Gökalp'in mektubunda şöyle yazıyordu;
"Sana haber vermeden gittiğim için üzgünüm,Ece ama inan böylesi daha iyi benim psikopat olmam seni bana yaklaştırmıyor.Tam tersine benden korkuyorsun,uzaklaşıyorsun işte bende istemesemde artık senden çok uzakta olacağım,sabah sana baktım uzun uzun sevgilinle mutlu olduğunu gördüm!O çocuğun yerinde olmak isterdim tabi ama sanırım bizim için en çokta senin için böylesi çok daha iyi herşeye rağmen seninle geçen 1 ayım benim için bir seneydi sanki?Sen benim için çok özelsin ama seni kendimden uzaklaştıramam artık.Senin mutlu olmanı istiyorum,o çocuk yani Mete seni çok seviyor inan!!Sende ondan çok hoşlanıyorsun.Bu bir veda mektubu değil seni arıycam ama söz veriyorum sadece bir arkadaşın olarak...HOŞÇAKAL ECE !
Mektubu okurken ağladığımı farketmemiştim.Ama mektup bittiğinde gözümden akan yaş kağıda damladığında,yere çöktüm ve başımı ellerimin arasına alarak daha şiddetli ağlamaya başladım.Oysaki hepimiz Gökalp'in gidişini bekliyorduk.Heyecanla özellikle de ben!Ama şimdi oturmuş ağlıyorum,Psikopat diyip dalga geçtiğim kişi için hıçkırıklarla ağlıyorum.Belkide böyle bir veda beklemiyordum.Oturup ağlamama devam ederken kapının açıldığını duydum en son,sonrası karanlık...
BU BÖLÜMÜ HER BÖLÜMÜ OKUYUP VOTELEYEN NİDA'YA İTHAF EDİYORUM ❤️
