De Hongerspelen 2.0 - Boek 2

Alles geven wat je kunt

De volgende dag worden we tijdens de lunch weggeroepen voor onze privésessies met de Spelmakers. District voor district, eerst de jongens- en dan de meisjestribuut. Zoals we al gewoon zijn, staat District 12 als laatste op het lijstje. We blijven in de wachtzaal hangen omdat we niet echt weten waar anders naartoe. Niemand komt terug als hij eenmaal weg is gegaan.

Terwijl de kamer leegloopt, wordt het stiller en stiller en weet ik niet wat te zeggen tegen William. Ik heb nog steeds een raar gevoel over hem. “Schiet raak hé!”, zeg ik als het zijn beurt is. De woorden rollen zonder toestemming uit mijn mond. “Zal ik zeker doen!”, zegt hij met een knipoog, “En jij… raak ze recht in het hart.” Ik knik. Ik snap niet waarom ik de hele situatie nog raarder maak dan ze al is.

Na ongeveer een kwartier wordt mijn naam geroepen. Ik trek mijn dotje nog wat vaster aan, duw mijn schouders na achteren en loop de sportzaal in. Ik zie meteen dat de aandacht heel slapjes is. Ze hebben natuurlijk al drieëntwintig andere demonstraties moeten aanzien. En hebben misschien al te veel van hun gekleurde drankjes op, de meesten in elk geval, en wil niets liever dan terug naar huis. Om nog meer drankjes te kunnen drinken; lafaards…

Maar er is precies toch iets meer aan de hand. Sommigen zijn precies ergens van geschrokken, anderen zij totaal verbijsterd en nog anderen lachen hun een kriek (de zatte waarschijnlijk).

Ik loop dan maar, zonder te veel aandacht aan hun te schenken, naar de standaard met de messen op. Zalig om ze nog eens vast te hebben! Ik steek er enkelen in de riem rond mijn broek en houdt er ook een paar in mijn handen.

Dan begint de simulatie. Ik heb het zo ingevoerd dat de hologrammen van links naar rechts, of andersom, lopen zodat ik ze kan proberen met twee of meer tegelijk te raken. Alles loopt gesmeerd: ik heb al vele hologrammen tegelijk kunnen raken met nog maar vier messen te gebruiken. Yeah, ik ben goed op dreef vandaag! Als mijn demonstratie voorbij is, maak ik een buiging en zeg: “Bedankt voor de aandacht!” en loop weg.

Als ik terug op mijn verdieping kom, hoor ik de douche van William. Dat zou ik best ook doen na mijn vermoeiende demonstratie. Ik kleed me uit en stap de douche in. Ik duw weer op willekeurige knopjes en een straal ijskoud water komt me tegemoet. Ik slaak een korte gil en druk snel op de knop van het warme water. Potverdorie dat was koud! Na mijn douche ruik ik als een vers geplukt appeltje.

Ik wandel naar de living en zie dat iedereen al klaar zit voor de puntenverdeling. De enige plek die vrij is, is naast William, dus ik heb geen andere keuze dan naast hem te gaan zitten. Als de uitzending begint, verstrengelt hij zijn vingers in de mijne. Ik verzet me niet. De presentatoren overlopen de hele lijst met punten. De Beroeps van District 1,2 en 4 scoren natuurlijk erg hoog: gaande van een 9 tot een 11. Amai, de beiden tributen waarvan Alex mentor is kregen een 10! Hm, Alex… Ik vraag me af wat hij nu aan het doen is. Blijven zitten om mijn punten ook nog te horen? Of al aan het vieren met zijn tributen?

Dan is District 12 eindelijk aan de beurt. Het plaatje van mij verschijnt en poef! Ik heb een 12! Oh. Mijn. God. “Wow, proficiat Jane!”, roept iedereen in koor. Dan verschijnt de foto van William en zijn punt is… ook een 12! Wat heeft die jongen daarstraks gedaan?

“Proficiat, Will!”, zeg ik, “Maar één vraagje… Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”Iedereen knikt bij het horen van mijn vraag. Hij lacht: “Goh, ik was zo geconcentreerd bezig met mijn kruisboog om alle appels te schieten dat ik de appel in de hand van de spelmaker zag en hem er ook heb afgeschoten!”.

Iedereen staart William met open mond aan. “Je deed wat?”, roept Effie gechoqueerd. “Ik schoot een appel uit de hand van een Spelmaker. Ja ik weet het, het was dom! Maar ik was zo op dreef en had me helemaal ingesteld om te schieten op álle appels…”. Iedereen schudt zijn hoofd. “Het spijt me, dat heb ik toch al gezegd?!”, roept hij naar ons en hij rent weg. “Ik ga hem wel achterna.”, zeg ik en ik volg de richting waarin hij is weggelopen.

Ik zoek overal, totdat ik hem vind op het dak. “Hey, gaat het een beetje?”, vraag ik zachtjes en ik leg mijn hand op zijn schouder. Ik ga naast hem zitten op de kiezeltjes en leg mijn hoofd op zijn schouder. “Ik weet echt niet wat me bezielde, Jane. Soms word ik onverklaarbaar boos en doe ik dingen waarvan ik later spijt heb.”

“Zoals onze kus?”, zeg ik. Hij schudt wild zijn blonde krullenbos: “Wat? Waarom denk je dat ik daar spijt van zou hebben? Ik vind je leuk, Jane. En nog niet zo’n klein beetje…” Dan kust hij me op de mond. Het is lief en zacht. Hij duwt mijn lippen wat verder open met zijn tong en dan laat ik de mijne toe de zijne te raken. Het voelt alleszins hemels. Normaal zou ik zeggen: wééral?! Maar deze keer laat ik alles gewoon gaan. Hij is tijdens deze hele voorbereiding op de Kwartskwelling het enige lichtpuntje. Ook al weet ik dat ik het mezelf nooit ga vergeven als Alex dit te weten komt.

Na onze intieme kus zegt William: “Gaan we slapen? Ik ben nogal moe van vandaag. Dat was me nogal een dagje!”. Ik knik en hand in hand lopen we naar onze slaapkamers. “Slaapwel, Jane…”, zegt hij lief en kust me nogmaals kort op de mond.

Dan merk ik opeens dat ik mijn sjaaltje niet meer aanheb. “Oh, ik ben mijn sjaaltje vergeten op het dak. Ik ga dat even halen! Tot morgen, Will…” En dan loop ik naar het dak. En ja, daar ligt mijn amberkleurig sjaaltje.

Als ik door de woonkamer loop, merk ik opeens een schaduw op. Ik kijk rond en dan springt iemand voor me in. Het is de meisjestribuut van District 2, Alex’ tribuut! “Snel neem aan! Ik moest je deze geven.” En weg is ze.

Ik kijk naar mijn handen en zie dat er een ivoorkleurige envelop in ligt. En mijn naam staat erop! Ik open de brief en zie… Een brief van Alex…

----------------------------------------------------------------

O-oh! Wat is dit? Een brief! Spannend!!! Wat zou erin staan? REAGEER!!!

Kus Ofie_x