Never thought this would happen... {DUTCH STORY}

2

Milou.

"Milou! Niet zo snel," hoor ik Amy roepen. Ik moet lachen, want Amy heeft een nog slechtere conditie dan ik. Ik rem af totdat ik stil sta. Als Amy er eindelijk is, zegt ze helemaal buiten adem: "Jezus, waar ging je zo snel heen." "Ik heet Milou," zeg ik droog. "Grappig." "I know." "Maar waarom ging je zo snel weg ineens," vraagt Amy nog steeds buiten adem. "Het was ongemakkelijk oké?" "Maar je had wel gelijk." Ik voel dat ik rood word. "Laten we gaan," zeg ik.

"Fuck," zegt Amy ineens. "Wat is er?" "Ik ben vergeten Louis' nummer te vragen." Ik slaak een teleurgestelde zucht. "Wat?" Vraagt ze alsof ze niet weet wat ik bedoel. "Nee laat maar."

Als we eindelijk op school zijn, is het gestopt met regenen en blijkt het eerste uur uitgevallen te zijn. Lekker dan. We konden net zo goed een half uur later vertrokken zijn. Dan waren we niet zo nat geregend én hadden we Louis nooit ontmoet. Dat zou Amy waarschijnlijk wel een stuk minder leuk gevonden hebben. Ik weet het niet. Ik weet niet zo goed hoe ik die Louis nou moet plaatsen. Ik kom hem waarschijnlijk toch nooit meer tegen.

In de les kan ik eigenlijk nergens anders meer aan denken. Ik snap mezelf niet meer. Ik mag hem niet, maar toch denk ik alleen maar aan hem. Ik snap gewoon mijn hele leven niet meer. Niet dat ik dat ooit gedaan heb maar oké.

"Milou?" Zegt meneer De Vrieser. "Milou!" Dan schrik ik op. "Huh wat?" Vraag ik. "Bij de les blijven!" "Het spijt me, vergeef me," zeg ik zo dramatisch mogelijk. Ik hoor Amy naast me grinniken. Ik zie dat meneer De Vrieser mij een boze blik geeft, maar hij zegt niks. Hij loopt naar zijn bureau en gaat zitten en doet alsof er niks gebeurd is. Gelukkig hoef ik niet na te blijven.

De bel gaat. Eindelijk. Ik pak mijn tas. In mijn ooghoek zie ik dat meneer De Vrieser mij wenkt, maar ik doe net alsof ik het niet zie. Ik loop snel het lokaal uit.

"Volgens mij wou meneer De Vrieser je nog spreken," zei Amy. "Hm, zal wel," zei ik en ik ga aan een tafeltje zitten om te gaan eten. Ik zie Amy bezorgd kijken. Ik besteed er geen aandacht aan.

Amy.

"Volgens mij wou meneer De Vrieser je nog spreken," zei ik. "Hm, zal wel," zei Milou. Ze loopt weg. Ik heb echt het gevoel dat er iets met haar is. Ze doet zo raar sinds we Louis hebben ontmoet. Ik ga naar school gewoon naar hem opzoek. Hopen dat ik hem vind.

School is voorbij. Gelukkig heeft Milou voetbaltraining, dus hoef ik geen excuus te bedenken om niet samen te fietsen.

Ik fiets zo snel mogelijk naar het punt waar Louis tegen me aan fietste. Na een kwartier keihard gefietst te hebben.

Nou ja keihard.

18 km/h is hard voor mij.

Mijn conditie is niet zo goed. Just a friendly reminder.

Maar goed.

Ik wachtte nog tien minuten. Ik wou net weggaan, totdat ik een zwarte hoodie zag fietsen. En ja, hoodies kunnen fietsen. (:

Ik roep keihard: "LOUIS!!!" Hij draait zich om, gelukkig is het Louis en niet een of andere andere hoodie. Hij steekt zijn hand op en fietst verder. Ik fiets er weer op mijn superman snelheid achteraan. Gelukkig fietst hij niet zo snel. Waarom moest die nou ook weer doorfietsen.

Eindelijk ben ik bij hem. "Waarom fietste je nou door," zeg ik hijgend. "Je kon ook gewoon zeggen dat ik moest stoppen," zegt hij. "Oh ja, ik ben niet zo slim." "Merk het." "Maar ik ben hier niet voor niks gestopt, want je moet me even helpen." "Ik moet wel weg, ik heb haast." "Oh. Geef me anders je nummer dan overleggen we het wel zo." "Je kan ook met mij meekomen naar mijn huis." "Ook goed," zeg ik. Volgens mij begin ik rood te worden. "Aw, moet kleine Amy een beetje blozen?" "Hey, ik ben niet klein!" Zeg ik lachend. "Kom nou maar gewoon mee," zegt hij ook lachend en begint te fietsen. Hij is echt schattig als hij lacht. Ik snap niet waarom Milou hem echt niet mag. "Niet zo snel Louis," zeg ik. "Wat jij wil."

Als we eindelijk bij zijn huis zijn, valt mijn mond open. Jezus, wat heeft hij een groot huis. "Amy je mond staat open," zegt hij. "Oh, ja, sorry," zeg ik en ik voel me weer rood worden. Waarom bloos ik toch altijd zo. Ik wend mijn hoofd af zodat Louis mijn gezicht kan zien. "Kom je nog naar binnen of blijf je naar die planten kijken?" Zegt hij. "Oh ja ik kom," zeg ik hopend dat mijn wangen niet meer rood zijn.

Als ik binnenkom zie ik drie andere jongens zitten. "Je had me niet verteld dat er nog meer mensen waren," zei ik zacht, zodat alleen Louis het kon horen. "Ja vergeten te vertellen," zegt hij. "Eh... ik b-ben A-Amy," zeg ik stotterend.

Ik ben verlegen.

Heel erg verlegen.

Vooral als het gaat om knappe jongens.

"Hoi A-Amy," zegt de jongen met half blond, half bruin haar. "Grappig Niall, echt," zegt Louis en rolt zijn ogen. "Ik vond hem nog best goed." Louis negeert hem. "Oké, nou dat is dus Niall," zegt Louis wijzend naar degene die me A-Amy noemde. "Daarnaast zit Liam," zegt Louis wijzend naar een jongen met bruin haar en donkerbruine ogen. Hij is echt schattig. "En dat is Harry," zegt hij wijzend naar een jongen met ook bruin haar tot aan zijn schouders en met groene ogen, volgens mij. Kan het niet helemaal goed zien vanaf hier. "Herken je ons niet?" Vraagt Harry verbaast. "Eh, nee waarvan zou ik jullie moeten kennen?" Vraag ik nog verbaasder. "Nou wij zijn One Direction," zegt Niall. Mijn ogen worden groot. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik ben bevriend met iemand die in fucking One Direction zit. Ik wil hier weg. Ik pak mijn jas en ren weg. Ik vergeet mijn fiets nog bijna. "Amy! Waar ga je heen," hoor ik Louis nog roepen. Daarna zegt hij nog wat onverstaanbaars. Zal wel niet belangrijk zijn. Ik fiets zo snel als ik kan naar huis. Was ik maar nooit meegegaan...

Cliffhanger (: omdat ik dat leuk vind ◟̽◞̽. Maar ja, als ik Amy was zou ik echt keihard gaan huilen, omdat ik dan 1D heb ontmoet.
Wat gaat er nu gebeuren?
Niemand die het weet
Oh wacht
Ik weet het 😏
~ Kirstin ♥️