BAL

Bölüm 9

YAZARDAN ANLATIM

Barış minibüs şeklindeki arabasını alınca hepsi tek arabada toplanıp Antalya'ya doğru yola çıktılar.

Deniz en arkada uyumaya devam ederken onun bir önünde Deniz'i kontrol eden Bora vardı. Yan ikilide ise Öykü ve Nisan üzgün bir biçimde oturuyorlardı. İkisi de öğrendiğinde şok olmuşlardı.

Barış önde arabayı kullanırken Ekin'de yan koltuğunda uyuyordu. 6saatlik yolun 3 saatinde Barış 3 saatinde Ekin kullanacaktı.

- - - - - - - - - -

6 saatlik yolun sonunda Antalya'ya girdiklerinde Deniz'in telefonundan Janset'i arayıp nerede olduklarını öğrenmişlerdi. Hastaneye doğru giderken Nisan ve Öykü Deniz'i uyandırmaya çalışıyorlardı.

Deniz, sıcaktan kızaran yanakları ve yarım yamalak açık olan gözleri ile etrafına bakınıyordu.

"Neredeyiz?"

"Antalya'dayız güzelim" diyerek cevap verdi Bora.

"Antalya mı? R-rüya değil miydi onlar?" Derken gözleri dolmuştu bile çoktan.

Nisan ve Öykü Deniz'in yanına geçip sarıldılar. Deniz o an herşeyin gerçek olduğunu anladı ve tekrar ağlamaya başladı.

"Neden? Neden herşeyim bir bir gidiyor? Kimsem kalmadı artık."

"Ayıp oluyor ama Deniz" dedi Nisan

"Şuan aşırı kırıldım" dedi Öykü

"Biz neyiz burada Deniz?" Diye önden seslendi Barış.

"Biz senin annen, biz senin baban, biz senin sevgilin, biz senin en yakınların. Biz senin neye ihtiyacın varsa oyuz." Dedi ve gülümsedi Ekin.

BORA'DAN ANLATIM...

Bir insana gülmek bu kadar güzel yakışırken, neden hayat onu hep üzüyor?

Onun yanaklarında çıkan çukurları görmek için her şeyi yapmaya razıyken o bir kere olsun o güzelliği bize göstermiyor.

Güldüğü o çok nadir zamanlarda da bir şey çıkıp yarıda kesiyor gülüşünü.

Şu kısacık zamanda beni kendine bağlayan gamzeli kız, seni mutlu etmek için elimden geleni yapacağıma söz veriyorum.

Gerek annen gerekse baban olacağım. Neyin,kimin özlemini çekiyorsan onun yerine geçeceğim.

Son kez izin veriyorum sana güzelim. Birdaha ağlamana asla izin vermeyeceğim...

EKİN'DEN ANLATIM...

Ben Ekin, Ekin Avaz diye bilirler beni. Aslında ben Ekin Avaz değilim. Kimsin? Diyorsunuz şimdi. İnanın bende bilmiyorum. 5. Sınıfta geçirdiğim daha doğrusu geçirdiğimiz bir kaza sonucu ailemi kaybetmişim. Ailem ile birlikte hafızamıda. 

4ay tedavi sonrası hatırlayamadığımı anlayan doktorlar artık bırakmışlardı. Yetiştirme yurdundaki yaşıtlarım okula gidip eğitim görürlerken ben yurtta eski konuları tekrardan öğreniyordum.

1 sene geçte olsa her şeyi öğrenip okula gitmeye başladığımda diğer yurttaki çocuklar gibi benimle de yetim diye dalga geçmeye başlamışlardı.

Küçüklük aklı tabi o zamanlar daha çok üzmüştü beni. Bir ailenin olmaması ne kadar kötüydü. Liseyi bitirene kadar hep biryerlerden çıkacaklarını sanardım.

Sırf geldikleri zaman benimle gurur duymaları için hep çok çalışır notlarımı yüksek tutardım. Bu sayede de güzel bir üniversite kazanmıştım. Ama lise sona gelince beklemekten vazgeçtim.