Wanneer hij zich uit onze knuffel trekt staat hij op. "Nu Amy nog..." zegt hij. "Amy is daar heel gevoelig in, maar ik kan het proberen," zeg ik om hem gerust te stellen. Hij zucht. "Ik ga maar weer naar huis." En hij loopt mijn kamer uit. Ik loop met hem mee naar de voordeur. "Ik beloof dat ik ga proberen om het goed te maken tussen jou en Amy." Hij knikt. "Bedankt." En met dat gezegd te hebben stapt hij in zijn auto en rijdt weg.

De volgende dag...

Amy.

Ik word wakker. Ik kijk om me heen. Met een ruk ga ik rechtop zitten. "Oh je bent wakker," hoor ik iemand zeggen. Ik kijk in de richting van de stem. Het is Zayn. Nu weet ik het weer. Ik was gisteravond met Zayn meegegaan, omdat ik zo dom was om te verdwalen. "Hoe laat is het?" vraag ik. "Half 2 's middags," zegt hij. Ik sta meteen op en ik ren naar mijn telefoon: 11 gemiste telefoontjes van mama, 14 appjes van mama. Oh jeez. Laat ik haar maar terug bellen. "Ik ga even mijn moeder bellen." "Is goed."

"Amy! Waar ben je?!"

"Oke het zit dus zo. Gisteren was ik verdwaald. Ik kwam toen een hele aardige jongen tegen, Zayn, en ik ging toen met hem mee naar zijn huis. Maak je geen zorgen, hij is geen pedo of zo. We wilden een film gaan kijken en de route naar mijn huis uitzoeken, maar ik was zo moe dat ik in slaap viel. Ik ben net een paar minuten wakker."

"Oke allemaal leuk en aardig, maar je moet nu meteen naar huis komen!"

"Mag ik me nog omkleden?"

"Nee, nu meteen naar huis."

"Oh, aardig."

Toen hing ze op.

Ik loop terug naar de woonkamer. "Oke, ik moet dus nu naar huis," zeg ik terwijl ik al mijn spullen bij elkaar zoek. "Moet je je niet eerst omkleden?" "Nah, niet nodig." "Maar wacht dit is wel jouw trui," zeg ik terwijl ik me omdraai. "Oh, je mag hem houden." "Zeker?" "Zeker." Ik glimlach en ik geef hem een knuffel.

Gelukkig is mijn telefoon weer helemaal opgeladen, dus kan ik naar Google maps en kijken hoe ik moet fietsen.

Na een kwartier ben ik weer thuis. Ik mis Zayn wel. Ik doe de deur open en het eerste wat ik zie is een boze moeder. "Amy! Wat heb je nu we-" "Ik mocht me niet omkleden, weet je nog?" zeg ik terwijl ik naar boven loop. Ze zegt niks. Mooi.

Hoi idk wat ik moet zeggen. (:
~ Kirstin