De Hongerspelen 2.0 - Boek 2

Alweer op weg naar het Capitool

“Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat dit een zeer stomme situatie is.”, zegt Haymitch. Inderdaad, het enige wat we de gehele treinrit al hebben gedaan is stil gewezen. Zelfs William heeft zijn mond nog niet opengetrokken. Ik denk dat hij aan thuis is aan het denken. Ik vraag me af of hij broers of zussen heeft, wie zijn ouders zijn en vooral hoe het gekomen is dat hij maar één oor heeft.

Ik zeg zijn naam, maar hij reageert niet. Dan merk ik dat ik dat niet in zijn enige oor zei, dus sta ik op en ga aan de andere kant van hem zitten. Haymitch en Effie zijn al gaan slapen. Als ik naast hem zit, zeg ik zijn naam nog eens. “Ik had je van de eerste keer ook al gehoord hoor!”, lacht hij, “Als je zo indringend naar me zit te staren en je lippen bewegen, heb ik wel al door dat je het tegen mij hebt.”. Ik lach, hij is eigenlijk best aardig. “De vraag nu is,” vervolgt hij, “waarom riep je mijn naam?”.

Verward kijk ik op: “Oh ja, juist! Euh, ik vroeg me gewoon af wie je bent. Ik heb je nog nooit tegengekomen op school ofzo.”

Hij kijkt me doordringend, maar lief aan. “Wel dat komt waarschijnlijk omdat ik niet meer naar school ga. Sinds ik mijn oor kwijt ben, heb ik moeite om alles te kunnen horen wat de leerkracht zegt. En niemand was zo vriendelijk om me zijn of haar notities te lenen. Dus ja, dan heb ik mama thuis maar in het huishouden geholpen. Tot nu dan…”

“Waarom wilden ze je niets lenen?”, vraag ik geïnteresseerd.

“Wel, zo’n goede reputatie heb ik u ook niet. Het feit is dat ik mijn oor verloren ben door de slager in De As omdat ik een eend van hem had gestolen. Ik had thuis monden te voeden en hij lette even niet op dus ja, grijpen die handel! En toen had ik geen oor meer. Een slagersmes is best scherp hoor!”, lacht hij.

“Ik denk dat het eens tijd is dat ik ga slapen. Tot morgen, William!”, zeg ik.

“Tot morgen, Jane! En je mag me gerust Will noemen hoor!”.

Ik knik: “Oké, Will…”, zeg ik en ik knipoog naar hem. Dan loop ik naar mijn slaapkamercoupé, doe mijn pyjama aan en val als een blok in slaap.

De volgende ochtend word ik gewekt door het zachtjes remmen van de trein. Dat kan maar één ding betekenen: we zijn gearriveerd in het Capitool! Ik kruip uit bed en neem snel een douche, voor ik naar de restauratiecoupé storm.

“Vanwaar de haast, Jane?”, vraagt William me. “We zijn aangekomen in het Capitool en als ik zenuwachtig ben wil ik eten ben ik altijd erg hyper en…” en dan houdt hij zijn hand voor mijn mond. “Ik merk dat je hyper bent…”, zegt hij, “maar het is nog steeds ochtend en ik heb een ochtendhumeur, dus houdt even je mond, wil je?!”. Ik knik, sluit mijn mond met een ingebeelde sleutel en gooi die weg achter mijn rug.

Als we hebben ontbeten en helemaal opgefrist zijn, wandelen we de trein uit en worden we met een grote limousine naar onze verblijfplaats gebracht. Ditmaal is het hotel dat ik van vorig jaar ken, helemaal opgefrist voor de speciale festiviteiten van de 3de Kwartskwelling. Maar het systeem blijft hetzelfde: elk district heeft een verdieping tot zijn beschikking. Je stapt gewoon de lift in en drukt op het nummer van je district. Omdat wij District 12 zijn, hebben wij het penthouse. Echt wel nice!

Terwijl Effie en Haymitch vannalle zaken regelen voor morgen voor de Tributenparade, gaan William en ik op ontdekkingsreis, hoewel ik hier alles nog best goed ken. We bestellen ons avondeten, rusten en praten wat op het dak en uiteindelijk ze we moe en gaan we naar onze eigen slaapkamer.

“We moeten natuurlijk goed uitgerust zijn voor morgen, nietwaar?”, zegt hij.

Ik knik en wandel mijn slaapkamer in. Hij is eigenlijk best aardig, ik moet er haast van blozen.

Wow, wat doe ik?! Ik ben verloofd! Verloofd met de liefste jongen van heel Panem: Alex! Waarom voel ik me dan als een tiener die stiekem haar eerste vriendje heeft…?

---------------------------------------------------

O-oh, wat is er aan de hand met de gevoelens van Jane??? Wat denken jullie dat er gaat gebeuren? REAGEER!!!

Kus Ofie_x