နင်မချစ်သော ငါ

Part(12)

ရင်ခုန်သံစည်းချက်ညီစွာဖြင်
================

လင်း

ရှင်း- လင်း ဟေ့ ထတောလေ ထတော့ နေမြင့်နေပြီ။
လင်း-အွန်းး ငင်းး
ရှင်း-အော ဒီကလေးနဲ့ပျင်းကြောဆွဲနေလိုက်သေးတယ်။
ထ ထ

ကျွန်မ မျက်လုံးမဖွင်ပဲ့ဒီတိုင်းပဲအိပ်ရာကထလိုက်သည်။
ဒီရွာလေးက နံနက်တော်တော်အေးတာပဲ ကွေးလိုကောင်းလိုက်တာ။

ရှင်း-လင်း!
သတိပေးသည်အသံဖြင့် ပြောသည်။
ရှင်း-မျက်လုံးဖွင်စမ်း…
သူမ ရဲ့မျက်လုံးတွေဖွင်လိုက်တော့

သူမမျက်နှာချင်းဆိုင်မှာမှာထိုင်နေတယ် မမရှင်း။
အိမ်ရဲ့ပြတင်းပေါက်က နေရောင်ခြည်စူးစူးသည် လင်းရဲ့မျက်နှာကိုရိုက်ခတ်လိုက်သဖြင့် မျက်လုံးများပြာသွားလေသည်။
ရှှင်း-ကလေးစုတ်လေး ထတော့
မပွင်တပွင်ဖြစ်နေသည်မျက်လုံးများကိုအတင်းပင် ဖွင့်ကြည်ရာက ။ သူမကို အရမ်းလှတယ်အပြုံးလေးနဲ့ပြုံးပြနေတာများ
မသိရင် ကလေးလေးကျနေတာပဲ။

ကျွန်မရဲ့စိတ်ဝိညာဉ်အတွင်းထဲသည် ဖောက်ထွင်းခံလိုက်ရပြီ။
မည်သည်အရာကိုခိုးသွားလည်းတော့ သူမသိပါ ဒါပေမဲဲ သေချာသည် အလွန်ပင်အဖိုးတန်သည်အရာဖြစ်နိုင်သည်။
သူမသည် ကျွန်မစိတ်အစဉ်ကိုစိုးမိုးထားလေပြီ။
အစ်မမျက်နှာလေးမြင်တိုင်းကျွန်မစိတ်ကအမြဲအေးချမ်းသွားတယ်။

မမရဲ့ လမင်းကဲ့သိုဝိုင်းစက်နေတယ်မျက်လုံးလေးတွေ
နှင်းဆီရောင်သွေးနေတယ် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ
အစ်မကလမင်းဆို ညီမက ပင်လယ်ပေါ့
အမရဲ့အရာအားလုံးက ဆွဲဆောင်နေလေသည်။
ရင်ထဲက ဘာကိုတောင်းတနေမှန်းမသိအောင်ပူလောင်နေသည်။

ရှင်း-ဘာတွေများ အဲဲ့လောက်စိုက်ကြည်နေတာလည်း လင်း။
လင်း-မမကလေ အမြဲပြုံးနေသင့်တယ်။ ပြုံးလိုက်ရင် အမကအရမ်းလှတာပဲ။

ရှင်း-တိုက မပြုံးလည်း လှပြီးသားပါနော်။

ဟုတ်ပါတယ်။ အစ်မကလှပြီးသားပါ…
ရှင်း- ကဲ ထပါတော့ အဘွားက အောက်ထပ်မှာနံနက်စာပြင်ထားတယ်။

လင်း-ဟုတ်…
သူမလည်း ရှင်းကိုကြည်ပြီး ဆင်းသွားသည်။

လင်းတစ်ယောက် မျက်နှာကိုသန်စင့်ပြီးတော့ တစ်ကျိုးတည်းကိုအောက်ထပ်ကမီးဖိုချောင်ပြေးလာလိုက်သည်။
အစ်မရှင်းအဘွားရဲ့ အိမ်သည် နှစ်ထပ်သစ်သားပျဉ်ထောင
်အိမ်ဖြစ်သည်။ သာမန်သွပ်ကိုသာမိုးထားပြီး
အညိုရောင်ဆေးသုတ်ထားသည် ခပ်ဆွေးဆွေးပျဉ်ချပ်ဟောင််းတွေဆီက နွေးထွေးသည်အနံတစ်မျိုးဟာ
တစ်မျိုးလေးပင်ဆန်းသစ်နေသည်။