Love That Can't Exist

Hoofdstuk 27

Simon komt weer binnen.
Hij trek de tape van mijn mond.
Dat deed zeer.
"Kom je ook nog eens kijken?"
"Niet zo sarcatsisch"
"Ze komen me toch wel zoeken... ze hebben wel door als ik niet thuis kom vanavond"
"Niet als je een bericht stuurt"
"Ga ik niet doen"
Hij pakt mijn telefoon.
"Wat is je code"
"Geen idee"
"Je code!"
"Nee"
Hij pakt een mes.
"Zeg het"
"Gast... FREAK"
"Zeg het"
"Het is een vingerafdruk"
Hij brengt de telefoon naar mijn duim en ontgrendeld mijn telefoon.
"Hey jongens, ik blijf vanavond bij Simon x"
Dat geloven ze toch niet echt?

En inderdaad Nuno gelooft het niet. Hij komt bezweet en met een rood gezicht de kamer binnen waar ik vastgebonden zit.
"Ik ben de hele stad doorgelopen en die idioot bind je vast en zet je op een stoel in de meest hatelijke plaats ooit?"
"Mshn kmpn jaem eig lofsmafpen"
"Ik versta je niet echt met dat ding in je mond"
Ik zet een geïrriteerd gezicht op.
"Kijk niet zo praat gewoon duidelijker"
Ik zucht en kijk recht in zijn ogen en zet mijn 'wist je al dat je dom bent' blik op.
"Ooh je wilt dat ik je losmaak"
Eindelijk.
"Wou je nu het feest al verlaten?"
"Hfdj jejf hdhf"
"Nuno ga je anders even naast je vriendin zitten"
"Nfep nefgt dkdi"
Nuno is dus echt dom.
Echt dom.
De domste persoon die ik ken.
Hij komt naast me zitten.
De idioot.
En ja hij word ook vastgebonden.
Mooi zitten we hier met 2 vast.
"Dus ik ga even drinken halen willen jullie ook wat?"
"Ach laat maar jullie kunnen niet praten ik breng wel wat water mee"
"Spa is wel goed toch?"
"Wat dom van me je kan nog steeds niet praten"
Hij is gestoord.

We zitten hier al een tijdje.
Best gezellig.
Glas water.
Dag ding uit mijn mond.
Niks mogen zeggen.
Gewoon stilte.
En denken.
Veel denken.

Ik denk aan een ontsnappingsplan.
Perfecte timing want Simon loopt even weg.
Ik dou gewoon hetzelfde als Emma Swan in Once Upon A Time aflevering 17 seizoen 1. Ik pak het glas waar mijn water inzat in mijn handen achter mijn rug. Leg het op de grond. Leg er een kussen over. En ga er op stampen. Perfect.
In mijn werkelijkheid ging het zo:
Ik pak het glas en leg het op de grond. Ik heb geen kussen dus dat loopt al mis. Ik pak het glas weer op en probeer een oplossing te bedenken. Het glas valt uit mijn handen. Dit werkte ook. Lompheid was de oplossing.
Ik maak mezelf los met de scherven en daarna Nuno.
"En nu?"
"Je bent echt dom he?"
"Hoe bedoel je ik vraag wat we nu gaan doen"
"Idioot we gaan die kerel aanpakken"
"Ik dacht aan rennen?"
"Gast"
"Oke een plan?"
"Laat mij dit maar doen"
Ik ga bij de deur staan met een glazen fles.
Simon komt binnen. Ik ga omhoog en sla de fles op zijn hoofd kapot. En het werk.
"Nu rennen we?"
"Je zegt eindelijk iets nuttigs"
We rennen naar buiten.