De Hongerspelen 2.0 - Boek 2

Van geluk naar ongeluk

De tijd na het feest ging snel voorbij en Alex en ik hebben elkaar erna niet meer zoveel gezien. Hij ging terug naar District 2 en ik woonde in mijn huis in de Winnaarswijk van District 12. Wel hoorden we elkaar nog elke dag via de telefoon of via de hologrampost.

Maar de tijd dat de volgende trekking eraan ging komen, kwam ook dichterbij. Ik zou mentor moeten zijn en één van mijn tributen naar de overwinning helpen. Ik zou het veel minder erg gevonden hebben, als het dit jaar niet de 3de Kwartskwelling was. Geen idee wat president Snow dit keer uit zijn hoed gaat toveren voor opdracht.

Als de dag is aangebroken, heb ik de nacht ervoor niet kunnen slapen. Ik heb gedroomd over elk (doem)scenario dat mogelijk kan zijn.

Wanneer de klok zes uur in de avond slaat, betekent dat dat het tijd is voor de uitzending en de bekendmaking van de speciale opdracht. Ik zet de televisie op en kijk naar mijn meest gevreesde uitzending: “Beste inwoners van Panem. Dit jaar is het een speciaal jaar. Het is de tijd van de 75ste Hongerspelen en daarbij is het ook tijd voor de 3de Kwartskwelling.” Snow neemt een envelop aan van, wat blijkt, de gelegenheidsspelmaker. “De districten hebben tijdens hun revolutie ook hulp nodig gehad van hogere instanties om een veldslag te kunnen winnen. Daarom zullen de tributen van deze 75ste Hongerspelen bestaan uit één tribuut en één winnaar, mannelijk of vrouwelijk. Mogen de kansen immer in uw voordeel zijn!”.

En weg is president Snow. Hij laat me gewoon compleet geschokt achter in mijn woonkamer. Ik blijf dan ook een tijdje in het niets staren. Heb ik dit wel allemaal goed gehoord? Als ik nu mentor was van de Beroeps, was de kans natuurlijk superklein om getrokken te zullen worden en zat ik hier nu niet doodsbang te wezen. Maar ik ben de enige vrouwelijke mentor van District 12 en Haymitch is de enige mannelijke. Iemand van ons gaat terug de arena in.

Dan wordt er op mijn deur geklopt. Ik loop door de woonkamer naar de grote inkomhal en open de deur. Voor me staan mama en Lucinda. Ik zie dat ze allebei gehuild hebben voordat ze hier aanbelden. “Mam, ik…”, stamel ik en ik vlieg in haar armen. Ik begin te huilen en ik kan voor de volgende tien minuten er niet mee stoppen. “Wat als de vrouwen getrokken worden? Dan moet ik wéér terug! Dat kan ik niet! Maar als de mannen getrokken worden, dan moet Haymitch op leven dood gaan vechten, dat kan ik toch ook niet laten gebeuren?”. Ik weet het allemaal even niet meer. “Ik moet naar Haymitch!”, roep ik. Ik geef ze beiden nog snel een kus op hun voorhoofd en loop door de afgevallen bladeren, het is herfst, naar het huis van Haymitch.

Ik klop er luid op de deur. Nog geen paar seconden later opent Haymitch de deur. Hij staat er ook maar slapjes bij. “Kom binnen, Jane.”, zegt hij en hij doet de deur iets verder open zodat ik er door kan. We lopen naar de woonkamer en ik zet me voor het haardvuur. “Jane weet je, ik was zelfs zo geschokt dat ik niet eens aan de drank heb gedacht. Normaal zat ik op deze korte tijd nu al aan mijn derde fles. Mar hoe gaat het met jou?”.

Ik zucht, er valt niet veel te vertellen: “Ik weet niet wat ik moet denken. Jij of ik moet morgen terug beginnen aan de afmattende tocht naar onze grootste angst: de Hongerspelen en alles wat daar bij komt opnieuw belelven. Ik weet niet of ik dat kan, maar ik wil ook niet dat jij gaat. Gelukkig, of niet, beslist het lot erover. En net nu ik zo gelukkig was met Alex…”.

Wacht, wat?! Oh nee, Alex!

“Alex…”, zeg ik, “Hij moet misschien ook terug naar de arena!”. Ik begin terug in huilen uit te barsten. Haymitch komt naar me toe gelopen en legt zijn hand op mijn schouder. “De kans dat hij getrokken wordt, is gelukkig veel kleiner als die van ons. In District 2 zijn er zeker nog tien levende winnaars die allemaal nog kunnen meedoen. Als hij niet in de arena zit, moet je overleven en jullie kunnen weer samen zijn. Wil je vanavond bij mij blijven slapen op de zetel? Je mag ook in mijn bed als je wilt, dan slaap ik wel in de zetel.”. Ik kijk op en glimlach naar hem. “Dat zou fijn zijn.”, zeg ik.

De hele avond als ik voor het haardvuur in de zetel lig, denk ik maar aan Alex, Haymitch en mezelf. Wij zullen met minstens één van ons terug in de arena belanden. De gedachte alleen al geeft me de bibbers. Na vele uren te tobben val ik uiteindelijk toch in slaap. Denken aan de Trekking morgen heeft geen zin, mijn lot staat toch al vast en de kansen zullen dan niet immer in mijn voordeel zijn.

-----------------------------------------------------------------------------

 Oh nee!!! Wat een vreselijke wending!! Wat zal er gebeuren denk je? Wie gaat er terug de arena in??? REAGEER!! :-)

Kus Ofie_x