Consequences w// BTS (Jungkook)

ℂhapter 1.

  ⇡Mingyu - Seventeen

➳ Verleden.

Lindy.

Terwijl witte sneeuwvlokjes langzaam naar beneden kwamen dwarrelen uit de donkere grauwe lucht blies ik mijn handen warm. Voorzichtig hurkte ik bij de openhaard neer. De vlammen leken te dansen en de warmte maakte mijn wangen rossig. Terwijl ik mijn handen verwarmde, kwam mijn moeder binnen. Met een glimlach zette ze het dienblad op het tafeltje neer voor de openhaard.

Voorzichtig zette mijn moeder de vier dampende mokken chocolademelk op de tafel neer en kwam Alice binnen, mijn 5 jaar jongere zusje. Morgen was het eerste kerstdag en mijn vader was snel nog even de deur uitgegaan om wat cadeautjes in te kopen. Het zou niet lang meer duren of hij zou weer thuis komen.

Nadat er 3 kwartier voorbij gingen, begonnen mijn moeder en ik ons zorgen te maken en terwijl mijn moeder mijn vader probeerde te bereiken via de mobiel liep ik naar de keuken om de lege mokken weg te brengen. Plotseling klonk de deurbel en ik zag hoe mijn moeder opgelucht zuchtte. Ook ik slaakte een zucht van opluchting en liep naar de deur.

Mijn moeder stond naast me in de gang, en ik trok de deur open om mijn vader vervolgens een knuffel te geven. Inplaats van mijn vader stonden er twee politieagenten. Ik stapte geschrokken achteruit en ook mijn moeder keek verward naar de politieagenten. Op hun gezicht rustte een bezorgde uitdrukking en ik slikte.

"Mevrouw Huang?" klonk de vragende stem van de voorste politieagent en mijn moeder stapte langzaam dichterbij. "We moeten u mededelen dat u man, Meneer Huang overleden is." ik voelde hoe alles om me heen begon te draaien en tranen vulde zich in mijn ogen. Naast me zag ik hoe mijn moeder in elkaar zakte.

"Zeg me d-dat dit n-niet waar iss.." hoorde ik haar smeken en tranen belandde op de grond. De achterste politieagent liep naar mijn moeder toe en troostend wreef hij met zijn hand over haar rug. Ik stond nog steeds als versteend in de deuropening en tranen rolde op een snel tempo van mijn wang. "Het spijt me, maar het is waar" sprak de politieagent met een verontschuldigende uitdrukking op zijn gezicht.

"Hoe is het gebeurd?" vroeg ik met een brok in mijn keel. Ik veegde de tranen met de rug van mijn hand af en langzaam begon de agent te spreken. "Dat kunnen we nog niet verklaren. Zijn lichaam is gevonden aan de kant van een afgelegen weg. Zijn auto, die geparkeerd stond bij een verlaten café stond 50 meter verderop."

"Bedoel je dat café die al 7 jaar gesloten is, sinds de eigenaar verhuisde?" vroeg ik en de agent knikte. Vragen stapelde zich op in mijn hoofd. Wat moest mijn vader aan een afgelegen weg? Die weg kwam geeneens in aanraking met de weg die hij moest rijden naar het centrum of om naar huis te gaan.

"We hebben ook nog bandsporen gevonden van een andere auto. Ze zijn bezig met het natrekken ervan, en of er dna sporen gevonden zijn op andere plekken zowel van het slachtoffer zelf als van de betrokkenen" Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd en opnieuw rolde de tranen in volle vaart over mijn wang. Ik realiseerde me dat ik in een nachtmerrie beland was, waaraan ik niet kon ontsnappen..

➳ Heden.

Nadat ik de laatste bladzijde van mijn misdaadboek had gelezen, klapte ik mijn boek dicht en zocht mijn tas. Met een appel in mijn mond en mijn tas in mijn hand deed ik de deur opslot en hield de eerste taxi aan die ik tegen kwam. Onderweg naar het politiebureau belde ik Mingyu, mijn allerbeste vriend sinds de middelbare school.

