Consequences w// BTS (Jungkook)

ℂhapter 3.

Lindy.

"Goedemorgen, eomma"

Mijn moeder kwam de keuken binnen gewandeld en liep op me af. Ze plaatste een kus op mijn voorhoofd en ging vervolgens aan het aanrecht staan. "Ook een eitje?" vroeg ze uitnodigend, maar ik schudde mijn hoofd. "Haast" zei ik snel, voordat ik mijn laatste stukje brood in mijn mond propte en ervandoor ging.

Ik moest een uurtje helpen in de kledingwinkel waar ik werkte en was daarna vrij. Met mijn passen versneld, over de grote grijze tegels opende ik even later de deur van de winkel. Mevrouw Elliot, mijn werkgever gaf een vriendelijke glimlach en verdiepte zich weer in waar ze mee bezig was.

Ik was nog geen 10 minuten bezig of twee glimmende zwarte schoenen stonden met hun punten vooruit mijn kant op. Ik was bezig pumps aan te doen bij de etalagé pop en zat hurkend op de grond. Verbaasd keek ik omhoog en de zwarte kijkers van Mingyu keken me doordringend aan.

"Je móet mee"

Zei hij, nadrukleggend op 'moet'. "Wat-" zonder mijn zin af te kunnen maken greep
Mingyu me bij mijn pols en trok me omhoog. Hij bood zijn excuses aan voor het zomaar meenemen van mij aan Mevrouw Elliot en liep zonder mijn pols los te laten naar zijn auto die voor de deur geparkeerd stond. "Oppa, laat me los!"

Riep ik verontwaardigd en hij opende het portier van de auto. Hij gaf een duwtje in mijn rug en ik plofte neer op de bijrijdersstoel. Mingyu had in de tijd dat we onderweg waren nog niks gezegd en keek recht voor zich uit. "Oppa?" vroeg ik en mijn stem leek te piepen. Een onbehaagelijk gevoel bekroop me alsof er iets gruwelijks mis was.

"We hebben hulp"

Was het enigste wat uit zijn mond kwam. Hij parkeerde de auto en trok het portier open. "Tempo, Dongsaeng" Ik zuchtte. Mingyu liep met grote passen naar het politiegebouw. Ik moest snelle stappen nemen om hem bij te kunnen houden, aangezien ik een stuk kleiner was. The struggle was real.

Eenmaal aangekomen in het kantoor van Mingyu viel me een figuur op. Ik liep dichterbij en zag een vrouw zitten. Haar donkere krullen waren in een knot op haar hoofd gezet en ze droeg een mantelpakje. Met een frons op mijn voorhoofd liep ik dichterbij, terwijl Mingyu een stoel pakte. Ik plofte naast Mingyu neer en de vrouw begon te praten. Ze had een klein accent en haar groene kijkers keken me aan.

"Ik heb het dossier een paar dagen geleden terug gelegd.."

Begon ze en als ik nu drinken in mijn mond had kon ik je verzekeren dat het er binnen 1 seconden uitlag. Mijn ogen spreidde wijd open en in een ruk had ik me omgedraaid naar Mingyu. "Wat-" Mingyu zette zijn vinger voor mijn mond als gebaar dat ik stil moest zijn. "Luister even naar haar" zei hij kalm.

"Ik had het dossier gevonden in het huis van Meneer Jackson, achterin zijn boekenkast. Ik heb het meegenomen voor de veiligheid. Toen ik de zaak kreeg aangewezen, moest ik het samen met een partner doen die wat meer ervaren was dan ik in die tijd. Meneer Jeon had zich aangeboden en hielp me met de zaak, maar hoe meer we in de zaak belanden hoe meer het leek alsof hij informatie probeerde te verdoezelen."

De vrouw sprak op dringende toon en af en toe keek ze naar de deur. "Wacht-" zei ik plots, terwijl mijn hersenen hevig aan het werk waren. "Ben jij..?" ze snapte wat ik bedoelde en knikte. "Ik ben Karin" zei ze met een klein glimlachje. "Waarom ben je plots weggegaan?" Mingyu, die de hele tijd aandachtig had geluisterd opende zijn mond.

"Dat kan ik niet zeggen.."

Karin keek voor een tel naar de grond en slikte. "Je kan het ons vertellen, er word niks doorverteld" Mingyu zette behulpzaam een hand op haar schouder en gaf een knikje. Karin zuchtte en knikte uiteindelijk. "Meneer Jeon drong me daar toe. Hij had gezegd dat als ik niet snel de zaak aan hem zou overhandigen hij zou zorgen dat ik in de gevangenis belanden"

Een snik verliet haar mond en ze schudde. "Dat kon ik echt niet, dan zou ik een strafblad hebben, en dat zou ook geen goed beeld geven als ik terug naar Italië zou gaan. Daarom verliet ik het, nadat ik het dossier mee had genomen.. voor de zekerheid"

"Wat erg" ik keek haar aan en medelijden stroomde door mijn lichaam. "Waarom was je niet met dit dreigement naar de politie gestapt?" Mingyu keek haar vragend aan. "Dat kon niet. Meneer Jeon was een hele goede recherche. Immers stond hij ook nog hogerop, dus kon ik niks tegen hem inbrengen. Niemand zou het geloven"

"Hoezo heeft u het dossier teruggelegd?" vragend keek ik haar aan, en Mingyu knikte instemmend. "Mijn broer is aangehouden wegens het roken van wiet. Ze hadden een huiszoekingsbevel en als ze dit dossier zouden vinden, zouden ze denken dat ik informatie achterhield. Ik dacht dat niemand meer aan de zaak zat"

"Ik snap het. Zou u ons misschien kunnen helpen? En heeft u voor vanavond onderdak?" ik keek haar aan en ze gaf een vriendelijk knikje. "Dankjewel, maar ik logeer voor twee dagen bij een vriendin die hier een paar straten verderop woont. Ik wil liever niks meer met de zaak te maken hebben, sorry. Het lukt jullie!"

Ze gaf Mingyu en mij een bemoedigend knikje en stond op. "Ik moet nu echt gaan" zei ze en gaf ons snel een hand. Vervolgens liep ze haastig het kantoor uit en verdween ze.

------
Koreaanse woorden:
Eomma: mama
Oppa: oudere broer
Dongsaeng: jonger iemand/jongere broer of zus