Live-Laugh-DIE

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1ο

Χτυπαει το ξυπνητήρι. Ξυπνάω. Δεν αντέχω άλλο το συναίσθημα...

Αυτο.Αυτο το συναίσθημα.Που κάτι είναι μέσα μου. Κάτι με κάνει να κλαίω. Να πονάω ψηχικα. Κάτι που δε θα πρεπε να υπάρχει...

Ας γυρίσουμε λοιπόν 11 χρόνια πισω. Ήμουν μικρή ακόμα. Δημοτικό. Περνουσα το διάδρομο του σχολείου μου αφού πήρα την άδεια να πάω τουαλέτα. Όσο περπατούσα είδα μια πόρτα από το διάδρομο να ανοίγει αρκετά αργά. Σαν μικρό παιδί σκευτηκα να πάω, νιώθοντας ότι κάποιος με ζητούσε να μπω. Με αργά βήματα πηγαίνω μπροστά από την πόρτα. Η τάξη έγραφε 212.Δεν ήξερα ότι υπηρχε τάξη πάνω από το 15.Τοσσες μας είχαν ενημερώσει εξάλλου ότι ήταν οι τάξεις.

Η συγκεκριμένη υπηρχε στο τέλος ενός λίγο πιο σκοτεινού διαδρόμου από τους υπόλοιπους. Μάλλον γι αυτό δεν την ήξερε κάνεις. Γιατί όμως δε μας είπαν ότι υπάρχει. Όσο έμπαινα στην τάξη το μετανιώνα όλο και περισσότερο. Αλλά είχα ήδη μπει. Και ήταν ηδη πολύ αργά.