Hij was 3 jaar ouder en voelde sinds de eerste dag dat ik hem ontmoet had al als een broer voor me. Hij was een geliefde recherche in de stad en hield altijd al vol dat hij sinds kleins af aan recherche wou worden, maar ergens had ik altijd het gevoel dat hij het deels deed om de zaak van mijn vader op te lossen.

Zijn moeder was één van de populairste zakenvrouwen en was 5 jaar geleden uitgeroepen als 1 van de mooiste zakenvrouwen uit Korea. Zijn vader was een piloot en erg bekent op de luchthavens. Ze hadden Mingyu altijd gesteunt in zijn droom om recherche te worden en hadden hem een groot landhuis gegeven toen die 18 werd.

Ik kan me nog als de dag van gister herinneren dat in de tijd toen mijn vader net overleden was, ik altijd terecht kon bij Mingyu en zijn familie. Hij had nog een broertje, van 1 jaar jonger die sinds kort een populaire dokter is in Korea. Zijn ouders waren er atijd om me te troosten en soms zag ik ze als mijn tweede familie.

Ik kan me zelfs nog de momenten voor me halen dat ik er bijna twee weken gelogeerd had toen het erg slecht ging met mijn moeder en ze toen logeerde bij haar zus. Mijn zusje kon naar de buurvrouw, die ook een dochter van mijn zusjes leeftijd had en de ouders van Mingyu vingen mij met alle liefde op. Ik ben hun zoveel dankbaar.

In gedachtes verzonken hoor ik de stem van Mingyu aan de andere kant. Automatisch sierde een glimlach mijn lippen. Even later stapte ik de taxi uit en opende de deur van het witte politiegebouw. De mensen van de benedenverdieping hadden mij vaker gezien en een paar mensen knikte vriendelijk mijn richting in. Glimlachend knikte ik terug en liep naar het kantoor van Mingyu.

Zachtjes klopte ik op de deur. Hij keek omhoog een lach verscheen op zijn gezicht. Vervolgens stond hij op. Hij was anderhalve kop groter en als een klein meisje keek ik omhoog. Hij trok me in een omhelzing en ik voelde hoe zijn grip om mijn middel strakker werd. Lachend probeerde ik uit zijn armen te komen en grinnikend keek hij toe hoe ik met alle moeite probeerde te ontsnappen, wat natuurlijk voor geen meter lukte.

Mingyu keek me met een amusante blik op zijn gezicht aan en zijn lach klonk door de ruimte. De blauwe deur ging open en Meneer Egberts, die een kantoor had naast Mingyu stak zijn hoofd om de hoek. Hij was rond de 40 jaar en erg vriendelijk. "Klef doen mag, maar wel zachtjes, tortelduifjes" hij gaf een knipoog en lachend keken Mingyu en ik hem aan.

Meneer Egberts was een aardige man en geloofde nog steeds dat Mingyu en ik een stel waren. Mingyu liet me uiteindelijk los en terwijl ik me neerzette op de stoel die voor zijn bureau stond, liep Mingyu naar een kast in de hoek van de kamer. Verbaasd draaide ik me om en zag hoe hij zoekend wat bladen doorzocht.

Met de juiste papieren in zijn hand liep hij mijn richting op. Hij sorteerde de bladen en lag ze op het bureau neer. Langzaam ging ik met mijn hand langs alle papieren en mijn adem stokte in mijn keel. Was dit bruikbaar materiaal voor de zaak waar we mee bezig waren? mompelend keek ik naar de foto's die erbij lagen, en iets trok mijn aandacht..

-------
Haaii haaii,
Jaja, dit is het állereerste deel!
Klik vooral op dat sterretje en hopelijk vonden jullie dit alvast een goed begin!
~
❥ 사랑의 제비
{Lots of love} -xxx-